Midnight Text

🌙 Falling📱

Άλεξ Pov:

Νιώθω σαν να έχει πλακώσει μια μεγάλη πέτρα το σώμα μου. Φοβάμαι να το κουνήσω.. Την νιώθω δίπλα μου...στην αγκαλιά μου.

Δεν θέλω να ανοίξω τα μάτια και να μην την δω δίπλα μου..

Ανοίγω σιγά σιγά τα βλέφαρα μου... αντικρίζω ένα λευκό δωμάτιο..

Τι γίνεται; Πού βρίσκομαι;

Δ: Ξύπνησε!

Μάιρας Pov:
Έχουν περάσει δύο μέρες από το ατύχημα...κάθε μέρα μέχρι και μερικές ώρες πρίν, βρισκόμουν στο νοσοκομείο περιμένοντας κάποιο νέο για την κατάσταση του.

Μέχρι που ξύπνησε..δεν μπορούσα να τον αντικρίσω... προτιμώ οι δύο εβδομάδες αυτές να είναι ήρεμες για να αναρρώσει γρήγορα.. δεν θέλω να έχουμε αναταραχές τώρα.

Έχω κλειστεί σπίτι...καιρό είχα να έρθω σπιτάκι μου...

Παίρνω το λάπτοπ μου και βάζω να δω μια ταινία.

[...]

Έχουν περάσει αρκετές μέρες που έχω να βγω από το σπίτι...Βασικά ψέματα... βγαίνω μόνο για τα βασικά...Με τον Άλεξ δεν έχουμε μιλήσει ακόμα...και δεν νομίζω πως υπάρχει και κάτι να πούμε.. Πιστεύω πως θα γίνουν όλα χειρότερα. Ούτε εγώ δεν μπορω να σκεφτώ μια καλή δικαιολογία για ότι είδα.

Χτυπάει το κινητό μου και βλέπω να αναγράφεται το κινητό της Χρύσας...Το σηκώνω.

-Ναιι; Απαντάω με μια βραχνή φωνή..

Υπάρχει σιωπή στην άλλη γραμμή...

*Μπιιιπ*

Τι φάση; Την ξαναπαίρνω και δεν το σηκώνει.. Περίεργο...

[...]

Η ώρα είναι 3:00...ύπνος δεν με πιάνει, έχω δει όλες τις ταινίες του κόσμου...δεν έχω τι να κάνω..

Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου και φοράω ένα πουλόβερ μαζί με ένα κολάν.. παίρνω τα κλειδιά και το κινητό μου και βγαίνω έξω.

Κατευθύνομαι προς τις κούνιες...έχω καιρό να πάω εκεί...

Φτάνω μεσα σε λίγα λεπτά..δεν φαίνεται αν είναι κάποιος εκεί εφόσον δεν έχει και φώτα. Όχι ότι μπορεί να είναι και κάνεις εκεί τέτοια ώρα..

Σπρώχνω την πόρτα με τα χέρια μου και κατευθύνομαι προς τις κούνιες. Μια σκιά φαίνεται να κάθεται ήδη εκεί... πλησιάζω λίγο ακόμα...

Τα πόδια μου έχουν μουδιάσει. Δεν ξέρω τι να κάνω...να τρέξω κοντά του και να τον αγκαλιάσω...να αρχίσω να φωνάζω...να κλαίω...δεν ξέρω..

Το βλέμμα του είναι καρφωμένο στο πάτωμα.. κάθεται στην κούνια που καθόμασταν μαζί... κρατάει μια μπύρα στο χέρι..

Κάνω αργά πίσω βήματα... προσπαθώ να μην ακουστεί ότι υπάρχει και άλλος εκεί...

Όμως ελααα που το κάρμα θα ήταν μαζί μου.. Σηκώνει απότομα το κεφάλι του και προσπαθεί να με διακρίνει μέσα στο σκοτάδι..μένω ακίνητη στη θέση μου. Σηκώνεται από την κούνια και με πλησιάζει.

Δεν μπορώ να κουνηθώ. Τα πόδια μου έχουν καρφωθεί στο έδαφος.

Φαίνεται πως δεν είναι και το πρώτο μπουκάλι που πίνει...ποσο έχει πιει πάλι..

Τα βήματα του είναι ασταθή..πάει να πέσει και αντανακλαστικά πηγαίνω να τον προλάβω.

Α:Το ήξερα ότι δεν θα με άφηνες..ν-ν-να πεσω..

Εγώ απλα βγάζω έναν αναστεναγμό.

Α:Δεν έχω πιεί πολύ καλά είμαι. Πάω σπίτι τώρα...

Προσπαθεί να ξεφύγει από το κράτημα μου..δεν τον αφήνω.

Α:Αν είναι να μην μιλάς φύγε. Αλλιώς έλα μαζί μου..

Κατευθύνεται προς την πόρτα και εγώ τον ακολουθώ...τι κάνω ακριβώς...γιατί μου το κάνω αυτό....μετά από τόσες εβδομάδες...γιατί ρε γαμωτο μου... γιατί...