MARİCHAT ~ Kaçak

Karmaşa Part 2 (15)

Sonunda Part 2'yle geri döndümmm. Hemen bölüme geçiyorum.

İyi okumalar...

Marinette :

Sıkıntıyla bir nefes vererek kollarımı göğüsümde birleştirdim. Lila'yı gördükten sonra bütün keyfim kaçmıştı ve dahası Adrien teklifimi reddetmişti.

"Kararlarının arkasında durmalısın güzelim"

Ve böylece zorla da olsa salona girmiş ve koltuklara yönelmiştik. Büyük koltuğa Sırasıyla Alya, Nino, Adrien ve ben oturmuştuk. Diğer büyük koltuğa ise Rose, Juleka, Luka ve Lila oturmuştu.

Film izlemeye başlamadan önce biraz sohbet edilmişti ve bu sırada Lila'nın gözleri Adrien ve benim üzerimden hiç ayrılmamıştı.

Böylece bende ona kötü bakışlarımı dikmekten geri kalmıyordum.

"Ee Marinette seni daha önce Adrien'la görmemiştim hep burada mı yaşıyordun ?"

İrkilerek kafamı Diğer koltukta oturan Luka'ya çevirdim.

"Şey ben-"

Adrien kolunu omuzuma atarak beni kendine çekti.

"Evet o buradaydı ama çok görüşemezdik bilirsin benim işlerim her zaman çok yoğun oluyor."

Luka onaylarcasına kafasını salladı.

"Anlıyorum."

Juleka oturduğu yerden kalktı ve ellerini belinde birleştirip hepimize baktık.

"Pekâlâ millet film için hazır mısınız ?"

Herkesten onaylar mırıltılar çıkınca filmi açmak için televizyona yöneldi.

"Acaba filmin türü ne ?"

"Ne o Marinette yoksa Korku filmi çıkmasından mı korkuyorsun ?"

Yan koltuktan alayla bana bakan Lila'ya döndüm.

"En büyük korku filmi karşımdayken korkmam imkansız merak etme canım"

Lila'nın suratı hızla bozulurken karşılık vermek için ağzını açmıştıki gözü yanımda oturan Adrien'a kaydı ve surat ifadesini tekrar değiştirerek üzgünmüş gibi bana baktı.

"Ah kırıldım şimdi.
Neden böyle yapıyorsun Marinette ? sadece bir soruydu. Korku filmlerinden hoşlanmayabilirsin."

Adrien'a dönüp baktığımda pür dikkat bizi izliyordu.

Biliyordum ki sırf Adrien burada diye böyle yapıyordu. Yoksa o kızın herkese neler yaptığını biliyordum.

Alya diğer taraftan kafasını bize doğru çevirdi ve Lila'ya bakarak konuştu.

"Daha fazla role gerek yok Lila filmde başlıyor zaten"

Rose ayağa kalkıp ışıkları kapattığında ekrandan garip görüntüler ve sesler çıkmaya başladı farkında olmadan biraz daha Adrien'a sokuldum.

"Eğer gerçekten korktuysan söylemen yeter Mari"

Kulağıma değen nefesi beni huylandırırken kafamı iki yana salladım.

"Korkmuyorum"

"Pekâlâ"

Böylece iki saatlik işkencem başlamış oldu. Arada ekrandaki şeyleri görmemek için gözlerimi başka yere çeviriyor, kendimi çığlık atmamak için zor tutuyordum.