The Girl In Red

Chapter 7

           

CHAPTER 7: THE DEATH GAME

They both held each other hands. Wala silang magagawa kundi iwasan na ang killer as much as possible. Medyo mahirap din dahil wala talaga silang makita. Kahit ang isa't-isa ay di nila makita.

"I have a nightvision goggles on my drawer. Wait me here!" pabulong na sabi ni Kristoff kay Chelsea.

"Hindi! Dapat magkasama tayong kukunin iyon." Paliwanag naman ni Chelsea. Hindi naman na sila nagtalo kundi magkasama nilang kinapa-kapa ang drawer ng table niya. Naging maingat din sila sa ingay na magagawa nila dahil maaring marinig ito ng killer.

Naabot kaagad ito ni Kristoff. " Got it! Tara na." bulong nito at isinuot ang nightvision goggles. Dahan dahan silang naglakad. Si Kristoff ang nakakaaalam kung saan sila dadaan dahil sa kanya nakasuot ang nightvision goggles. Si Chelsea naman ay walang panangga sa dilim kaya ginagabayan ni Kristoff ito.

Lalabas na sana sila mula ng living room nang harangin sila ng killer. They didn't know na nakanight-vision din pala ang killer. Dahil doon ay nagkahiwalay silang dalawa. Hahabulin na sana ng killer si Chelsea nang sipain ito ni Kristoff.

"Takbo na! Just run!" sigaw ni Kristoff habang hawak ang kamay ng killer. Nakapumiglas naman ang killer at tinutukan siya nito ng kutsilyo sa leeg.

"Miss your sister? Well, magsama kayo." Sabi nito at tumawa ng malakas. Sasaksakin na sana siya ng killer nang bigla niya itong sinipa sa tiyan dahilan upang mapahiga ito sa sahig.

Agad siyang tumakbo palayo upang hanapin si Chelsea. Masyadong malaki ang bahay kaya hindi niya agad ito mahahanap kaagad. But the advantage of finding her has a higher chance because of his goggles.

Sa kabilang banda, hindi namamalayan ni Chelsea na nasa kusina na siya. She is helding out her hands para hindi siya matamaan ng kung ano. Kinakapa-kapa niya rin ang mga tables for any source of light.

She was thinking for any alternative way. Finally, something came up to her mind.

Her phone. It was located on the office table sa living room. She should get back there pero wala naman siyang maisip na paraan dahil pitchblack nga.

Maglalakad na sana siya nang makarinig siya ng yabag ng paa na papalapit ng papalapit sa kanya. Agad naman siyang nagtago sa likod ng pader. She covered her mouth to muffle her breathing. The footsteps grew louder and louder.

"Bitch, where are you?" pagbabanta nito. They didn't know that they are almost 10 inches ang lapit. Napapikit na lamang si Chelsea ng mariin.

'I can't die. Not now.' Sa isip-isip nito. She want to reach her dream. So her mom would be proud of her.

Nkahinga na siya ng maluwag nang narinig niya ang yabag nito ay palayo nan g palayo hanggang hindi na niya ito naririnig. Nang humawak siya sa isang mesa ay nakakapa siya ng kung ano. Halos maiyak siya sa tuwa nang malaman kung ano iyon.

Isang mechanical flashlight.

Agad naman niya inikot ang lever nito. Sa una ay hindi ito gumana ngunit nang pukpukin niya ito ay naitapat niya ito sa..

"Ahh!" napasigaw siya sa gulat nang matapat niya ito sa mukha ng killer. Nabitawan niya ang flashlight at agad naman siyang hinila ng killer. Inihagis niya ito sa kitchen table kaya napuruhan ang balakang ni Chelsea.

"This is the day where I will break your neck and stab your stomach!" sigaw nito at sinakal niya ito ng mariin. Halos malagutan naman ng hininga si Chelsea sa ginawa sa kanya ng killer. Patuloy ito sa pagsasakal sa kanyang. Pinilit niyang igalaw ang kanyang kamay para labanan ang killer.

She lost her senses. The pain, the sounds and everything. Everything flashes on her mind. Siguro ito na yata ang katapusan niya. Siguro makakasama na niya ang kanyang pamilya. Sa langit.

Nakabalik siya sa kanyang senses nang mapansin niya ang pagliwanag ng buong bahay at ang nakaratay na tao sa kanyang tabi. Este ang killer.

"Hughh! I-I..c-can't.." hirap na hirap na huminga si Chelsea habang binubuhat siya ni Kristoff. Tuluyan na ring nawalan ng malay si Chelsea.

"Don't worry, Chelsea! I called the emergency and the police. Please, just hold on." Napansin rin ni Kristoff ang marka sa leeg nito. Tila sobra ang pagkakasakal dito.

Habang buhat buhat ni Kristoff si Chelsea ay agad siyang tumakbo palabas para humingi ng tulong. Thank Lord dahil 5 minutes away lamang ang pulisya. Nakakaawa na ang lagay ni Chelsea. Namumutla at hirap na din itong huminga. Until, finally he saw the red and blue flashing lights which means the police and the ambulance are here. Kristoff immediately sent her off to the ambulance para magamot.

"Sir, what happened here?" tanong ng kanyang ka-teammate sa IDMC (Investigation and Detective Management Camp).

"Go to the kitchen immediately. I shot the fucker there." Sagot naman ni Kristoff. Naintindihan naman ito kaagad ng ka-teammate niya kaya pumunta na ito sa loob.

Nag-aalala talaga siya sa kalagayan ni Chelsea. She doesn't deserve to die. Marami pang pangarap ang kailangan niyang abutin. He prayed na sana okay lang ito.

______________________________________________________________

Chelsea's POV

"I can't."

"You have to."

"I really can—t."

"NO!"

"No!" sigaw ko pagkagising ko. Ugh, bad dreams. Again. Ngayon ko lang naramdaman ang pagkainis sa aking napapanaginipan. Di ko alam kung bakit pero ganun kasi ang nararamdaman ko.

Babangon na sana ako nang nakaramdam ako ng matinding sakit sa aking leeg. Napa-aray tuloy ako ng wala sa oras. Now, I realized kung ano ang nangyari sa akin.

Nabigla na lamang ako nang pumasok si Stacey.

"Naku, girl! Okay ka lang ba?" alalang tanong nito.

"Bakit ka nandito? Paano mo nalaman na nandito ako?" pagtatanong ko dito.

"Maraming pulis ang nasa subdibisyon namin and I asked kung sino po ba yung naaksidente. Sinabi naman nila ang pangalan mo so ayun sinabi naman nila ang ospital kaya mabilis akong pumunta dito." Mahabang paliwanag nito.

Napatango na lamang ako. So same subdivision lang nakatira silang dalawa? I am sure magtatanong din si Stacey kung anong nangyari sa akin at kung bakit nandoon ako sa bahay ni Kristoff.

"Okay ka lang? Nakatulala ka?" napabalik ako sa wisyo nang tanungin ako nito.

"O-Okay lang. Nauuhaw lang ako." Sagot ko sa kanya.

"Sige. Kuha lang muna kita ng maiinom." Sabi naman nito at lumabas na ito ng aking kuwarto. Thank god at hindi siya masyadong nagtanong.

Hindi naman talaga ako nauuhaw at hindi ko din itinataboy ang kaibigan ko. Sikreto kasi to and it should stay as a secret. Sa nararanasan ko ngayon, kailangan ko ng maging matapang. Sobrang tapang. I never expected na umatake siya ng wala sa oras.

From now on, I should expect the unexpected.

A/N: HI MGA BEKS! DYLAN WANG AKA KRISTOFF AT THE MULTIMEDIA ---->