Prisoner

14. [Smut]

სასჯელამდე 1 დღით ადრე.

"არც კი მჯერა, რომ ხვალ დაგკარგავ." იუნგის ამ სიტყვების გაგოონებაზე მთელ სხეულში ჟრუანტელი უვლის. უფროსთან მიდის და თავს მის ყელში რგავს.

ჯონგუკი მოდუნებულია. ნიკაპით იუნგის ეყრდნობა. ორივენი ჩუმად არიან.

"მე კი არ მინდა დაგკარგო." ამბობს იუნგი და თავს აიძულებს ოდნავ გაიღიმოს. ფიქრობს, რომ თუ გაიღიმებს, მაშინ ტირილის შეკავებას შეძლებს.

ჯონგუკი ჩუმადაა, თუმცა უმცროსმა იცის რომ უსმენს.

"საშინლად ბევრი რამ გვაქვს გასაკეთებელი. წარმოგიდგენია? შეგვეძლებოდა ოჯახი შეგვექმნა. შვილის ყოლასაც შევძლებდით. ახლა ვერასოდეს გავიგებთ, რამდენად შორს შეუძლია ჩვენს ურთიერთობას წასვლა, რადგან ხვალ მტოვებ."

ჯონგუკი უმცროსის ზურგზე, თითებით კვლავ გაურკვეველ ფორმებს ხაზავს.

"არ ვიცი ამას როგორ გავუმკლავდე. ვერც კი წარმოვიდგენ, რამდენ რამის გაკეთებას ვერ შევძლებთ." ცრემლები მოსდის.

"მაპატიე, იუნი."

"შენი ბრლი არ არის. ცხოვრებაა საშინელი და ამის ბრალია." ამბობს იუნგი, ცრემლს იწმენდს და ხვნეშის.

"იცი რა? შემდეგ ცხოვრებაში, არაფერ ცუდს აღარ ჩავიდენ, ასე რომ შეიძლება ისევ შევხვდეთ. ერთმანეთი შეგვიყვარდეს და დავოჯახდეთ."

იუნგი თვალებს ხუჭავს, როდესაც გუკი თავისკენ სწევს.

"დავოჯახდეთ და შვილები გვყავდეს."

იუნგი სახეს ხელებში რგავს.

"არ იტირო, პატარავ." ხელს ლოყაზე ახებს და ცრემლიან ადგილს უკოცნის.

"შემდეგ ცხოვრებაში, კარგი?" ეკითხება უფროსი, პატარა ცხვირზე კოცნის უმცროსს.

იუნგი აკანკალებულ ნეკა თითს იშვერს მისკენ. "მპირდები?"

ჯონგუკი თავის ნეკა თითს, უმცროსისაში ხლართავს. "გპირდები."

გუკი იუნგის ტუჩებს აშტერდება. მისკენ იწევს და სწრაფად კოცნის. იუნგი აღარ იცნის და უფროსს მაშინვე საწოლზე აგდებს. ბიჭის ზემოდან ექცევა და ხელს მაისურის ქვეშ უცურებს. ჯონგუკი ღრმად სუნთქავს, როდესაც უმცროსის ხელს მკერდთან გრძნობს.

"იუნი.."

"ჩშშ." უმცროსი ტუჩებზე თითს ადებს. "არაფერი თქვა."

პატარა ჰუდს იხდის, სწორედ იმას რომელი ჯონგუკმა პირველ შეხვედრაზე აჩუქა. სწრაფად იხდის და თავის მაისურთან ერთად აგდებს იატაკზე. უფროსს კოცნის, შორდება და შარვლის ელვას იხსნის. სხეულიდან იშორებს და მასაც გაურკვეველი მიმართულებით ისვრის. ჯონგუკი პატარას საცვალს ახებს ხელს და ქცევით ქაჩავს.

ჯონგუკი შარვალს იხდის, იუნგი კი დროს იხელთებს და ხელს მისი საცვლის ქვეშ აცურებს. ჯონგუკს მოულოდნელობისგან თვალები უფართოვდება.

"ფქვილო, მოდი არ დავაჩქაროთ ეს." პატარას ხელს კიდებს და ეუბნება.

იუნგი ჯონგუკს ლოყაზე ნაზად ეხება, მისკენ იწევს და კიდევ ერთხელ კოცნის.

"იუნი, ყველაფერი კარგად იქნება." სახეზე ჩამოყრულ თმას ხელით ოდნავ უკან უწევს.

იუნგი უფროსის ცრემლებს გრძნობს მის ხელზე. ცდილობს თვითონაც არ ატირდეს და მას ეთანხმება. შემდეგ, ფრთხილად მიიწევს ქვევით. კვლავ მის კალთაშია.

"ჩვენი ბოლო-..." იწყებს პატარა საუბარს, თუმცა ჯონგუკი უცებ შედის მასში და ბიჭი იძულებულია გაჩერდეს. სახე უფროსის ყელში აქვს ჩამალული და სიმწრისგან და სიამოვნებისგან კბენს. უფროსი ფრთხილად მოძრაობს მასში, იუნგი კი კოცნის.

"ნუ ამბობ რომ ბოლო იქნება. თავს ნუ ახსენებ ამას." ჩურჩულებს უფროსი მის ყურთან.

ჯონგუკი მოძრაობას უჩქარებს. ხელებს იუნგის თეძოებს უჭერს და წითელ ლაქასაც უტოვებს. იუნგი კვნესის, ჯონგუკს ეხუტება და ფრჩხილებით ზურგს უკაწრავს.

"იუნგი, ჯანდაბა!" ხვნეშის უფროსი, ხელს მის საჯდომთან აცურებს.

"არ მინდა, რომ ბოლო იყოს." ჩურჩულებს პატარა.

ჯონგუკი ბოლო რამოდენიმეჯერ მოძრაობს უმცროსში.

"ნუ დამივიწყებ, იუნგი." ჩერდება. უკვე ატირებულ უმცროსს თვალებში უყურებს.

"ყველაფერ ამას, ნუ დაივიწყებ."