THE MAGIC OF THE BLUE (PJIOBI SERIES #1)[Completed]

BLUE 13:NEW START

A/N:

First of all, I'm signing in as an author again. Matagal-tagal na walang update ako. Sorry for that. And thanks sa lahat ng nagbabasa at nagbo-vote. Until the end po.

Matsimats!!!

--------------
--------
----

Cattleya's Pov

Nagising na naman ako sa isang silid. Pero hindi siya katulad kanina. Mas simple tignan kung nasaan ako ngayon. Bumangon ako at nagsimulang umiyak.

Paano na ako? Hindi ko na kaya... Gusto ko nang magpahinga pero anong gagawin ko? Mag-isa na lang ako... Wala na si Lola... Di ko mahanap si Blythe...

Niyakap ko ang sarili ko at isinandal ang ulo sa mga tuhod ko. Sobrang sakit. Parang mamatay na ako sa sakit.

Ano ba ang nagawa ko para maranasan ko ang ganito?

Hindi ko alam. Marami akong tanong na gusto ko ng kasagutan.
Hindi ko kaya ang nangyayari.

Una, nagkagulo sa bahay namin. Pangalawa, namatay si Lola. Pangatlo, nawawala si Blythe. Pang-apat, wala akong kilala rito. Panlima, muntik na akong ma-rape. Pang-anim, hindi ko alam kung kanino itong kwarto.

LUMIPAS na ang dalawang araw na umiiyak lang ako. Walang tamang tulog. Di kumakain. Di umaalis sa kama. Laging nakatulala sa bintana at lumuluha. Laging inaalala lahat ng pangyayari na kasama ko sina Lola at Blythe. Di nakikipag-usap.

Sa dalawang araw na yun, pinilit nila akong kausapin pero di ako nagsasalita. Ayoko makipag-usap kahit kanino.

Di ko na alam ang gagawin ko. Gusto ko ng sumuko. Napapagod na akong umiyak. Nanghihina na rin ako.

"Leys... Kumain ka na please? Sayang ang pagka-dyosa mo bahala ka. Pag pinagpatuloy mo yan matatalbugan ka ng beauty ko! "

At nandito na naman yung makulit na bakla na laging pumupunta para kumbinsihin akong kumain. Kung anu-ano ang sinasabi niya sa akin. As usual, di ko sinagot.

I heard him let a loud sigh. I know now that he thinked that he didn't make me speak again. Naramdaman kong umupo siya sa kama at tumabi sa akin. Nagsimula siyang haplusin ang buhok ko. Napabaling ako sa kanya dahil first time niyang ginawa ito.

His face lifted up when I look at him. He then smiled at me. Di ko alam pero gusto ko rin ngumiti sa kanya pero pinigilan ko ang sarili ko.

"Girl, don't drown yourself on sadness. There's something in this world I want to show to you to ease your sadness. Leya, maganda ka, wag mong sayangin yan dahil ako walang kagandahan. " He chuckled. "Pull up yourself. Tutulungan kita. Sasamahan kita. I can be your friend. I'm here. Just please, live not for us but for yourself. Nakasalalay din sa iyo ang buhay ng mga Majians. "

May namuong luha sa mga mata ko. Tama siya. May mga buhay na nakasalalay sa akin. Mahigpit niya akong niyakap.

"T-thank you... "

For the first time since that day, I heard my voice again. I felt him stunned and immediately look at me in disbelief.

"Did y-you just s-speak? "

I only smiled at him. Sa totoo lang di ko alam kung bakit pero pakiramdam ko komportable ako sa kanya. His eyes widened even more.

"And s-smile! Oh my gosh! I'm gonna cry! "