Porwana przez brata

18. Emily nie mów tak!

-Zoe..-powiedział i podszedł do mnie, a potok łez poleciał z moich oczu.

-T,ty nie żyjesz przecież.- wychlipałam.

-Zoe posłuchaj mnie...-zaczął ale znów mu przerwałam.

-Nie to ty posłuchaj mnie! Udajesz śmierć,żeby zostać jakimś pieprzonym szefem jakiegoś gangu!- smutek zastąpiło wkurzenie .- Zostawiłeś nas! Jak mogłeś! Ty wiesz co my przeżywaliśmy?! Najpierw Emily a teraz ty! Nienawidzę cię! Jesteś dupkiem! Zostawiłeś rodzinę, upozorowałeś swoją śmierć a teraz mnie porywasz i po dwóch latach okazuje się,że jednak żyjesz! Kurwa czego ty oczekujesz!?- Krzyknęłam.

-Wyrażaj się!- krzyknął.- Zrobiłem to,żeby was chro...

-Żeby nas chronić?! Ty wiesz co się działo przez te dwa pieprzone lata?! W ciągu roku byłam dwa razy w szpitalu bo prawie się wykrwawiłam, potrącił mnie samochód, jakiś pieprzony psychopata mnie śledził i wysyłał mi wiadomości,że wie co robię dokładnie w tym momencie a teraz mnie porwano! No kurwa czego ty oczekujesz?!- krzyknęłam.

-Zoe posłuchaj mnie!- warknął.- Kurwa przestań histeryzować wie...

-Mam przestać histeryzować?! To przestanę! Daj mi spokój i ZNIKNIJ TAK JAK ZROBIŁEŚ DWA LATA TEMU!- ostanie kilka słów krzyknęłam czując jak łzy zaczynają spływać po moich policzkach. Podbiegłam do drzwi i przez nie wybiegłam.

-Wracaj tu!- krzyknął i próbował mnie zatrzymać.

Nie zwróciłam uwagi na jego wołanie. Kilku chłopaków posłało mi pytające spojrzenie. Nagle wpadłam na kogoś.

-A ty gdzie uciekasz?- zapytał Nathan blokując mi przejście.

-Gówno cię to obchodzi.-warknęłam.

-Nie tym tonem!- krzyknął.- A teraz mi odpowiedz. Gdzie idziesz?

-Jak najdalej od tego miejsca.- warknęłam.

-Zoe! Daj mi to wytłumaczyć!- krzyknął Chris a Nathan posłał mu pytające spojrzenie.

-Nie! Daj mi kurwa spokój!- krzyknęłam.

-Zoe!- krzyknął mój brat ,jednak trochę spokojniej.

-Gdzie jest łazienka?-zapytałam już mając gdzieś to jego ,,daj mi to wytłumaczyć"

Chris spojrzał na mnie podejrzliwe.

-W górę i na lewo.- powiedział Nath.

-Dzięki.- odpowiedziałam i udałam się po schodach na górę. Po chwili znalazłam łazienkę

Zaczęłam szukać czegokolwiek ostrego. Przeszukałam wszystkie szafki, półki, szuflady i wszystko co tylko się dało. Nic nie znalazłam.

Nie mają tu NIC ostrego. Dobra walić.

-Tego szukasz?- zapytał Chris trzymając w ręce żyletkę, kiedy wyszłam z łazienki. MOJĄ ŻYLETKĘ!

-Gówno cię to obchodzi.-burknęłam pod nosem.

-Już jest?!- usłyszałam pisk jakiejś dziewczyny. Po chwili zza zakrętu wybiegła mniej więcej mojego wzrostu blondynka o niebieskich oczach.-Hej! Jestem Kira. Podbiegła do mnie i przytuliła

-Cześć. Zoe.- odpowiedziałam miło. Nie chciałam być wobec niej chamska bo wygląda na naprawdę przyjazną osobę więc również ją objęłam.

-Będzie z nami mieszkać?- zapytała podekscytowana blondynka.

-Ta..-zaczął Chris ale nie było dane mu dokończyć.

-Który to jej pokój?- pisnęła szczęśliwa.

-Ten na przeciwko two...- znów zaczął ale mu przerwano.

-Super! Chodź pokaże ci twój pokój i zapoznam z resztą dziewczyn!- zachwyciła mnie za rękę i pobiegła po schodach.

Skręciliśmy w lewo, w prawo, szliśmy prosto, znowu w lewo...

-To tu!- pisnęła i otworzyła drzwi przed którymi stanęłyśmy.

-Dzięki.- odpowiedziałam miło.-Ile tu jeszcze osób mieszka?

-Mieszka? Kilka. Niedługo na pewno ich poznasz. Masz teraz trochę czasu dla siebie. Później do ciebie przyjdę z innymi dziewczynami. Jakbyś czegoś potrzebowała to jestem w pokoju na przeciwko.- powiedziała i wyszła na korytarz zamykając za sobą drzwi.

Teraz dopiero przyjrzałam się mojemu nowemu pokojowi. Miał on kształt nie zbyt dużego prostokąta.Pudrowo-różowe ściany ,z czego jedna z dłuższych ścian była pokryta białą cegłą. Pod oknem stało czarne łóżko z zaokrąglonym zagłówkiem ze szczebelkami , białą pościelą i różowymi poduszkami. Obok łóżka stały dwie szafki nocne w kolorze pudrowego różu.  Na drugim końcu pokoju stała czarna szafa, obok niej czarne biurko z różowym krzesłem a na podłodze leżał szary, puchaty dywan. Cały pokój był bardzo ładny. Jednak najbardziej moją uwagę przykuło zdjęcie które stało na czarnej komodzie na prawo od łóżka. Byłam tam ja, Emily i Chris. Byliśmy wtedy dziećmi. Pamiętam jak mama robiła nam to zdjęcie.

,, -To moja czekolada!- pisnęłam kiedy Chris zabrał mi moją czekoladę. MOJĄ!

-No proszeee.- przeciągnął ostatnią literę błagalnym tonem.

-Dzieci nie kłóćcie się o czekoladę.- zaśmiała się Emily.

-Jestem od ciebie starszy!- krzyknął chłopiec.

-A ja jestem starsza od Zoe! Wiec ona jest dzieckiem a ty jej dorównujesz bo jesteście tak samo głupi.- powiedziała blondynka.

- Mamo Emily nas przezywa!- krzyknęłam"

Faktycznie. Słowo ,,głupi" to największe przekleństwo w przedszkolu.

„ -Emily! Nie mów tak!- powiedziała mama.

-A masz!- krzyknął Chris i rzucił roztopioną od słońca czekoladą w  Emily.

-Ej!- pisnęła i podniosła czekoladę rzucając nią w mnie.

-Za co?!-pisnęłam i odrzuciłam czekoladę do Chrisa.

-Dla zasady.- podbiegł od mnie i przyłożył mi czekoladę do twarzy. Oczywiście nie pozostałym mu dłużna i zrobiłam mu to samo. Wtedy on podbiegł do Emily i również ona była cała brudna.

-Boże święty! Co wyście zrobili?! Kochanie przynieś mi aparat.- zaśmiała się mama gdy nasz ojczym przyniósł jej aparat.- Dziękuje. Ustawcie się ładnie.

Wszyscy się objęliśmy i zrobiliśmy zabawne miny.

-Jeju jakie to zdjęcie jest śliczne.- rozczulała się mama"

Patrząc na te zdjęcie ciężko było mi się nie uśmiechnąć.

Z rozmyśleń wyrwało mnie gwałtowne otwieranie drzwi.

-Cześć!