“ ဒီမွာ…မင္းဝတ္ဖို႔အဝတ္အစား…”
“ ဒီအခန္းထဲကေရခ်ိဳးခန္းမွာခ်ိဳး…”
“ အခန္းအျပင္ထြက္ဖို႔ေတာ့…မစဥ္းစားနဲ႔…”
“ မင္းအသက္ငါအာမမခံဘူး…”
“ ႐ွင္းတယ္ေနာ္…”
ပန္ျမင့္မိုရ္တစ္ေယာက္သူလဲဝတ္ဖို႔အဝတ္အစားေတြ
ေပးကာသူ႔အားေျပာၿပီးတာနဲ႔အခန္းအျပင္ဘက္လွမ္း
ထြက္သြားတဲ့ဟန္ေလးေၾကာင့္
“ ဟန္ေလး…”
သူ႔နာမည္ကိုအဖ်ားဆြတ္ကာေခၚလိုက္တဲ့
သူ႔ေမွာ္ဆရာမေလးရဲ႕ေခၚသံေၾကာင့္အခန္း
အျပင္ဘက္လွမ္းကာသြားေနတဲ့ခတ္ဟန္သာရဲ႕
ေျခလွမ္းမ်ားရပ္တန္႔သြားရကာ
“ မင္းနဲ႔ေျပာစရာမ႐ိွလို႔…”
ပန္ျမင့္မိုရ္လည္းသူ႔ကိုေတာင္လွည့္မၾကည့္ပဲသူ႔ကိုေျပာၿပီးတာနဲ႔ထြက္သြားတဲ့ဟန္ေလးေၾကာင့္
“ ဟန္ေလးဘက္ကမိုရ္ကိုစိမ္းကားေပမယ့္…”
“ မိုရ္ကေတာ့…ဟန္ေလးကိုစိမ္းကားဖို႔ထက္
ပိုင္ဆိုင္ခ်င္မိတဲ့စိတ္ပိုမ်ားေနၿပီဆိုတာသိရဲ႕လား…”
သူ႔စိတ္ထဲကေနခိုင္မာတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ကာ
အခန္းအျပင္ဘက္ကိုေျပးထြက္သြားလိုက္ၿပီး
ေတာ့
“ ဟန္ေလး…”
သူ႔ေမွာ္ဆရာမေလးရဲ႕ေခၚသံကိုၾကားလိုက္ေတာ့
ခတ္ဟန္သာလည္းေနာက္သို႔လွည့္အၾကည့္
“ တို႔ကိုထားမသြားပါနဲ႔…တို႔ဘဝမွာမင္းမ႐ိွရင္
မျဖစ္လို႔ပါ…”
“ တို႔စည္းစိမ္အားလံုးမင္းကိုေပးပါ့မယ္…”
“ မင္းသာတို႔အနားကေနထြက္မသြားပါနဲ႔ေနာ္…”
သူ႔ကိုတင္းက်ပ္စြာေျပးဖက္ရင္းေျပာေနတဲ့မိုရ္ရဲ႕
စကားေၾကာင့္…
နဂိုကမွမိုရ္အလွမွာက်႐ံႈးခဲ့ရတဲ့သူ႔ႏွလံုးသားရဲ႕အမိန္႔
ကိုမလြန္ဆန္ႏိုင္ျဖစ္လာရတဲ့အခါမွာေတာ့…
ပန္ျမင့္မိုရ္တစ္ေယာက္သူ႔မ်က္ႏွာကိုေမာ့ယူကာ
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကိုထိကပ္ရင္းနမ္းလိုက္တဲ့ဟန္ေလးရဲ႕
႐ုတ္တရက္နမ္းလိုက္တဲ့အနမ္းေၾကာင့္
သူ႔မွာေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားရကာ
ဟန္ေလးရဲ႕အနမ္းေတြၾကားမွေျပးထြက္ဖို႔ပင္ေမ့ေန
မိေလသည္။
