Przyjaźń z dzieciństwa, która nagle została przerwana, zapomniana. Lecz co się stanie gdy jeden z dwójki przyjaciół postanowi odszukać tego drugiego za wszelką cenę.
Okładkę wykonała dla mnie cudowna @nightsouls9
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Oczy go piekły, wszystko bolało nie mógł uwierzyć, że powoli traci Jimina, czemu Park nie mógł zrozumieć tego co on przeżywa? Czemu nie mógł zrozumieć jego bólu? Od kilku dni nie wychodził, wziął sobie wolne w pracy na kilka dni by wszystko na spokojnie przemyśleć, głowa cholernie go bolała, a on zmęczenie zapijał kawą. - Taehyungie - szepcze do kotka, który wskoczył na parapet zaraz nad jego biurkiem przy, którym siedział. - Co ja mam zrobić? - pyta tak jakby oczekiwał odpowiedzi. Choć wiedział, że zwierzak nie odpowie mu, nie poradzi, został ze swoim problemem sam. - Chciałbym go zobaczyć wiesz? Chciałbym dotknąć jego dłoni, jego skóra pewnie jest tak gładka jak letni deszcz - szepcze powoli zalewając się kolejnymi dawkami łez.
*
- Epizod depresyjny się zakończył - Mówi do starszego mężczyzny upijając swoją kawę którą ów mężczyzna mu zrobił.
Siedział w gabinecie który już bardzo dobrze znał, tematem dzisiejszego spotkania był jego epizod depresyjny, który dobiegł końca. - Twoja matka do mnie zadzwonił wczoraj wieczorem, znowu to robisz Taehyung, znowu zaczynamy od nowa. To prawda Kim Taehyung znowu zaczął robić sobie krzywdę, znów ma pocięte ręce. Znów lubi czuć ból.
- Cierpnie wymaga więcej odwagi niż śmierć - szepcze w stronę psychologa.
*
Chłopak wyszedł z domu, w kieszeni miał tylko zapalniczkę oraz paczkę papierosów, przemierzał ulice Seulu w kierunku, który podpowiadał mu umysł, szukał jednego miejsca, tego jednego konkretnego. W głowie miał bałagan, nie wiedział konkretnie czego chce, czy chce zapomnieć już na zawsze kim był dla niego Kim Taehyung czy może za wszelką cenę chciał się dowiedzieć co dzieje się teraz z chłopakiem w którym kiedyś się podkochiwał, był wieczór niedługo będzie robić się całkowicie ciemno ale ten dalej szedł.
*
- Taehyung, z dnia na dzień jest z tobą coraz gorzej - mężczyzna oznajmia mu smutną prawdę. - Zachowujesz się czasami jakbyś nie chciał sobie pomóc, co mam w takiej sytuacji zrobić?
- Pan? Pan raczej nie sprawi, że z dnia na dzień będę zdrowy i będę miał przy sobie Jeongguka. - wypowiada te słowa z pustką w oczach.
- Czyli jego potrzebujesz? - pyta tak jakby nie znał odpowiedzi. - Czego jeszcze potrzebujesz?
- Chciałbym być na plaży, razem z nim, znów czuć się jak ten zakochany dzieciak, kiedy jedynym moim zmartwieniem było to czy dziś się spotkamy, zabierać go do kina, całować go w te malinowe wargi oraz trzymać za rękę mówiąc mu, że wszystko będzie dobrze - szepta, po jego policzkach spłynęło kilka samotnych łez. - On był moją Euforią.
*
Dochodzi wreszcie na miejsce którego tak szukał, co prawda nie wyglada ono tak jak kilkanaście lat temu, huśtawki są zardzewiałe, piaskownicy już dawno nie ma, a ławka na której kiedyś siedział, zapłakany i smutny każdego dnia jest trochę zarośnięta. To był ten plac zabaw, którego Jeongguk szukał. Udał się ja ławkę by usiąść na niej i odpalić papierosa, przymknął oczy zaciągając się, poczuł się jak ten zapłakany dzieciak, który każdego dnia siedział tutaj smutny, który miał nigdy się nie smucić. - Wiesz czego żałuje Taehyungie? - zaczyna gadać do siebie, ponieważ nikt inny tutaj nie siedział. - Że nie szukałem cię wcześniej, że wolałem o tobie zapomnieć. Czuje się tak cholernie źle, chciałbym cofnąć się w czasie, znów być z tobą, czuć twoje usta na tych swoich, twoje dłonie na mojej skórze, chciałbym to wszystko poczuć jeszcze raz, znaleźć cię, przytulić i już nigdy nie puszczać. Byłeś moim Taehyungiem, tak bardzo żałuje, że wolałem cię zapomnieć niż szukać. Ale obiecuje ci, odszukam cię, odszukam i nie pozwolę ponownie odejść. Nadal cię potrzebuje, wróć do mnie.
