Try me

{Chapter 2}

LONDEN - 8 MAART
'Zijn we er bijna?' Zeurend kijk ik door het raampje naar buiten. Arnold en ik hebben veel gepraat onderweg. Ik ben te weten gekomen dat hij 31 is, en dat hij werkt voor mijn vader, hij gay is en een vriend van 48 heeft. Ja, ik weet wat je denkt, waarom zo oud? Vraag het aan hem... 'Ja, we zijn er!' Huh, wow. Ik kijk naar buiten en zie een gigantisch gebouw, het is werkelijk waar prachtig! En dit runt mijn vader? Ik krijg kriebels van zenuwen, ik ben zo benieuwd hoe het leven hier is. We rijden door een mooi, versierde poort het terrein op. Het is echt groot, en de sneeuw maakt het alleen maar mooier. Het gebouw ziet er historisch en klassiek uit. Het doet me denken aan het kasteel van dat kleine jochie met dat ronde brilletje, Harry Potter heet hij toch? Als de auto geparkeerd staat stap ik enthousiast de auto uit. 'Het is geweldig hier!' Ik lijk op een kleuter omdat ik uit opwinding spring. Oops. 'Ga maar alvast naar binnen, daar is de ingang, doe me een plezier en laat de deur open, zegt hij terwijl hij naar mijn koffers wijst. Oh ja, die neemt mij wel mee. Ik huppel naar de hoofdingang en houd de deuren voor Arnold open. Vanbinnen is het nog mooier dan van buiten. Een kroonluchter verlicht de grote marmeren hal. Tenminste, ik neem aan dat dit de ontvangsthal is. Wat me opvalt is dat het erg stil is, waar zijn alle jongens en meisjes. Dan zie ik een vrouw aan de bali zitten. Ik loop naar haar toe en vraag het maar. 'Waar zijn alle leerlingen, ik moet vrienden maken OMG...' Geïrriteerd keek ze op terwijl ze aan haar nagel zat. 'Die hebben les, het zijn alleen maar jongens schat, succes met vrienden maken.' Ze zet een fake lachje op en gaat verder met haar werk. Wat een bitch. Wow. Wacht. Huh. 'Uhm, wat zei je nou...?' Ze draaide langzaam haar hoofd terug naar mij en snauwde chagrijnig 'Ik. Zei. Dat. Er. Alleen. Maar. Jongens. Zijn. Hier.' WAT!? WAT DE-. Ik ga flauwvallen. Alleen maar jongens? What the fuck, dat heeft mijn pa niet verteld. 'Waar is mijn vader?' Snauw ik naar die bitch toe. Ze negeert me. Wat de hell. Dan komt Arnold binnen. 'Jezus Emma, je koffers zijn echt heel zwaar wat heb je erin-' Ik onderbreek hem. 'ARNOLD!!! Waar is mijn vader?' 'Kamer 301, verdieping 3.' Ik vlucht zo snel mogelijk de trap op. Waarom is mijn vader zo'n eikel en vertelde hij niet dat dit een jongensinternaat is. Verdomme! Ik stampvoet naar de derde etage. Waar is die verdomde kamer 301... Ik maak hem af. Als ik naar drieduizend jaar zoeken eindelijk de kamer heb gevonden. Storm ik als onweer de kamer binnen. 'PAP!?' Ik zie een oude man zitten in een stoel, hij kijkt de andere kant op en draait zich naar me toe. 'Emma, sweetheart!' 'PAP! Wat heeft dit te betekenen!!!' Boos maak ik een idk gebaar met mijn handen. 'Wat bedoel je schat? Geef me is een knuffel, ik heb mijn kleine meid al zo lang niet meer in mijn armen gehad!' 'Ik ben niet klein.' Snauw ik. 'Waarom heb je me hier heen gestuurd, je hebt niet gezegd dat hier alleen jongens zitten!' Hij lacht schaapachtig. Dom schaap dat hij is, bah. Ik ben echt woedend. 'Lieverd, maak je niet druk, dat was ik waarschijnlijk perongelijk vergeten te vermelden, je had zelf ook iniatief kunnen nemen door op de site te googelen!?' 'Ga je nou MIJ de schuld geven!?' 'Doe is rustig.' Ik zucht. 'Sorry pap, ik had niet zo moeten binnenvallen. Wil je nog een knuffel?' Ik knars mijn tanden pijnlijk op elkaar. 'Maar natuurlijk!' Hij staat op en omhelst me. 'Sweetheart, zal ik je je kamer laten zien?' Oh yes, please. Ik loop achter mijn vader aan naar de bovenste verdieping, etage 4. 'Lieverd, dit is mijn verdieping, nu onze!' Vertelt mij me trots. Hij wijst naar een kamer, kamer 405. Wordt dat mijn toekomstige kamer? Ik ram de deur letterlijk open. Wow, het is prachtig! 'Vind je het mooi schat?' Vraagt mijn vader. 'Ja ik-' Stamel ik half. Mijn mond is open gevallen. Nooit geweten dat mijn vader stijl had, het is zo aesthetic. 'By the way, dit heb ik niet zelf ingericht, maar mijn stagaire Olivia.' Ze is vandaag vrij maar je zult haar snel ontmoeten. 'Thanks pap, ik vind het nu al leuk hier tbh.' 'Fijn om te horen, ga de school maar even verkennen, ik moet helaas gaan, heb een afspraak aan de andere kant van Londen. Tot ziens!' Ik kijk toe hoe hij mijn kamer verlaat, en spring vervolgens op het hemelbed. Een enthousiaste kreet verlaat mijn mond. Ik besluit om een rondje door de school te lopen, als dit inderdaad een jongensinternaat is, ga ik het hier moeilijk krijgen.. ik wil ze nu al vermijden. Ik glij via de trapleuning in het trappenhuis de trap af. Waar zijn de lokalen? Ik kijk op een bord waar letterlijk alles staat. Slaapkamers op etage 2+3, gymzaal op etage 1, kantine op etage 1, sportgebouw buiten, lokalen etage 1...
Ha! Found it. Ik loop met grote ogen door de lange gangen van etage 1. Ik let niet echt op waar ik loop, ik ben zo gefocussed op de het interieur. Ik wil net weer omdraaien als ik ineens tegen iets of iemand aanbotst, en dat niet zacht... 'AU!' Schreeuw ik luid. Ik val pijnlijk op de grond in de verkeerde houding. Pijnlijk kijk ik omhoog. 'Wow. Uhm... Sorry?' Oh my god- Ik kijk zojuist in de mooiste ogen die ik ooit heb gezien, ze zijn hemelsblauw. Een jongen van rond mijn leeftijd, met bruin, rossig haar en sproetjes kijkt me vol medelijden aan. 'Gaat het meisje?' Hij steekt een hand naar me uit en helpt me omhoog. 'Zo, dat was niet de beste ontmoeting...' 'Nee i-inderdaad..' Shit, ik stotter. 'Ik ben Nate, hopelijk heb je geen pijn, anders gaan we direct naar de zuster!' 'Nee, nee d-dat is niet nodig! Ik ben Emma, aangenaam.' 'Hmm... dus jij bent de dochter van de directeur, of niet soms?' 'Ja eh... dat klopt.' 'Welkom op het Alexander College.' Zegt hij met een knipoog. 'Hopelijk ga je het hier naar je zin hebben, ook al ben je het enigste meisje... ik heb medelijden met je hoor, sommige jongens zijn oversekst hier, bah.' Ik grinnik, hij is echt een leuke, spontane jongen. En hij is ook nog eens super hot! Zijn sproetjes maken hem schattig en zijn lippen hebben een volmaakte grijns gevormd. 'Emma, vind je het erg als ik je achterlaat? Ik moet naar mijn wiskunde les, ik ben al veels te laat eigenlijk!' Lachend geef ik een knikje. 'Tuurlijk, veel succes Nate!' Hij geeft me een lach terug en rent daarna snel door de gang naar zijn lokaal. Vanaf morgen ga ik hier ook lessen volgen, dit gaat zo ongemakkelijk worden. Gelukkig heb ik al één vriend gemaakt.