You thought you were in a fairy tale with me || zayn malik

Hij laat me nooit met rust

POV selma

We zijn nu al vijf minuten verder sinds dat de les is begonnen. We hadden net wat uitleg gekregen over het nieuwe hoofdstuk voor wiskunde, alleen onze wiskunde docent legt het zo saai uit dat bijna niemand luistert. Wat ik best wel zielig voor hem vind. Ik zit een beetje met mijn rug naar de nieuwe jongen toe, hij zit wat te praten met andere klas genoten. Ik vind het wel raar dat hij zich niet hoeft voor te stellen van onze wiskunde docent.

Sofia en ik zitten wat te praten over van alles en nog wat. Alleen ik luister niet echt, ik denk aan Harry. Sinds de vakantie voor bij is moet ik weer naar buiten en Harry woont bij mij in de buurt en zijn school zit naast de mijne dus, veilig voel ik me niet. 'Je denkt aan Harry', zegt Sofia. Ik knik en laat een snik achter.

-----

De wiskunde les is eindelijk voorbij, we hebben pauze. Ik loop naar Mariska en Larissa. Sofia gaat bij haar andere vriendinnen zitten. We kletsen wat bij over wat er in de les is gebeurt en tegelijkertijd eten we ook een broodje. 'Ik ga naar gym, ik zie jullie straks.’ Zeg ik. Ik geef ze een knuffel en loop naar beneden met kleine stappen. Ik durf niet naar gym. Omdat we geen gymzaal in onze school hebben, gebruiken wij de gymzaal van HSC en dat is de school waar Harry op school zit.

Ik zag Sofia al op me wachten. Ik stuur haar een glimlach en pak mijn gymtas uit mijn locker en blijf staan. 'Ik durf het niet Sofia.’ zeg ik met een rillende stem. 'Je hoeft niet bang te zijn, ik ben er.' zegt Sofia. Sofia en ik lopen naar HSC ik zie Harry al in de verte staan. Ik ben zo bang dat hij mij zal zien, ik heb hem al bijna twee maanden niet gezien. Ik kijk hem expres niet aan en loop door naar de gymzaal.

Opeens voel ik iemand mijn arm vast houden, en ik blijf staan. Het is Harry, ik weet het zeker. Ik kijk Sofia aan met grote ogen. Hij sleurt me tegen de muur en drukt mijn armen tegen de muur. 'Zo, zo en hoe gaat het met mijn meisje.' zegt Harry. Ik durf helemaal niks te zeggen. Sofia wil naar mij toe komen maar ze wordt vastgehouden door de vrienden van Harry. 'Ik heb je gemist, wanneer kom je weer eens langs.’ zegt hij. 'NOOIT!’ zeg ik met een trillende stem. 'Mijn meisje begint een grote mond te krijgen.' zei Harry. Hij begint me zachte kussen te geven in mijn nek. Het voelt verschrikkelijk. 'Harry stop alsjeblieft.’ Zeg ik. Hij luistert niet en hij duwt me nog harder tegen de muur. Ik laat een paar tranen lopen. 'Laat me met rust, het is over!' Zei ik. Hij keek me recht in de ogen aan en hij geeft me een klap in mijn gezicht. Ik zet beide handen voor mijn gezicht. Ik hoor Sofia schreeuwen tegen Harry. Ik voel een vuist in mijn maag. 'Niemand kan mij pijn doen en als iemand dat doet dan is dat zijn grootste fout.’ zegt hij emotieloos. Ik krijg nog een klap in mijn gezicht. Ik knijp mijn ogen dicht en laat een paar tranen vallen, hij sloeg me zo hard in mijn gezicht dat ik me duizeling begin te voelen. Harry word weggetrokken en hij krijgt een vuist in zijn gezicht. Ik kan niet goed zien wie het is. Ik hoor die gene wel zeggen. 'Als je nog een keer bij haar in de buurt komt, dan krijg je met mij te maken!' Waarom moet ik nou altijd littekens achterhouden van elk toestand? Opeens wordt alles zwart voor me...