ah sen

31|Seni seviyorum

Duman Han

Ellerim ceplerimde uzaktan bana doğru yaklaşan Ahsen'e gülümseyerek bakıyordum. Yine her zamanki gibi saçlarını önüne almıştı. Yüzünü kapatması hiç hoşuma gitmiyordu. Kendisi ile barışmasını istiyordum, kendisindeki o güzellikleri görmesini istiyordum.

O güzelliği yüzündeki kusurun bile örtemediğini görmesi gerekiyordu.

Tam karşımda durduğunda istemsizce bir iç çekmiştim. Kalp atışlarım yine hızlanmıştı, bunu seviyordum. Kalp ritmimin onun yüzünden bozulmasını seviyordum.

"Günaydın."Dediğinde elimi uzatıp önüne getirdiği saçını kulağının arkasına sıkıştırdım ve gözlerinin içine bakarak en içten halimle gülümsedim."Güzelim, günaydın."Dudaklarını birbirine bastırıp bakışlarını gözlerimden çektiğinde istemsizce kıkırdamıştım, utanınca daha güzel oluyordu. Kaşlarını çatarak bakışlarını tekrar gözlerime çıkarttığında bu sefer dudaklarını birbirine bastıran taraf ben oldum.

"Neye gülüyorsun?"Omuz silkerek hala saçında duran elimi yanağına indirdim ve canını yakmaktan korkar bir şekilde yarasını okşadım."Burası-"

"Nereye gidiyoruz?"Diyerek sözümü kestiğinde konuşmak istemediğini anlayıp elini yanağından çektim."Önce güzel bir kahvaltı yapalım sonra buluruz bir yer."Başını salladığında yan yana ilerlemeye başladık. Uzun bir sessizliğin ardından konuşan ben olmuştum."Yalnızlığı seviyor musun?"

"Hayır."Olumlu bir cevap beklediğim için biraz şaşırmış olsamda belli etmedim ve kaşlarımı kaldırıp bakışlarımı yere indirdim."Çevrende birilerini istemiyorsun ama?"

"Çevremde birileri olduğu zaman canım yanıyor."

"Hiç canını yakmayan birileri çıkmıyor mu karşına?"

"Sen."Nefes alış verişlerim hızlandığında gülümsedim ve yerdeki bakışlarımı kaldırıp ona baktım. O da bana bakıyordu."Önceden canımı çok yaktın kabul ama şimdi bana zarar gelmemesi için o kadar çabalıyorsun ki insan ister istemez kendini sorguluyor, 'ben ne yaptım da karşıma böyle bir insan çıktı' diye."Derin bir nefes alıp bakışlarını karşıya çevirdiğinde hala onu izliyordum."Benim için kendini feda etmeye hazırsın, bazen bu canımı sıkıyor."

"Neden?"

"Ben de sana zarar gelmesini istemiyorum."

"Senden bana zarar gelmez."

"Ya gelirse?"Söylediği kelime afallamama neden olmuştu. Bu cümleleri bazen beni korkutuyordu. Kaşlarımı çatıp olduğum yerde durduğumda o da bir iki adım ötemde durup bana döndü."Ne demek istiyorsun?"

"Hiç."Dedi omuzlarını silkerek."Bir şey var, anlatmıyorsun."

"Çok şey var, anlatmıyorum."

"O zaman sus güzelim çünkü sen en çok şeyi, susarken anlatırsın."Diyerek ilerlemeye devam ettiğimde bir adım geriden geliyordu. Göz ucuyla arkaya doğru baktığımda gülümsediğini görmemle önüme dönüp sırıttım.

Çok güzel gülümsüyorsun be güzelim, hani bu da kalp yani.

Yürüyerek 15 dakikada sahil yoluna ulaşmış ve denizin kenarında güzel bir kafeye girmiştik. Ahsen kafenin balkon kısmına geçince ben de peşinden ilerleyip seçtiği masaya oturdum. Hemen sandalyesini yan çevirmiş denizi izlemeye başlamıştı bile.