So,Why

Chapter 16

Kasama ko pag uwi ngayon si pareng Angelo ko.

Super caring dapat safe daw ako maka uwi aweeeeee. Maingit kayo sa boy best friend ko.

"Par? Gusto mo ng ice cream?" Tanong niya sakin habang nag lalakad kami papasok sa lugar namin.

"Hindi, siya lang gusto ko" Sagot ko naman.

"Muntanga ka yaks, Kadiri" Sabi niya sakin at umakteng na nasusuka.

"Kapal ng pagmumukha mo parang dati di ka ganito kay Shayne ah" Saad ko naman.

"Eh sa naka move on na ako. Ikaw ba? Kailan ka magmomove on?" Tangina ka par?

"Gusto ko ng ice cream par" Sabi ko nalang at naunang maglakad.

Tamaan kasi ako, malamang di pa ako naka move on sa kanya.

Anong gagawin ko? Tatawa sa patama niya?
Kasi hindi ganon kadali mag move on!
Hindi ganon kadali! Pwera kong laro lang yan sa inyo! Diba?

"Oyyy par. Joke lang naman" Hinabol niya ako.

Patuloy pa rin ako sa paglalakad.

Wala ng ice cream par. Wala na!

Kakabadtrip ka, lakas ng amats mo hmmmp!

Hinahabol niya padin ako. Bakla ba siya kasi di niya ako maabutan?

Habang papalapit ako sa kanto ng lugar namin biglang may nabunggo ako.

Napaupo ako sa sobrang lakas ng pagkatama namin sa isa't-isa.

"Araaay, di ba marunong tumabi. Grrrr" I murmured.

Eh sa nakakainis. Laki laki ng daan. Tsk!

Nahihirapan akong tumayo kaya nong may nag alok ng kamay tinignan ko ito.

Tinignan ko yong kamay na nag alok sakin at tinaggap.

This hands is so soft, May ka parihas siya ng lambot ng kamay.

Nong natumayo na ako, pinagpag ko yong dumi sa pwet ng jeans ko.

Ang dumi na nito. Kainis!

"Ang laki kasi ng daan no" Saad ko nong pinapagpag ko yong jeans ko.

"Tanga tanga ka kasi" Sagot niya.

Aba! Sumasagot ah! Ikaw na nga bumangga. Hinayupak kang lalaki ka.

Pero the way this man talks, na aamoy ko yong pabango niya.

Sobrang bango at ngayon ko lang ulit ito na amoy.

Teka, wait?

Familiar sakin yong amoy.

"Sorry na miss" Panghingi niya ng tawad.

Just wait, his voice looks familiar.

No, no, no, no ,no ,no,

Mali yang iniisip niyo, Mali yang iniiisp mo Stephanie, Mali yan.
Jusko! Don't me.

Don't tell me, na siya to?

No, no, no, As in No!

"Okay ka lang miss?" Tanong nito.

Nakayuko lang kasi ako, nahihiya pa ako na ilabas mukha ko, kasi baka siya to at masampal ko pa.

"Miss?" Hinawakan niya shoulder ko.

Ganito siya pag nag tampo ako at nakayuko.

Ganito siya!

Gusto kong maluha ngayon!

Diko namalayan na naka harap ko na mukha ko sa kanya at hindi nga ako nagkakamali.

After all? Ngayon ko palang siya makikita?

"Nick?" Hina kong tawag sa kanya.

Nagulat ito ng makita ako.

"Steph?" Tawag niya din sakin.

Biglang nguminig mga binti ko and anytime pwedi na akong matumba.

Hirap akong magsalita ngayon at pinipigilan ko ang aking mga luha.

Walang ni salita na gustong lumabas sa bunganga ko. Yong gusto mong iparating sa kanya yong sakit at galit.

Pero hindi kaya.

Nakakabwesit na puso! Sobrang weak! Napaka weak!

Hinay hinay akong tumalikod sa kanya ngunit hinawakan niya ako sa braso.

"Sorry" Sabi niya.

At biglang pumatak ang likido sa kanang mata ko.

Gusto kong humarap sa kanya at itanong ang "Sorry?" Sorry for what?

The pain or the joy?

Habang hinawakan niya braso ko pinipilit niya akong iharap sa kanya at nagawa nga niya yon.

Kaharap ko siya ngayon, nakita niya na umiyak ako.

Nakita niya na talunan ako.

Tinignan niya ako sa mga mata ko.

Sa kanyang mukha ay malungkot.

Halos walang tigil ang pagpatak ng aking mga luha at sa di ko mapigilan ay napayakap ako sa kanya.

Hindi ko alam kong bakit ko to ginawa, diba dapat magalit ako, sampalin ko siya! Diba dapat yan ang gawin ko? Pero bakit hindi ko magawa?

Niyakap niya rin ako. Niyakap ng sobrang higpit.

Tahimik lang napatulo mga luha ko.

Ang kanyang pabango, itong yakap nato. Na miss ko ng sobra.

Sobrang namiss kita Nick!

Pagkatapos ng ilang minuto na ganon kami ay napagdesisyonan ko na humiwalay sa kanya.

Bumitaw ako sa pagkayap at siya rin.

Kailangan ko ng umalis.

Kailangan, kailangan.

Tumalikod na ako at nag umpisang humakbang ang aking mga paa.

Kailangan ko ng tumakbo at umalis.

Tumakbo ako at hindi sinubukang lumingon sa kanya.

Ang hirap. Bat siya pa nabangga ko? Bakit ka ganon tadhana?

Bakit?

Nagmamadali akong pumasok sa bahay. Gusto kong maglukbong, gusto kong umiyak.

Dali dali akong umakyat sa kwarto at humahagulhol pa sa iyak.

Ang hirap!

Napayaka ako sa sahig at doon umiyak.

Umiyak ako ng malakas!

"Bakit? Bakit ganon! Ang unfair ni tadhana! Bakit?!" Pasigaw kong iyak.

Bakit?

Tumayo ako at pumunta sa kama ko.

Napatalokbong akong ng kumot at umiyak ng umiyak.

I need my mom right now, I need her hugs.

I need my mom's advice.
I really need her.

PS: Next Chapter na. Kindly vote po pls. I hope nagustuhan niyo. Lovelots.