Ben sokak kızıyım adlı hikayemin devamı olacaktır...
Anne-Baba olmayı daha öğrenemeden boşluğa yuvarlanan veliahtlarımız eskisinden daha tehlikeli şekilde sahalara geri dönüyor...
**
"Ben esersem mevsimler değişir bebeğim öğrenemedin mi hala?"
Düşündüm de Ahmet ve İrem'den epeydir bahsetmemişim. Keyifle yazdım umarım sizler de seversiniz.
Keyifli okumalar...
♠️
Ahmet ve İrem sadece genç tayfanın bildiği ilişkilerine tam gaz devam ediyordu. Bir öpücükle başlayan hikaye büyük bir aşk olarak dönmüştü onlara.
Ahmet, Begüm'ün işlerini titizlikle devam ettirir onun yanından ayrılmazken, İrem onun böyle tehlikeli bir işin içinde olmasından şikayet etmeden doğru adamı bulduğu için kendini şanslı hissediyordu. O gece bara beraber gittiği çocuk...Sahi adı neydi? Ona belki de teşekkür etmeliydi. O gece Ahmet'i öpmesine sebep olmasa belki de bu kadar güzel bir ilişkisi olmatacaktı.
Şimdi de en yakın arkadaşı Ayça'yı bekliyordu İrem. İki senedir pek sık görüşemeseler de en yakın arkadaşlarından biriydi Ayça. Çocuklukları, lise yılları birlikte geçmişti. Bir tek üniversiteyi farklı yerdeler okumuşlardı. İlk iki yılı yine İstanbul'da farklı bir üniversitede okumuş, son iki yılında İngiltere'ye gitmişti bazı sebeplerden dolayı. İşte Ayça mezun olmuş geliyordu şimdi. İrem'i aramış, ailesine sürpriz yapacağı için kendisini onun karşılamasını istemişti. En yakın arkadaşını özleyen İrem de buna balıklama atlamıştı tabi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(İrem ve Ayça)
Yolcu çıkışında beklerken gördü arkadaşını. Çığlık atarak el salladı. "Ayça!"
Ayça da arkadaşına doğru gülerek hızla gitti ve sarıldılar. "Çok özlemişim kızım seni. Ne kadar da güzelleşmişsin."
İrem yüzünü buruşturdu. "Hala senin yanında sönük kalıyorum. Bu kadar seksi olmak zorunda mısın?"
Ayça kahkaha attı. "Dikkat çekmeyi severim bilirsin tatlım."
"Bilmem mi? Kaç kişinin canını yaktın sen. Ah ah..."
Gülüşerek Ayça'nın valizlerini alarak havaalanından çıktılar. Aradan geçen iki yılda sık sık görüntülü konuşup dertleştikleri için hayatları hakkında epey bilgiye sahiptiler. Arabayla Bebek sahiline gelip, kahvaltı için en sevdikleri mekana girdiklerinde dedikodu başlamıştı çoktan.
"Söyle bakalım İngiltere'de kaç kişinin canını yaktın?"
Ayça saçlarını savuruz bir kaç masa ilerisindeki genç bir adama bakıp gülümsedikten sonra İrem'e döndü. "Sayamadım canım ya. Daha doğrusu on ikiden sonra saymayı bıraktım."
"Oha Ayça. Kızım çapkınlığın kitabını yazdın resmen hala durmuyorsun."
"Aslında bir kere aşık oldum ama olmayacak biriydi. Sonrakiler onu unutmak içindi hep."
"Neden olmayacak biriydi ki?"
"Beni bilirsin. Gezip tozmayı para harcamayı severim. Yanımdaki adam da bana bunu sağlayabilmeli. O sağlayamazdı. Sağlayamadı da..."
