Suç ve Ceza

XXX

Raskolnikov, ruhunda bunca dehşet ve acı duymasına rağmen, Lujin'e karşı Sonya'nın çalışkan, yavuz bir avukatı olmuştu. Bu sabah çektiği bunca işkenceden sonra, iyiden iyiye katlanılmaz bir hal almaya başlayan izlenimlerini değiştirmesine neden olan bu rastlantıya sevinmiş gibiydi; bu sevince kaynak olan bir başka nedenden, onu Sonya'yı savunmaya zorlayan kişisel ve candan duygulardan hiç söz etmiyoruz. Öte yandan, kendisini hele bazen müthiş heyecanlandıran bir randevusu vardı Sonya'yla: Lizaveta'yı kimin öldürdüğünü söylemek zorundaydı ona; bunun acısını şimdiden duyuyor, bu düşünceyi kafasından uzaklaştırmak istiyor gibiydi. Katerina İvanovna'nın evinden çıkarken, "Bakalım şimdi ne diyeceksiniz, Sonya Semyonovna?" derken de, herhalde az önce Lujin'e karşı kazandığı zaferin coşkusu içinde bulunuyordu. Ama şu anda tuhaf bir şeyler oluyordu kendisine. Kapernaumovların evine gelince, birden elinin ayağının çekilir gibi olduğunu, korktuğunu hissetti. Kapının önünde tuhaf bir soruyla, dalgın, duraksadı: "Lizaveta'yı kimin öldürdüğünü ille de aklından geçirir geçirmez söylememesinin olanaksız olması bir yana, bu işi bir an geciktirmenin dahi elinde olmadığı"nı anladı. Bunun niçin olanaksız olduğunu henüz bilmiyordu, ama hissediyordu bunu ve böylesi birtakım zorunluluklar karşısında güçsüz olduğunu hissetmek ona dehşetli acı veriyor, yüreğini eziyordu. Daha fazla düşünmemek ve acı çekmemek için hızla kapıyı açtı ve eşikte durup Sonya'ya baktı. Sonya dirsekleri masaya dayalı, elleriyle yüzünü örtmüş, oturuyordu, ama Raskolnikov'u görür görmez, sanki onu bekliyormuş gibi yerinden kalktı, karşılamaya koştu. Odanın ortasında karşılaştılar. Sonya çabuk çabuk:

 

— Siz olmasaydınız, halim ne olurdu! –dedi; ilk ağızda söylemek için hazırladığı sözlerdi bunlar. Sonra sustu ve bekledi.

 

Raskolnikov masaya yaklaştı, az önce onun kalktığı iskemleye oturdu. Tıpkı dünkü gibi, Sonya onun iki adım ötesinde ayakta durdu.

 

— Evet, Sonya?.. –diye başladı Raskolnikov, ama birden sesinin titrediğini hissetti.– Bütün sorun, toplumsal durum ve ona bağlı geleneklerden kaynaklanıyordu. Anladınız mı az önce bunu?

 

Sonya'nın yüzünde acı gölgeleri uçuştu.

 

— N'olur benimle dünkü gibi konuşmayın, –dedi.– Lütfen yine başlamayın! Çektiğim acılar bana yeter...

 

Bu sitemine Raskolnikov'un alınabileceğinden korkarak; hemen gülümsedi:

 

— Aptalca bir şeydi oradan ayrılmam. Kim bilir neler oluyor şimdi orada? Demin gidecektim, ama hep... sizin gelebileceğinizi düşündüm.

Raskolnikov ona Amalya İvanovna'nın Katerina İvanovna'yı ve çocuklarını evden kovduğunu ve Katerina İvanovna'nın bir yerlere "adalet aramaya" gittiğini anlattı.

 

— Aman Tanrım! –diye bağırdı Sonya,– hemen gidelim...

 

Ve mantosunu kaptı.

 

— Yine aynı şey!.. –dedi Raskolnikov sinirli sinirli.– Aklınız fikriniz onlarda! Biraz da benimle olun.

 

— Ya... Katerina İvanovna?

 

Raskolnikov ters ters: