ZEMHERİ ZAYİAT •BEDEL•

5. Bölüm: °tehtit°

Selamm

Ne habersiniz watty kardeşleri?

Bölüm pek içime sinmedi ama olsun.

Karakterler hakkındaki yorumlarınızı bekliyorum.

Hoşçakalın...

°•°•°

°Bir melek... Bir tehtidin kıyısında yoldu kanatlarını tek tek...°

Tehdit insanları istediğimiz yöne doğru çekmek, istediğimiz doğrultusunda ona her şeyi yaptırabilecek şeydi...

"Ne oldu da yine geldin karşıma?"

"Tehtit ediliyorum."

"Ağabeyin her çıkmazına yol değil mi? Ne arıyorsun burada?"

Derin bir iç çektim, psikolojimle kasvetli bir hava kattığım ortamdan. Evet, ağabeyim şu ana kadar her zorda kalışıma kurtarıcı profilini üstlenmişti karşımdaki yansımama sorarsanız. Fakat şimdi her şey farklıydı.

"Ağabeyim üzerinden tehtit ediliyorum."

Mırıldanışım bulunduğum konumu hatırlattı zihnime, gerçi aklımdan bir an olsun gitmiyordu ya...

"Peki... Ağabeyin dışında başka kimse yok mu sana yardım edebilecek? Teoman mesela."

Ponçik'in yarım metre uzunluğundaki tombul bacağına başımı koymuş, aynanın önüne çektiğim mor tüylü halının üzerinde cenin pozisyonunda uzanmışken sol dizimdeki büyük yarayı diğer bir ismiyle dövmeyi parmak uçlarımla sıvazladım.

Gözlerimi duvarı boydan boya kaplayan aynaya düşmüş yansımama çevirdim. "Teoman ağabey burada olsaydı şu an burada olmazdım ki. Kim bilir nerede... O yüzden buraya geldim ya... Başka bir çözüm yolu gerekiyor bana."

Çilek baskılı pijamamın paçalarını yukarı doğru çektim. Kan düşmüş dövmelerim acıyor olsa da varlıklarının verdiği hissiyat küçük bir tebessüm yaydı yüzüme.

"Biliyor musun... Cenk pek sevmiyor onu. Hatta bence nefret ediyor. Cenk'ten yardım isteyebilirim ama numarasını almak aklıma gelmedi." dediğimde geniş bir tebessümle kıvrıldı dudaklarım. "İnanılmazım değil mi?"

Sırt üstü uzanıp kocaman oyuncak ayının kocaman kafasına baktım, gerçi yalnızca boynuyla birleşen çenesini ve geniş tebessümünü görüyordum ya...

"Beni deli olarak görüyor musun Ponçik?"

Yanıtsız kalan soruma karşılık biraz daha gülümsedim. "Bunu 'evet' olarak kabul ediyorum."

Kelimelerimin sonunda doğrulup Ponçik'in tüylerle kaplı sırtını aynaya yaslayıp bacaklarını ileri doğru uzattım. Akabinde hemen yanına oturup kendi bacaklarımı da uzattım.

"Hayatın akışına kapılıp mutluluğu hisseden biri bile yok. Deli olup da giydiğim gömlek bedenimi bağlar ama ruhum her ipi aşar... Dur... Ama aklıma bir şey geldi şimdi. Belki de asıl deliler hayatlarını gözleri kapalı geçirenlerdir. Gözlerini açıp da hayatın asıl yüzünü fark edenler değildir. Farkına varanları deli olarak algılayacak kadar kördür belki de insanlar."

Başımı yumuşacık tüylerle kaplı koluna yasladım. "Ponçik ne var biliyor musun? Ben aslında bir şekilde bulurum Cenk'i... Ben bulmazsam da bence onlar karşıma çıkarlar ki... Ama ben ağabeyime yalan söylediğimde sanki babam beni izliyormuş gibi hissediyorum."