ေခတၱာအိမ္ေတာ္
“ သားသားလိုက္မယ္…”
“ ဦးဦးနဲ႔လိုက္ခ်င္တယ္…”
“ အီး…ဟီး…လိုက္မယ္…”
“ ဦးဦးနဲ႔လိုက္မယ္…”
ေခတၱာရိပ္ၿမံဳအိမ္ရာတည္႐ိွရာဆီကိုသြားဖို႔
အိမ္ေတာ္ထဲကေနထြက္ဖို႔ေျခလွမ္းေနတဲ့ဦးခက္မင္း
တစ္ေယာက္သူေခၚလာတဲ့ေကာင္ေလးကသူ႔လက္ကိုအတင္းဆဲြကာလိုက္ဖို႔ငိုယိုရင္းေျပာေနေလေတာ့
“ သားေလး…ဦးဦးကအလုပ္သြားမွာ…”
“ အိမ္မွာေနခဲ့ေနာ္…”
“ ဦးဦးျပန္လာရင္…သားသားအတြက္ေရခဲ
မုန္႔ဝယ္လာေပးမယ္ေလေနာ္…”
“ အိမ္မွာေနၿပီး…ကိုကိုနဲ႔ေဆာ့ေနေလ…”
သူ႔ဘက္ကေခ်ာ့ေမာ့ကာေျပာလိုက္ေတာ့
“ မေဆာ့ဘူး…”
“ အဲ့ကိုကိုကေၾကာက္စရာႀကီး…"
“ သားသားေနရဲဘူး…”
“ ဦးဦးနဲ႔လိုက္မယ္ေလေနာ္…ေနာ္လို႔…”
သူ႔ကိုမ်က္ေတာင္ေလးပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ကာ
ေျပာေနတဲ့ အသက္ငါးႏွစ္အ႐ြယ္စိတ္သာ႐ိွေနတဲ့
ထိုေကာင္ေလးကိုသနားမိေသာေၾကာင့္
“ ေအးပါကြာ…”
“ လာ…ဦးဦးတို႔သြားၾကရေအာင္…”
ဖခင္ျဖစ္သူနဲ႔ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့သူ႔နဲ႔အသက္အ႐ြယ္မတိမ္းမယိမ္းေကာင္ေလးတို႔အိမ္ေတာ္ထဲကေန
ထြက္သြားၾကတာကို
အိမ္ေတာ္ေလွကားအဆင္းတစ္ေနရာကေနၾကည့္
ေနတဲ့ ႐ိႈင္းခတ္ဆစ္တစ္ေယာက္
“ အေဖမတရားဘူး…”
“ သားကိုက်ေတာ့…အဲ့လိုလက္တဲြၿပီး
ဘယ္ေတာ့မွမေခၚသြားဘူး…”
“ အဲ့ေကာင္ကဘာမို႔လို႔…ငါ့အေဖကအလုပ္ထိ
ေခၚသြားရတာလဲ…”
“ မဟုတ္မွလဲြေရာ…”
သူ႔စိတ္ထဲကေနေတြးလိုက္မိတဲ့ အေတြးအခ်ိဳ႕
ေၾကာင့္ ေခါင္းကိုသြင္သြင္ခါလိုက္ကာ
“ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး…”
“ ငါ့အေဖက…အဲ့လိုလူစားမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး…”
“ ဒါေပမယ့္…အေဖ…အဲ့ေကာင္ကိုဘာကိစၥ
အိမ္ေခၚထားရတာလဲ…”
“ က်စ္!!!…ေတာ္ေတာ္ေခါင္းစားေအာင္
လုပ္တဲ့ေကာင္ပဲ…"
ထိုသို႔စိတ္ထဲကေနေျပာရင္းအိမ္ေပၚထပ္ျပန္တက္
သြားတဲ့ ႐ိႈင္းခက္ဆစ္၏ရင္ထဲတြင္…
ဖခင္တစ္ေယာက္၏အခ်စ္ကို
တျခားသူတစ္ေယာက္နဲ႔ခဲြေဝယူရမွာကို ေၾကာက္ေနမိေနတာကိုေတာ့…
