Babebyun:
Günaydın
Kafayı yiyeceğim
DohK:
Günaydın
Evet bende de intihar eğilimi var
Havadan herhalde
Babebyun:
Dalga geçme
Çok kötüyüm
DohK:
Kaç gün oldu?
Babebyun:
1 hafta
Onunla en son konuşmamız üzerinden bir hafta geçti
Yanıma gelmiyor
Sürekli kaçıyor
Onu sadece dört gün önce bahçesinde evine girerken görmüştüm
Sonra yok
Hayalet gibi
Gittiği yerlere gitmek istiyorum ama bir yandan bunun doğru olmayacağını düşünüyorum
Ya beni artık istemiyorsa?
Ne yapacağım ben
DohK:
Bugün kütüphanedeydi
Suho'nun dediğine göre antrenmandan sonra gidip orada uyuyormuş
Sabah erkenden okul açılmadan gelip yakındaki parkta bekliyormuş
Babebyun:
Beni görmemek için
DohK:
Sana gelmemek için
Bak Baekhyun
Okulda konuştuğumuzda Chanyeol'un istediği şeyi yapacaktın
Öyle söylemiştin
Neden bunu ona da söylemiyorsun ki?
Babebyun:
Çünkü yapması söylemesi kadar kolay değil
Olmuyor işte
Her gün onunla konuşmak için evine gidiyorum
Ama olmuyor
Bahçelerinde kalakalıyorum
Her şeyi mahvedecek gibi hissediyorum
Onu üzecekmişim gibi hissediyorum
DohK:
Beni yanlış anlama ama
Onu zaten üzdün
O da seni üzdü
Biliyorum
Korkuların var ve bir şeyleri ilerletmek istemiyorsun
Onu kaybedeceğini düşünüyorsun ama bu yolla da onu kaybediyorsun
Ona istediğini ver ve deneyin
Neden bir ilişki içinde bulunmaktan korktuğunu gerçekten anlayamıyorum ama kendine söz geçirmek gerek
Onu kaybetme olasılığının olduğu bir duruma girmeyerek onu kesin olarak kaybediyorsun
Sadece beni dinle
Deneyin
Birbirinize tutunduğunuz sürece halledebileceğinize inanıyorum
Buna Chanyeol da inanıyor
Ona bir şans ver
Babebyun:
Kyungsoo
Onu görmek istiyorum
DohK:
Diyeceğin şeyleri hazırlayarak yanına git
Bol şans
***
Chanyeol'un evinin arka kapısının önünde dururken elimdeki kolyeyi sıkıyordum avucumun içinde. Her gün buraya gelecek cesareti bulmak, kapıyı çalıp onunla konuşmaktan daha kolaydı.
Bir süredir bakıştığım kapıdan gözlerimi çekip derin bir nefesle elimi kaldırdım. Evde birisi var mıydı bilmiyordum. Yumruk olmuş parmaklarım kapıya değmek üzereyken havada asılı kaldı ve ben geriye dönerek iki basamaklı merdivene oturdum. İki elim kafama dayanmışken sol avucumda olan kolyenin zinciri sallanıyordu parmaklarım arasından.
Evin yan tarafından gelen çınlama sesiyle kafamı kaldırıp bana doğru koşan köpeğe baktım. Toben iki kulağı rüzgarda sallanırken arkasından tasmasını sürükleyerek arka bahçeye girip üzerime tırmandı. Küçük köpek bir hafta içinde beni unutmadığını göstermek istermiş gibi yüzüme yaklaşmaya çalışıyordu.
"Hayır Toben. Yalamak yok."
Bir yandan onu sevip diğer yandan dilini yüzümden uzak tutmaya çalışırken arkada kalan tasma gözlerime çarptı. Chanyeol Toben'i dışarı çıkardıktan sonra arka bahçeye yollar, kendisi de biraz sonra bahçeye köpeğiyle oynamak için çıkardı. Aslında onu bir haftadır bahçesinde görmemiştim ama bu bilgi telaş yapmama engel olmamıştı.
Kucağımda rahat durmayan köpekle ayaklanmam ise ayağıma takılan tasmayla yeri boylamakla sonuçlanmıştı. Ben Toben'ı korumak adına sırtımı yerle buluştururken ödülüm göğsümdeki dört çift pati ve yüzüme sürülen küçük bir dildi.
