Ποτέ μη λες Ποτέ!

Κεφάλαιο 1

Ο ήλιος λάμπει ψηλά στον ουρανό,οι ακτίνες του απλώνονται και φωτίζουν την έκταση του λιβαδιού που με περιτρυγιρίζει. Αρχίζω να περπατώ κατά μήκος του λιβαδιού χαϊδεύοντας τα πέταλα των κίτρινων λουλουδιών που βρίσκονται στο διάβα μου.Το άσπρο δαντελωτό μου φόρεμα ανεμίζει λόγω του δροσερού αέρα που με χτυπά γλυκά στο πρόσωπο,φέρνοντας λίγες τούφες από τα καστανόξανθα μαλλιά μου μπροστά στο πρόσωπό μου.Λίγα μέτρα πιο πέρα σε ένα πολύ ψηλό δέντρο,είναι κρεμασμένη μια απλή κούνια,φτιαγμένη από μια ξύλινη σανίδα και δύο χοντρά σκοινιά που την κρεμούν σε ένα από τα πολλά κλαδιά του δέντρου.Κάθομαι πάνω στην κούνια και κλείνω τα μάτια μου νιώθοντας το δροσερό αεράκι να χτυπά το πρόσωπό μου,ακούγοντας τα πουλιά να κελαηδούν.

Τη στιγμή που απολαμβάνω τους ήχους της φύσης που έρχονται σε αρμονία με την ομορφιά του τοπίου,ξαφνικά ακούγεται ο ήχος από το ξυπνητήρι,με αποτέλεσμα να ξυπνήσω και να συνειδητοποιήσω πως όλα αυτά ήταν ένα όνειρο.Αμέσως σηκώνομαι και αφού στρώσω το κρεβάτι μου για μια τελευταία φορά,αρπάζω τα ρούχα μου από την ξύλινη καρέκλα που βρίσκεται στην απέναντι γωνία του δωματίου μου,και κατευθύνομαι προς το μπάνιο.Αφού έκανα ένα γρήγορο ντουζ,τυλίχτηκα με μια πετσέτα,πήρα το νεσεσέρ μου και πήγα πίσω στο δωμάτιο.Αφού έβαλα στην πρίζα το ψαλίδι για τις μπούκλες και ντύθηκα,κάθισα οκλαδόν μπροστά στο καθρέφτη που έχω τοποθετήσει στην ντουλάπα μου και αρχίζω να τοποθετώ το make-up στο πρόσωπό μου και ύστερα κάνω τα απαραίτητα.Αφού βάζω μια τελευταία στρώση μάσκαρα και μετά lipgloss,ξεκινώ να κάνω στις άκρες των μαλλιών μου μπούκλες.Όταν τελειώνω κοιτάζω το τελικό αποτέλεσμα στο καθρέφτη.Βάζω τις  ενοχλητικές τούφες που πέφτουν μπροστά στο πρόσωπό μου στην άκρη.

"Βικτόρια,έλα θα αργήσεις την πρώτη μέρα στη σχολή.Είναι έτοιμες οι κούτες;"Ακούω την μαμά μου να φωνάζει από την  κουζίνα.Φαίνεται πως είναι το ίδιο ενθουσιασμένη με μένα...Ίσως και περισσότερο.Στην αρχή όταν έμαθα πως πέρασα στο κολέγιο που ήθελα,η μητέρα μου αν και ήταν χαρούμενη για μένα,ήταν και στεναχωρημένη,καθώς το κολέγιο αυτό βρίσκεται τρεις ώρες μακρυά με το αμάξι και ήδη δεν βλεπόμασταν τόσο,λόγω των υπερωριών στη δουλειά της και τώρα θα είναι ακόμη πιο δύσκολο.Βέβαια δεν την αδικώ.Από τότε που πέθανε ο πατέρας μου σε ένα τροχαίο δυστύχημα όταν ήμουν οχτώ, αναγκάζεται να πηγαίνει και σε δύο δουλειές για να τα βγάλει πέρα οικονομικά.Ευτυχώς για την διαμονή μου στην εστία του κολεγίου έχω καλύψει το ενοίκιο για αρκετό καιρό με το μισθό μου από την δουλειά που έπιασα ως σερβιτόρα το καλοκαίρι σε μια καφετέρια της περιοχής.

"Ναι μαμά!Τώρα τις κατεβάζω."Πιάνω την μεγάλη κούτα με κάποια από τα πράγματά μου και πηγαίνω προς τις σκάλες.Όταν φτάνω στις σκάλες και προσπαθώ να τις κατέβω προσπαθώντας να δω ,παρά την τεράστια κούτα,τα σκαλοπάτια,για να μην πέσω και σπάσω κανά χέρι ή πόδι.Η μητέρα μου,βλέποντας την προσπάθειά μου να μην σκοτωθώ,γελάει και ανεβαίνει τις σκάλες και πιάνει την κούτα με τα πράγματα και μου λέει πως θα το αναλάβει εκείνη.Αφού βάλουμε και την κούτα στο αμάξι,λέω στην μητέρα μου πως πρέπει να πάω πάλι πάνω για να πάρω κάτι τελευταία πράγματα.Εκείνη γνέφει καταφατικά και ανεβαίνω πάνω στο δωμάτιό μου. Αφού πήρα κάτι πράγματα ακόμη που ήθελα και μαζί με αυτά το ψαλίδι για τις μπούκλες μου,πηγαίνω στο σκοινί πάνω από το κρεβάτι μου που έχω κρεμάσει φωτογραφίες με σημαντικές στιγμές από την παιδική μου ηλικία μέχρι και σήμερα.Καθώς τις παρατηρώ,την προσοχή μου τραβάει μια φωτογραφία με μένα και τον μπαμπά μου,να με κρατάει στην αγκαλιά του.Την ξεκρεμάω και την τοποθετώ προσεκτικά μέσα στην κούτα.Αφού πλησίασα στην πόρτα του δωματίου μου γύρισα να παρατηρήσω για μια τελευταία φορά το δωμάτιό μου.Επιτέλους όλοι οι κόποι μου επιτέλους απέδωσαν και το όνειρό μου γίνεται πραγματικότητα.

Τις σκέψεις μου διακόπτει ο ήχος της κόρνας του αμαξιού της μητέρας μου που με προειδοποιεί πως πρέπει επιτέλους να κατέβω και να φύγουμε.Κατέβηκα στο αμάξι και ξεκινήσαμε για το πανεπιστήμιο.Αυτή θα είναι μια νέα αρχή για μένα...