KELEPÇE

8. BÖLÜM

Bir kaç gündür arayış içerisinde olduğu evi barın iki sokak arkasındaki mahallede bulmanın sevincini yaşıyordu Defne. Hem işe gidiş gelişi kolay olacaktı hem de ekstra bir de ulaşıma para dökmeyecekti. Uzun bir süre sıkıntı çekeceği belliydi evin eksiği çok fazlaydı ama en azından artık tüm parasına el koyacak bir abisi yoktu. Varlığını yok sayıyordu.

Soner'i bir kaç gündür görmüyordu. Notu gördüğündeki şaşkınlığını az çok tahmin edebiliyordu. Fazlasıyla sinirlenmiş sağa sola küfürler savurmuş olmalıydı. Ama bu gerçekten artık Defne'yi hiç ilgilendirmiyordu. Ona yeteri kadar tolerans göstermişti. Bundan sonra herkesin kendi yoluna bakması gerekiyordu.

Mesai saatinin sonlarına doğru kendisiyle aynı tezgahta çalışan Ali ve Ömer'in soyunma odasına geçtiğini gördü. Kendiside kısa süre içerisinde üzerindekileri değiştirip kendi kıyafetlerini giydi. Kafasındaki sargı bezini çıkarmıştı yara kabuk bağlamış iyileşmek için yüz tutmuştu. Defne kafasındaki beyaz sargıdan kurtulduğu için mutluydu. Çıkardığı sargı bezinin yerine kırmızı saç bandajını kafasına geçirip saçlarını dağınık bir şekilde topladı. Hiçbir zaman saçlarını açık bırakıp dikkat çekmesini istemezdi bu yüzden kendisi de dahil kimse onun saçlarını henüz tüm zerafetiyle görememişti.

Çantasını alıp kapıdan çıkarken yan odadan çıkan Ömer ve Ali ile karşılaştı. Aynı evde yaşamaya o kadar alışmışlardı ki Ali nereye gitse Ömer de orada oluyordu. Kısa sürede bu kadar iyi anlaşmaları gerçekten akıl alacak olay değildi. Ömer tam bir bukalemun gibiydi. Girdiği bütün ortamlara kolaylıkla adapte olur her yaş insanla muhabbet edebilirdi. Sevecen ve doğaldı. Dışarıdan çok egoist ve kendini beğenmiş olarak görülse de bu kısa süre içerisinde Defne onun aslında kibirli değil sadece fazla temkinli olduğunu anlamıştı. İnsanlarla çok samimi olsada aslında kolay kolay güvenmiyordu. Onun güvenini sağlamak çok zordu ama Ali kısa sürede bu güveni kazanmıştı.

"Eve mi geçiyorsun Defne?" Ali yan odadan çıkan Defne'yi görür görmez yanına gelmişti. " Eğer eve gidiyorsan bırakalım biz seni."

Ömer sessizce yanlarında dikilirken Ali'nin hangi evden bahsettiğini anlamaya çalışıyordu. Bildiği kadarıyla Defne artık eve gitmiyordu. Bu bir kaç günde de bir arkadaşında kaldığını düşünmüştü. Yeniden o eve gittiğini düşündüğünde içine düşen endişeye engel olamadı. Merakla Defne'nin vereceği cevabı beklerken dudaklarını kemiriyordu.

"Hayır eve geçmiyorum, evin bir kaç eksiği var onları halletmek için alışverişe gitmem lazım."

Ömer Defne'nin verdiği cevapla kaşlarını çatmış olanları anlamaya çalışıyordu. İki gündür Defne ile araları pek yoktu. En azından bir kaç gün öncesine kadar daha az konuşup, sohbet ediyorlardı. Ömer ona her ne söyleyecekse saatlerce düşünüp öyle söylüyordu. O konuşmadığı sürece Defne de pek konuşmuyordu. Böylece aralarında ki iletişim çok iyi değildi ve şuan ki konuşmayı anlayamıyordu.

"Yardım edilecek bir şey varsa gelelim diyeceğim ama..." deyip kaşlarını çattı Ali. "Benim bir bizimkilere uğramam gerek bu akşam. Belki Ömer sana eşlik eder."

Kendine dönen gözlerle afallayıp bir anda daldığı düşüncelerden sıyrılan Ömer kafasını sallayıp "Bir işim yok aslında, gelebilirim." dedi. Beklenti dolu bakışları Defne'nin gözleriyle buluştuğunda reddedilme korkusu tüm bendini kaplamıştı. Defne'den o kadar çekiniyor o kadar utanıyordu ki sanki kız her an o geceyi hatırlayıp ona çemkirecekmiş gibi hissediyordu. Bu da onun yerin dibine girmesini sağlıyordu.

"Yalnız gidebilirim işim çok uzun sürmez."

Defne, onun beklenti dolu bakışlarının farkındaydı. Onunla gelmesini de çok istiyordu fakat onun en büyük korkusu kendisini Ömer'in varlığına alıştırmaktı. Ömer ile girdikleri iddianın bitmesine sadece bir gece kalmıştı yarınki geceden sonra onu belki de bir daha hiç göremeyecekti. Bu ihtimal aklına geldikçe kalbini ince bir sızı giriyor tüm ruhunu ele geçiriyordu. Eğer şimdi onun varlığına alışırsa- ki bunu düşünmek için çok geç kalmıştı çünkü onun varlığına çoktan alışmıştı- ayrılması çok daha zor ve yaralayıcı olacaktı.