KELEPÇE

6. BÖLÜM

"Sıradan bir insan olman gerekiyordu adını kullanarak işe girmen değil."

Üzerindeki önlük binlerce lira eden gömleği ve pantolonuna fazlasıyla tezat durmasına rağmen hiç de fena görünmüyordu. Beceriksiz bir şekilde eline aldığı kadehleri dizerken tüm dikkatini işine vermişti. Bir yandan da beni dinlemeyi ihmal etmiyordu.

"Adımı kullanmadım sadece işe ihtiyacım olduğunu söyledim. Oda beni işe aldı." deyip son kadehi de yerine yerleştirdi. "Hem baksana fena da sayılmam. Hiç bardak kırmadım."

Kendimi gülmemek için zorlarken "Sen onu bunu bırakta ailene arkadaşlarına burada çalıştığını nasıl açıklayacaksın?" dedim. Ömer'in burada çalışması magazinin yanı sıra babasının prestijini de etkileyecekti. O koskoca bir İplikçi'ydi. Burada barmenlik yapması kimse tarafından doğal karşılanmazdı. Ayrıca buraya gelen insanların çoğu onu tanıyordu. Ne söyleyeceklerini düşünüp endişelenmesi gerekmez miydi?

"Kimi ne ilgilendirir benim ne yaptığım? Canım ne isterse onu yaparım. Herkes kendi işine baksın."

Yeniden sadece kendini düşünen bir adama bürünmüştü. 'Herkes kendi işine baksın.' derken de seni ilgilendirmez demeye getiriyordu. Gözlerimi devirip önüme döndüm. Ne kadar az muhabbet o kadar iyi iş demekti. Birlikte çalışırken duygularımı bastırmak daha zor oluyordu. Ona her baktığımda önce onu ilk gördüğüm gün daha sonra da bir daha görmek istemediğimi düşündüğüm gün aklıma geliyordu. İçimde hava güneşliyken bir anda sağanak yağmur başlıyordu. Her ne kadar sırf onu affedeyim diye burada işe başlamış olsada onu hiçbir zaman gerçekten affedemeyeceğimi biliyordum. Çünkü o, benim için sıradan bir müşteri olduğunu ve sıradan bir insana kırıldığımı düşünüyordu. Ama o benim için hiçbir zaman sıradan olmamıştı.

İşimi bitirip tekrar bar tezgahına yaklaştığımda tezgahın diğer tarafında esmer uzun boylu bir kız oturuyordu. Gözlerini Ömer'e dikmiş dudaklarını büzerek içecek bir şeyler istiyordu. Biraz daha tezgaha yaklaşıp başka bir müşteriyle ilgilenirken bir yandan da onları seyrediyordum. Ömer hazırladığı bardağı kızın önüne koyarken kız kaseden aldığı fındıkları yiyordu. Ömer'e olan bakışları beni bile rahatsız ederken Ömer nasıl bu kadar rahat olabiliyordu? Kız biraz sonra üstüne atlayacak gibi duruyordu. Kız Ömer'in hazırladığı kokteyl olduğunu düşündüğüm içeceği yudumlayıp yüzünü eşkitmişti. Merakla onları izlerken Ömer'in bu durumdan gayet memnun olduğunu hatta hoşuna bile gittiğini anlamıştım. Aslında bu duruma şaşırmamak gerekti. Ömer kızlarla yakından fazlasıyla ilgiliydi zaten.

Kız içeceği tezgaya koyup işaret parmağıyla yavaşça Ömer'e doğru itti. Ömer gülümseyerek karşısında oturan kızı seyrediyordu. Ve yüzünde çapkınca bir ifade vardı. Kız Ömer'e doğru eğilip kulağına bir şeyler söylemeye başlamıştı. Kıskançlıktan gözümden alevler çıktığına emindim. Şimdiye kadar Ömer'i bir çok kızla defalarca kez görmüştüm ama bu farklıydı. O zaman tanışmıyorduk. En azından Ömer beni tanımıyordu.

Pür dikkat onları izlerken arkamdan bana seslenen müşteriyi fark edememiştim. "Buyrun ne alırsınız?" diye sorarken bir an önce arka tezgaha geçmek istiyordum. "Sağır mısın sen? Bir saattir sesleniyorum. Niye bakmıyorsun?" Karşımda konuşan değil cırlayan kadına normal şartlarda olsa ağzının payını verirdim. Ama iş uzar ve patronun odasında biterdi. Ama benim hemen Ömer ile o yılışık kızın yanına gitmem gerekiyordu. Bu yüzden "Kusura bakmayın duymamışım. Ne alırsınız?" diye güleç bir ifadeyle sordum.

Kadına istediği votkayı verip arkamı döndüğümde Ömer de o pis bakışlı kızda yerinde yoktu. Gergince dudaklarımı kemirirken biraz ileride beni izleyen Ali'yi farkettim. Ona bir şey olmamış gibi gülümseyip içimde biten savaşa rağmen sakin kalmaya çalıştım. Şu an ki tek düşüncem Ömer'in o kızın yanında olmamasıydı. Ama bu balığın karada yüzmesinden daha olasılıksızdı. Balıklar denizde yüzmeliydi ve Ömer'in denizi de kadınların bulunduğu her yer sayılırdı. Bende karada yaşayan zavallı bir civciv oluyordum. Ben suda ölürdüm ama oda susuz yapamazdı. Kısacası imkansıza aşık olmuştum.