Act 28: Cold Thoughts

131 4 0
                                    

Isang linggong nanatili sa puder ni Kakuichi ang tatlo hanggang sa nagdesisyon ng umuwi si Marauji sa kanilang mansyon.

Labis na nag-alala ang kanyang ina na inaakalang nadamay ang anak sa naging pagsabog sa ospital.

Makalipas ang ilang araw, sinagawa ang pribadong lamay para kay Senator Hironobu na dinaluhan ng mga malalapit na katrabaho’t kamag-anak ng mga Hironobu.

Dumalo na rin sa nasabing lamayan na ito si Masahi at 15 upang magmatyag na rin sa seguridad ng pamilya ni Marauji, at upang makiramay na rin.

Nilapitan ni 15 ang binata habang nagmumukmok ito sa isang tabihan habang pinipigil ang mga luha mula sa pagpatak sa harapan ng kabaong ng kanyang pinakamamahal na ama.

“Hi.”

“Hey.”

“You looked like a zombie.”

Tinignan ni Marauji ang sarili sa salamin ang totoo nga ang sabi ng dalaga. Naging magulo ang pagmumukha ng binata at halos namamaga na ang mga mata nito sa sobrang puyat.

Napangiti ito sa harapan ng dalaga kahit lumuluha mula sa loob. Inalok siya ng dalaga ng isang tissue at doon na siya nagsimulang lumuha.

“I didn’t had any chance to say any thank you, or I love you to him. I grew farther from him the moment he became busy with his work and other stuffs. I wish I had spoken those words right at him for the moment I didn’t even knew he was going to die.”

“He can hear you. Wherever he is right now.”

“Do you ever think so?”

“Yeah. They say that at this phase of life, a person wanders across the earth itself before he could go to heaven and live at total peace.”

“All I ever did was to cause headaches at him.”

“Yet he had the chance to conversate with you, even the moment he was mad.”

“Though I had never seen him smile ever since.”

“So does my mother. You were lucky to have such a loving family.”

Vanilla MidnightTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon