Fatih
"Ne diyorsun sen? Ciddi misin?" diyerek, çığlık atan kız kardeşime irileşmiş gözlerle baktım.
"Ne bağırıyorsun?"
"Çok heyecanlandım!" diyerek biraz önce fırladığı koltuğa oturdu ve "Vay beee..." diyerek bana baktı.
"Yeterince dezenfekte olmamışım gibi hissediyorum," derken elimdeki ıslak mendille bir kez daha ağzımı silmiştim.
Ağzımda tuhaf, değişik tatlarda deterjan ve ıslak mendil tadı vardı. Tüm gün boyunca elime gelen ıslak mendillerle ağzımı silip durmuştum.
"Abartmıyor musun abi?" diye soran kız kardeşime aslında hak veriyordum. Abartmıştım ama o anı hatırladıkça ağzımı hınçla silmesem gidip Oğuz'u yumruk manyağı yapmak istiyordum.
Ağzımı silmek, yumruk atmamı engelleyen bir metafor gibiydi.
"Hayır, az bile... HATTA BEN NEDEN KENDİ DUDAĞIMI TAHRİŞ EDİYORUM Kİ? GİDEYİM OĞUZPU'YU YUMRUK MANYAĞI YAPAYIM!" derken, oturduğum yerden fırlamış ve bağırmaya başlamıştım.
Elif kahkahalarla gülerken, "Seninle böyle bir an da yaşayacaktık ha..." dedi ve elini elime atarak beni yanına oturttu. Kolunu omuzuma atarak beni kendine çekti ve başımı, bağrına yaslarken işaret parmağının eklem yerini kafamı delercesine başıma sürtmeye başladı.
"Hoşlanmadım bu durumdan," dediğimde, Elif beni biraz daha kendine bastırdı ve "Hiç mi hoşuna gitmedi?" diye sordu.
O anı düşünerek, başımı onaylarcasına salladım. "Hiç hoşlanmadım."
"O zaman sen Oğuz ağabeyden hoşlanmıyorsun..." dedi hafif düşünceli bir sesle.
"Bunu en başından da söylemiştim. Ondan hoşlanmıyorum ki, o benim arkadaşım. Kaç yıldır arkadaşım, ben nasıl bunu aşıp ondan hoşlanayım?" diye sorduğumda, "Arkadaşken sevgili olan birçok insan var..." dedi Elif.
"Biliyorum, ayrılınca da her türlü ilişkileri bitiyor. Onu geçtim, Oğuz'dan bahsediyoruz. Erkek lan o, dostum dediğim adamdı... Nasıl bir anda ondan hoşlanabilirim?"
"Doğru dedin abi..."
İkimiz de sessizleştiğimizde, "Artık arkadaşım da olamayacak. Bugün yaptığı geri alınmaz, ona her baktığımda ağzımı silesim ya da onu yumruklayasım geliyor," dediğimde, Elif hafifçe güldü ve "Saçmalama," dedi.
"Öyle... Nasıl bir manyak olduğumu sen biliyorsun," dediğimde, Elif bir kez daha güldü.
Elif, "Doğru biliyorum ağabey..." diyerek yanımdan kalktı ve "Çay yapsana ben de odama zulaladığım bisküvileri çıkarayım. Yeriz," dedi.
Hızla ayaklanırken "Tamam," dedim ve mutfağa doğru yürümeye başladım.
Geçiş bölümüğğğ...
