The deal

13 : πρωτο "ραντεβού"

Το πρωί της Κυριακής δεν έκανα κάτι άλλο από το να διαβάσω. Έφαγα πρωινό μόνη, επειδή οι γονείς μου είχαν βγει έξω και μετά ξεκίνησα να διαβάζω. Περίμενα αλλά να περάσει η ώρα για να ντυθώ και πάω για καφέ με τα κορίτσια.

Δυο ώρες μετά, εκανα ένα γρήγορο ντουζ και φόρεσα ένα στενό μπλε τζιν με ένα μάλλινο λευκό πουλόβερ. Έβαλα τα καφέ μποτάκια μου και χτένισα τα μαλλιά μου. Φόρεσα λίγη μάσκαρα και ένα απαλό κραγιόν πριν φύγω.
   
Έφτασα στην καφετέρια και όπως το περίμενα ήταν γεμάτη από κόσμο. Τις Κυριακές γίνεται χαμός γιατί έχει μειωμένη την τιμή των φαγητών που βρίσκονται στην στήλη "πρωινό".
   
Το καμπανάκι ίσα που ακούστηκε μέσα στο χάος που επικρατούσε αλλά αμέσως το κεφάλι του Γιάννη τινάχθηκε και κοίταξε προς το μέρος μου. Μου χαμογέλασε πλατιά και του ανταπέδωσα το χαμόγελο. Πλησίασα το τραπέζι στο οποίο καθόταν ήδη τα κορίτσια.
   
«Καλημέρα» προσπάθησα να ακουστω ανάλαφρη αν και είχα πολύ άγχος να ακούσω την Δανάη.
   
Η ίδια βέβαια δεν φαινόταν πουθενά. Στο τραπέζι ήταν μόνο η Σοφία. Τότε από την αποθήκη του μαγαζιού βγήκε η Δανάη. Είχα ξεχάσει πως σήμερα δούλευε και απόρησα που την είδα με την πόδια.
   
Την έβγαλε όταν ήρθε ο αντικαταστάτης της και κάθισε στο τραπέζι μας. Φοραγε τις κλασικές βιντατζ ταμπα μπότες της μέχρι το γόνατο με ένα μπλε τζιν και ένα πουκάμισο. Στο λαιμό της κρεμόταν ένα κολιέ με ένα ελεφαντάκι που έφτανε στο ύψος του στήθους της.
Τα μάτια της ήταν πρησμένα και ταλαιπωρημένα. Τα μπουκαλάκια της δεν ήταν περιποιημένα όπως συνήθως και δεν χρειαζόταν να είσαι μάντης για να καταλάβεις την θλίψη της.
   
«Περιμένουμε τον Γιάννη πριν αρχίσω» μας είπε και κοίταξε προς το μέρος του.
   
Ο Γιάννης ήρθε στο τραπέζι μας και μου άφησε ένα καπουτσίνο γλυκό, αυτό που πίνω πάντα.
   
«Δεν παρήγγειλα» είπα απορημένα
   
«Αυτο δεν θα έπαιρνες ;;»
   
«Ναι.»
   
«Ε σε πρόλαβα» το χαμόγελο του έγινε ακόμα πιο πλατύ.
   
«Να μιλήσω ;;» η φωνή της Δανάης αμέσως τράβηξε την προσοχή μας και σωπασαμε. Το ύφος της δήλωνε πως ήταν στα πρόθυμα νευρικής κρίσης.
   
«Η μητέρα μου έχει καρκίνο.» ο πρόλογος της μας σόκαρε όλους. «Την ημέρα που πήγαμε στο γραφείο του μπαμπά αυτό μου είπε. Η μητέρα μου ήταν άρρωστη από όταν μπήκα στο λύκειο. Για αυτό είχε αλλάξει τελείως χαρακτήρα και συμπεριφορά. Αρχικά είχε πάθει κατάθλιψη με τον θάνατο της μητέρας της, της γιαγιά μου. Για αυτό και έλειπε πολλές ώρες από το σπίτι. Πήγαινε σε ψυχολόγο και μετά την τράβαγαν οι φίλες της ή ο μπαμπάς έξω για να μένει όσο το δυνατόν λιγότερο στο σπίτι. Περίπου μισό χρόνο μετα κατάφερε να ξεπεράσει την κατάθλιψη αλλά έπαθε καρκίνο και την ταλαιπωρεί μέχρι τώρα.»
   
Έσφιξε σφιχτά τα μάτια της και είδα ένα δάκρυ να κυλάει από τα μάτια της αλλά το σκούπισε γρήγορα.
   
«Οι γιατροί λένε πως η κατάσταση της μπορεί να βελτιωθεί αλλά θα πάρει χρόνο. Ο πατέρας μου βέβαια σκέφτεται το ενδεχόμενο να πάμε στην Αμερική. Εκεί όλα είναι καλύτερα : οι γιατροί τα νοσοκομεία...»
   
«Δαναη λυπόμαστε παρά πολύ» η Σοφία την έκανε μια μεγάλη αγκαλιά.
   
«Γιατι δεν στα είπανε νωρίτερα όλα αυτά ;;» την ρώτησα
   
«Δεν ήθελαν να με πληγώσουν αλλά τώρα αναγκάστηκε να μου πει την αλήθεια για να γυρίσω σπίτι. Η μητέρα μου ειχε πάθει κατάθλιψη όσο δεν με έβλεπε. Φυσικά και θα γυρναγα. Κάναμε μια καινούργια αρχή. Η ψυχολογία της μητέρας μου έχει αρχίσει να βελτιώνεται αλλά η κατάσταση της είναι ακόμα σοβαρή.»
   
Μερικά δάκρυα κύλησαν στα κόκκινα από το κρύο μάγουλα της και ο Γιάννης της τα σκούπισε.
   
«Μαζί θα το περάσουμε.» της είπα με σιγουριά και την αγκάλιασα.
   
«Σας ευχαριστω.»
   
«Κοίτα Δανάη η μητέρα σου δεν πεθαίνει. Μας είπες ότι οι γιατροί λένε πως μπορεί να βελτιωθεί η υγεία της. Όλα θα πάνε καλά. Εμείς θα σε στηρίξουμε.» προσπάθησε να την ενθαρρύνει ο Γιάννης.
   
«Απλά μόλις τα έμαθα όλα αυτά και δεν τα έχω χωνέψει ακόμα. Μπορώ να πω πως τις τελευταίες μέρες που ειμαι σπίτι όλα είναι όπως παλιά. Έτσι όπως ήμασταν πριν αρρωστήσει η μητέρα μου και πάθει κατάθλιψη.»