ah sen

Son

Ahsen yorgun bedenimi yatağa bıraktığında göz ucuyla yanında uzanan sevgilisine bakıp gülümsedi. Sırtüstü uzanmış, düşünceli bir şekilde tavanı izliyordu. Ahsen'de onun gibi sırtüstü uzanıp Duman'ın baktığı yere bakmaya başladı. Duman onun geldiğini biliyordu fakat düşündüğü şeye öyle odaklanmış olmalıydı ki konuşmuyordu.

"Düşüncelerini okuyabilmek isterdim."diye fısıldadığında gözlerini tavandan çekip Ahsen'e dikti. Ahsen'de aynısını yaparak ona döndüğünde Duman, ifadesiz bir şekilde Ahsen'e bakıyordu. Ahsen kaşlarını çatarak elini kaldırdı ve Duman'ın yanağına koydu."Bir şey mi oldu?"

"Yarın gidelim mi Ahsen?"diyerek bedenini tamamen sevgilisine döndürdüğünde Ahsen kaşlarını kaldırdı."Nereye?"

"Nereye olursa."

"Olur."dedi omuzlarını silkerek. Onun olduğu her yere gidebilirdi. Duman'ın gülümsemesi yüzüne yayılırken Ahsen'de istemsizce tebbesüm etmişti."Gideceğimiz yerde de devam edersin okula."Ahsen başını salladığında sevgilisine sokulup başını göğsüne yasladı. Duman bunu bekliyormuş gibu hemen güçlü kollarıyla sarmıştı sevdiğinin bedenini.

Ahsen onun kolları arasındayken kendisini o kadar yenilmez, o kadar güvende hissediyordu ki sanki onun yanındayken yapamayacağı, başaramayacağı hiçbir şey yokmuş gibi geliyordu. Şuan kulağının altında atan o güzel kalbi bile onu mutlu etmeye yetiyordu. Çok güzel adamdı Duman, Ahsen'e her şeyden önce kendisini sevmeyi öğretmişti. Sonra da birini sevmeyi, illa onu değil herhangi birini sevmeyi öğretti fakat Ahsen onu seçti. Uçup özgür olabilirdi fakat o özgürlüğünü onun kolları arasında buldu.

Yaralarımı saran adam, kalbinden öperim.

Ahsen sevdiğinin soluna minik bir öpücük kondurarak huzurlu bir nefes alıp verdi.

"Birazdan dışarıya çıkacağım."başını kaldırıp aşağıdan ona baktığında ses tonundaki ve yüzündeki ifadedeki tedirginliği sezebilmişti Ahsen."Neden?"

"Gitmeden bir kaç işi halletmem gerek."

"Ben de geleyim."

"Olmaz."

"Niye ki?"

"Çünkü yarın yola çıkıyoruz, senin dinlenmen gerekiyor."oflayarak başını eğdiğiğinde Duman onun başına bir öpücük kondurdu."Başka bir şey yok değil mi?"

"Hayır güzelim, halledip geleceğim."

"Peki o zaman."diyerek ondan ayrıldığında doğrularak yatakta oturur bir vaziyette durdu ve düşünceli bir şekilde Ahsen'e bakmaya başladı."Biri bir şey mi söyledi, Duman?"

"Hayır, kim ne diyebilir ki."dediğinde Ahsen sıkıntıyla ofladı."Bir şeyler olmuş."

"Olmadı."

"Yalan söylüyorsun."bakışlarını gözlerine çıkartıp gülümsedi ve yaklaşarak kolunu Ahsen'in beline sardı, onu kendine çekip dudaklarını birleştirdiğinde Ahsen nefesini tuttu.

Onda bir değişiklik vardı, Ahsen bunu hissediyordu.

Geri çekildiğinde burnunu onun burnuna sürtüp gözlerini kapattı ve derin bir nefes aldı.