"Cheers" masayang sambit ni Dad habang nakaupo kaming lahat sa long table at kinakampay ang hawak niyang wine. Habang kami naman ay nakikampay sa lemonade na hawak namin.
Nakaupo sa kabisera si Dad at sa kaliwa niya ay naroon kami nina mama, ako ,Rachelle , si Cassy at si Tita Claire na mama ni Cass at nasa kabilang dulo naman si Tito Oscar na Papa ni Cass naroon naman sa kanan ni Dad si Tita Mishell, sa tapat ko si Lloyd, si Manang Rosing at ang dalawa pa naming mga kasambahay.
Actually nagulat nga ako nang dumating ang mga bago naming mga kasambahay. These past few weeks nagiging maas busy na sina Mama at Daddy lalo pa at magbubukas na naman kami ng isa pang branch. Pati si Dad lagi na silang late umuwi but yeah we are their children so we just need to understand them, this is for our own good! I think? Ugh!
After naming kumain ay nagbigayan na ng mga regalo. Yez naman 'coz this season is for sharing.
Tita Mishell gave me a make up kit and a Channel bag.
"Omgee tita salamat po" yan na lang ang nasambit ko and I hugged her tightly.
"Wala yan nak" sagot niya na kinagulantang ng kaluluwa ko. N-nak!?
Wala naman akibg nahandang regalo kasi hindi ko nga namalayang Noche Buena na pala ugh!
Lumabas muna ako ng bahay at iniwan sila habang nage-exchange gift. I badly need air, a fresh fresh air!
Pagkalabas ko ng bahay agad dumampi sa katawan ko ang malamig na hangin ng pasko at nililipad nito ang buhok ko na nakawala sa tenga ko. Nagitla ako ng lapitan ako ni Bryan at niyakap ako ng mahigpit.
"Merry Christmas" bulong niya sa akin at kumawala sa yakap namin.
Hey I need more of that. Psh.
"Merry Christmas din" sagot ko at ngumiti ng marahan.
Umupo kami sa bench sa garden. Nagulat ako ng pumitas siya ng daisy na kulay pink at inabot sa akin.
"I don't have a present for you so please take this" natatawa niyang saad pero batid ko pa rin ang sinseridad niya. Shemseuu!
"Hey! You are enough. I don't need material things. I can't ask for more" banat ko sa kaniya at sinandal ko ang ulo ko sa balikat niya.
Kinikilig to haha!
"What if I can't no longer wait for three years?" Tanong niya sa akin na kinabigla ko kaya napaupo ako ng tuwid at kumunot ang kilay ko.
"Y-you can't wait for me? Nauutal kong sambut dahil nararamdaman ko ang pag init ng gilid ng mata ko. Nagbabadya na ang luha.
"A-ah that's not what I mean" di siya makatingin sa mata ko habang sinasagot ako.
"I know you, you are not going to joke around about serious matter!" Madiin kong sambit habang kumakawala na ang mga luhang kanina ko pa pinipigalan.
"B-baka di na kasi ako umabot don S-sean" nadudurog ang puso ko habang pinapakinggan siya at rinig ko ang pagtangis niya.
"Let me understand you, hey tell me moron!" Bulalas ko pa habang patuloy ang paghikbi. Ugh! Damn you!
"Akala ko kasi normal lang dati yung nga sakit na nararamdaman ko kasi akala ko nakasurvive na ako sa Leukemia hindi pa pala" kwento pa niya habang tuloy tuloy ang luhang umaagos sa mata niya.
"Naaaalala mo pa nung elementary, nung lagi akong nakamask at nanghihinang pumapasok, I am fighting a serious disease back then, si mom ang nagsabing mas maiging sabihing bagong bunot ang ngipin ko so that everyone will treat me the same just like any other normal kid. Yes I survived and I thought it ended there!" Seryoso niyang saad habang patuloy ang pagbagsak ng mga luha niya kasabay ang pagbuhos ng ambon. Naghihinagpis rin ako but I need to be strong for us.
He is too young to face all of these!
"Noong nakaraang buwan lang nalaman namin ni Mom na hindi talaga ako nalunasan, the medication just prolonged my life but my body will surely shut down when I continue the treatment. And I hate it
Gusto ko pang mabuhay nang mas mahaba at mapakasalan ka balang araw!" Siwalat pa niya habang nay diin ang mga huling mga salitang binitawan niya.
Parang nakikisabay ang langit sa iyakan namin dahil lumakas ang ulan buti na lang at may lilim ang mga benches dito sa garden.
"You survived before Bry, you will also survive now. Kaya mo yan. Mahal kita" nasabi ko na ang nais kong sabihin na mahal ko siya pero di pa rin yun sapat para maibsan ang sakit na dinadala niya.
"Damn it mahal na mahal kita kaya lumaban ka" sambit ko pa habang nakatingin ng diretso sa mga mata niya at di ko namalayang niyakap ko na pala siya nang mahigpit habang latuloy ang pagbugso ng mga luha namin.
"Kung hindi na aabutin ng tatlong taon ang paghihintay ko maaari bang araw-araw sabihin mo ang Mahal kita at tingnan mo ang tala sa itaas" saad niya at kumawala sa yakap ko at tinuro ang nag-iisang maliwanag na bituwin kahit pa umuulan.
"Nais kong alalahanin mong ako ang magbibigay ng liwanag sa puso mo sa mga gabing dilim ang umaagaw sa puso mo"
"I am your starlight, your sunshine and the constellation you love, my Cassiopeia"
dagdag niya habang nakatingin ng diretso sa mata ko at parang pinapawi ang lahat ng sakit na nadarama ko. I don't deserve him he is so precious as gold!
"Kahit hindi pa natatapos ang tatlong taong paghihintay mo mahal na kita at tanggap ko kung sino ka. Kaya mula ngayon hindi mo kailangang sarilihin ang sakit ibahagi mo sa akin at hayaan mong palitan ko ito ng pagmamahal." Saad ko habang linupunasan ang luha niya ganit ang palad ko.
"Tayo na??" Taning niya habang nakangiti ng nakakaloko haha.
"Oo tayo na" sambit ko. Ginawaran niya ako ng halik sa noo bilang tanda ng respeto.
Di mo kailangang magdusa ng nag-iisa. Ako ang magsisilbing araw(sun) mo at magbibigay ng ilaw mo.
Let's face it!
YOU ARE READING
CLUELESS IN LOVE (ON GOING)
Teen Fiction"When I was a kid I imagined myself marrying a prince in a majestic palace but as I grew up I noticed that all of what I imagined were just results of my creative mind. Then eventually I fell for the man that I thought will be the reason for me to b...
