Remember Me, Marydale

Chapter 13

Zoey's POV

Nagising ako ng maramdaman kong may humahaplos sa ulo ko. Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko, nagkasalubong naman ang tingin namin ni Jax. Mukhang wala pa syang tulog.

"It's good that you're awake babe. Just wait here I'll call some nurses" sabi nito at hinalikan ako sa noo pagkatapos ay lumabas sya para tumawag ng mga nurse.

Dumating naman ang isang nurse at doctor, tinignan nila if okay na lahat. Nang matapos sila, ay agad din silang lumabas.

"We can go home now babe, your bills are settled and I already fixed your things." sabi nito.

"O-okay" I just said.

Inalalayan nya akong makasakay sa kotse nya at nagmaneho na sya. He's been so silent. Shit! Nakakapanibago.

"You can sleep for awhile babe, don't worry too much. I'll just wake you up when we get there." he said.

"Ahmm Jax, saan tayo pupunta?" tanong ko.

"To a place where you can rest." sabi lang nya at kinabig nito ang ulo ko para halikan sa noo. Hindi na lang ako nagsalita. Nagpasya na rin lang akong matulog. Napakatahimik naman kase nitong kasama ko. Weird.

Nagising na lang ako ng maramdaman kong parang may bumubuhat sa akin.

"Hey, you know I can walk. Ibaba mo na lang ako." sabi ko.

"No need for that babe, I can carry you all day. Let me just do this babe. Mag-uusap tayo mamaya. Okay? For now, matulog muna tayo." he said.

"Eh nasaan ba kase tayo?" tanong ko.

"We are here at mom's house. It's pass 10 am. Mom, Dad and my siblings are not around." sabi nito.

Nang makarating kami sa kwarto nya, hiniga nya lang ako sa kama pagkatapos ay pumunta ito sa banyo. Mukhang nagbihis ito ng pantulog nya. I'm slowly drifting to sleep ng maramdaman kong gumalaw ang kama. Di ko na lang pinansin inaantok pa rin talaga ako. Naramdaman ko na lang na yumakap si Jax sa akin at sabay sabing

"Let's rest for awhile. We have alot of things to talk about. Sleeptight babe."

Nang magising ako. Agad kong tinignan ang alarm clock sa side table, 5:35pm. Hapon na rin pala. Sarap pa ng tulog ng katabi ko. I decided to prepare our dinner. Kaya ko naman na, medyo nagfreak out lang mga kasama ko kagabi. Di rin naman nila alam kondisyon ko eh. After cooking umakyat na ulit ako.

I was about to wake him up ng makasalubong ko sya papalabas ng kwarto. Nakabihis na rin sya.

"Sorry babe. I over slept. Wait I'll cook dinner." sabi nito. Pero pinigilan ko na sya

"Nuh, I already cook for us. That's why I am here. Gigisingin na sana kita." I said while smiling.

Yumuko lang sya at tumalikod. What's wrong with him?

"Should we eat first? Bago mag-usap, baka mawalan na tayo ng gana eh." I said.

"Halika na nga. Kumain na tayo! Baka ikaw pa makain ko" he muttered. As if naman di ko naririnig.

"What did you say?" I asked him

"Wala wala. Tara na kumain na tayo." he just said. At nagpatiuna na sya sa dining area.

Pagkatapos naming kumain, inaya nya ako sa terrace ng kwarto nya. It's comfy in here. Malamig din ang simoy ang ng hangin. Dumating si Jax na may bitbit na red wine, to help us relax maybe. Umupo sya sa harapan ko at tinitigan ako. Napuno lang katahimikan s paligid namin.

"Babe, gusto ko magsorry sa lahat ng mga nasabi ko sayo. I know hindi enough ang sorry lang. I doubted you for so many times, not knowing that you suffered a lot. Ate Lorie already told me, you have panic disorder. Wala man lang ako naitulong sayo. Wala man lang ako nagawa. Sorry talaga." he sincerely said.

"You don't have to say sorry babe. In the first place, this is all my fault. I lied to you and to our friends. Pero kase yun lang ang magagawa ko para protektahan kayo. To tell you honestly, di ako nagsisisi sa mga nagawa ko. Oo, naging selfish siguro ako dahil sinarili ko ung problema. Pero kase ayoko na kayong madamay. Specially our friends. Nagsisimula na silang magkaroon ng sariling pamilya. Ayokong mangyari sa kanila ang nangyari kay Dale. Natakot na ako na may madamay na naman sa inyo." sabi ko, kinuha ko ang wine glass at nagbuhos ng alak doon at nilagok ito. This will help me to feel numb.

"Noong makita ko si Dale na halos mamatay sa harapan ko, noong makita ko si Jandale na umiiyak sa harapan ko. Hirap na hirap ako. Takot na takot na baka hindi nila kayanin. Na baka hindi ko kayanin. Pero kinaya ko Jax, kase alam ko naghihintay ka. Alam ko nandyan kayo. Hindi ko sinabi ang tungkol kay Dale kase alam kong pag nalaman nyo, kikilos na naman kayo. Baka malagay sa panganib ang mga kaibigan ko. Kaya I decided to keep it myself. Ang sabi ko kay Ate Lorie, ako na lang masasaktan, ako na lang maghihirap. Para lang makita kayong lahat na masaya. Hindi bale ng ako na lang, huwag na kayo. Huwag ikaw. Noong mahuli mo ko noon, magtatapat na dapat ako sayo. Naunahan mo lang ako." sabi ko at nagsimula ng pumatak ang mga luha ko.

"Noong mga panahong yun, handa na akong sabihin sayo ang lahat. Pero nagsimula na naman bumangon ang takot sa puso ko. Na paano kung iwan mo, paano kung mawala ka sakin? You always wanted a child of our own. Paano mo tatanggapin na dahil sa kapabayaan ko, I lost our baby. Hindi ko matanggap na dahil sa katangahan ko nawala ang anak ko, ang magiging anak sana natin." tinakpan ko ng mga palad ko ang mukha ko.

"Shhhh. Ate Lorie told me everything babe. Oo masakit para sa sakin yun babe. Pero hindi ka tanga at hindi ka rin pabaya. Lalong hindi ka Selfish. You are just Selfless. Na kahit sarili mo nakalimutan mo ng mahalin para lang sa amin. Masyado mo kaming minahal at inisip kaya ganun. I don't blame for you that, kase ganyan ka na talaga ever since nakilala kita. You are the most strongest yet selfless woman that I know. Nasaktan man ako dahil nawala sa atin ang magiging anak natin. Nasaktan man ako dahil nagsinungaling ka sa akin. Mas nasasaktan ako dahil nung mga oras na nasasaktan ka, wala ako sa tabi mo. Nung oras na kailangan mo ako, wala akong ginawa at ang masakit pinagdudahan pa kita." sabi nito at hinawakan ang mukha ko ng dalawang kamay nya

"Stop crying babe, our friends understands you. Actually they want to talk to you also, pero sabi ko tayo muna mag-uusap. And maybe God has a better plan for the both of us kaya ayaw nya muna ibigay si baby. Maybe kailangan muna natin ayusin ang pamilya nina Dale. Hindi naman ibig sabihin na nawalan tayo ay susuko na tayo. We can still try and try. " he said.

Natawa ako ng kaunti sa try and try nya.

"Kahit na Jax. Basta sorry.  Sorry sa lahat" sabi ko.

"You want me to forgive you?" sabi nito. Tumango lang ako.

"Let's make a baby babe." sabi nitong nakangisi. I miss that smile. Pero wth! Anong baby!!

"Damn, I miss you so much babe!" sabi nito at niyakap ako ng mahigpit.

"I promise this time, hindi ka na magiisa sa lahat ng gagawin mo" sabi nito sa akin.

Masyadong masaya ang puso ko ngayong gabi, Jax and I are okay. Si Edward na lang poproblemahin namin. Pero ngayon kami muna ni Jax ang iisipin ko bukas na ang iba.

I kiss Jax on his lips that made him startled. He responded on my kisses. We just kiss, like there is no tomorrow. I just miss being loved by him.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -  -
Author's Note :

More Edward and Marydale POV soon.

Gusto ko lang iparamdam sa inyo ung sakit na naramdaman din ni Zoey, at ang mga sinakripisyo nito. If I had only one friend left, I want it to be Zoey.

Sana all may isang Zoey na kaibigan yung kayang ibuwis ang buhay para sa pagkakaibigan nyo.