Midnight Text

🌙Getting to know you 📱

Μάιρα Pov:

-Εεμ...
Α: Ξέρω ότι βαρέθηκες λίγο με το ποδόσφαιρο αλλά ήθελα να έχω έναν παραπάνω λόγο να νικήσω.
-Μμ..δεν πειράζει.
Α: Λοιπόν,τι θες να κάνουμε τώρα;;ρωτάει καθώς βάζει πάλι την μπλούζα του.
- Εμμ... Ξέρω γω... Θες να πάμε στις κούν...
Α:Μην το σκέφτεσαι μικρή. Είπε χωρίς να με αφήσει να τελειώσω την πρόταση μου.
-Καλα! Τότε πρότεινε εσύ κάτι!
Α:Εμμ... Εγώ σκεφτόμουν πως πρέπει να γνωριστούμε λίγο καλύτερα. Δεν ξέρω τίποτα για εσένα και εσύ τίποτα για εμενα!
-Ναι! Έχεις δίκιο!
Α: Έλα μαζί μου, ξέρω κάπου που μπορούμε να μιλήσουμε με ησυχία.

Και έτσι φύγαμε από το γήπεδο και φτάσαμε σπίτι του. Κατάλαβα που θα πηγαίναμε δεν έχω και πολύ καλές αναμνήσεις εκεί... αλλά είναι κάτι στο οποιο πρέπει να χτίσω καινούριες και καλύτερες αναμνήσεις.

Α: Λοιπόν! Πες μου γενικά λίγα πράγματα για εσένα.
-Εμμ..να σκεφτώ.... Λοιπόν είμαι 20 χρονών! Ζω μόνη μου, προφανώς, οι καλύτεροι μου φίλοι είναι ο Νίκος και η Χρύσα! Και βασικά μου αρέσει πολύ η μουσική και η υποκριτική....εμμμ..αυτά νομίζω... Εσύ;

Α:Μμμμ.. μουγκρίζει σκεπτικός... Εμένα μου αρέσει το ποδόσφαιρο,από ότι κατάλαβες, και πολλά άλλα τα οποία θα τα δεις όσο με γνωρίζεις, δεν μου αρέσει να μιλάω και πολύ για αυτά....

Εγώ απλά κατέβασα το κεφάλι μου....και χάθηκα στις σκέψεις μου...η αλήθεια είναι πως ΦΥΣΙΚΆ και δεν του τα έχω πει όλα.... υπάρχουν αρκετά μελανά σημεία στην ιστορία μου....και κάποια δεν είμαι ακόμα δυνατή για να τα αντιμετωπίσω. Παίρνω το χρόνο μου, εξάλλου ο καθένας έχει το δικό του ρυθμό..έτσι και εγώ...

Α:Είσαι εδώ;; ρωτάει καθώς κουνάει το χέρι του μπροστά στο πρόσωπο μου.
-Μμμμ...
Α: Νιώθω πως δεν μου τα έχεις πει όλα...όχι ότι τα ζητάω κιόλας αλλά αν θες να μιλήσεις είμαι εδώ.

Άλεξ Pov:

Πραγματικά τον τελευταίο καιρό δεν με αναγνωρίζω... συνήθιζα να μην με ενδιαφέρει καμία και τώρα πια είναι η πρώτη και η τελευταία σκέψη στο μυαλό μου... Αλλά οι άνθρωποι αλλάζουν, όσο ζουν υπάρχουν περιθώρια για αλλαγή...αυτό πιστεύω! Και εγώ είμαι πρόθυμος να αλλάξω για εκείνη

Η ώρα κυλάει ήρεμα με εμάς απλά να συζητάμε διάφορα θέματα. Κάποια στιγμή κοιτάω το ρολόι του κινητού μου... Είναι ήδη αργά και σε ένδειξη ότι νοιάζομαι ΠΡΕΠΕΙ να την πάω σπίτι της όσο και να θέλω να την βλέπω να γελάει, να κοιτάει μέσα στα μάτια μου με τα κάστανα δικά της, να ακούω τον ήχο που δεν μπορεί κανείς να χορτάσει και τέλος η παρουσία της- η μορφή της- είναι αυτή που συγκρατούν όλη αυτή την μαγεία μαζί....

-Νομιζω πως πρέπει να σε πηγαίνουμε σπίτι... λογικά ο Νίκος θα έχει ανησυχήσει..
Μ:Ναι μάλλον πρέπει...

[...]

Φτάνουμε έξω από την πόρτα του σπιτιού της δεν μπορούσα να την αφήσω ακόμη...

Μ:Σε ευχαριστώ πολύ! Να το ξανακάνουμε αυτό! Μου φαίνεται πως έχουμε πολλά να μάθουμε ο ένας για τον άλλον....
-Ναι...είναι αλήθεια...θα τα ξαναπούμε!
Μ:Ναι!
-Να με σκέφτεσαι. Της λέω καθώς της κλείνω το μάτι και εκείνη κοκκινίζει ως συνήθως...

❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣
Γεια σας και παλιιι! Ελπίζω να σας άρεσε και αυτό το κεφάλαιο!!

Αν σας άρεσε πατήστε το 🌟!!

Σας αγαπώ πολυυ♡♡