Love Don't Die

Hoofdstuk 9 - Verhuizen om een reden

Woensdag 12:58

Al voor de tweede keer hang ik boven de wc om mijn maag te legen.

Ik heb de afgelopen week doorstaan, met kerst en ons familiediner, maar ik voel me de afgelopen dagen echt belabberd. Vandaag is het helemaal erg. Kotsmisselijk en barstende hoofdpijn.

Sandra en pap zijn werken em Tim heeft ook een vakantiebaantje, dus ik heb het rijk voor mij alleen. Ik zou gaan shoppen met Bee en Liv, maar dat heb ik afgezegd. Ik heb gezegd dat ze samen moesten gaan. Ik wil hun plezier niet bederven. Het gevolg is wel dat ik hier alleen zit, met behoefte aan gezelschap. Ik scroll door mijn contacten lijst. Ik stop bij het nummer van Elouisa. Misschien heeft zij zin om langs te komen.

"Met Lou?"

"Hey, met Jade. Stoor ik?"

"O, hey, Jade!" roept ze enthousiast door de telefoon: "Leuk dat je belt! Is er iets?"

"Ik lig ziek in bed en ik vroeg me af of je zin had om langs te komen."

"Ja, natuurlijk! Ik kom eraan!"

Een half uurtje later staat ze voor de deur. "Hier is de ziekenverzorgster!" zegt ze opgewekt.

Ik rol lachend met mijn ogen.

"Hup, je bed weer in," commandeert ze.

"Wat heb je eigenlijk? Griep?"

Ik haal mijn schouders op: "Ik heb geen koorts. Ik dacht eerst dat het kwam doordat ik ongesteld moet worden, dat zou rond deze dagen moeten."

"Waar heb je last van dan?"

"Hoofdpijn, misselijk, spierpijn enzovoorts."

Lou slikt hoorbaar. "Jade? Wanneer ben je met Eddy naar bed geweest?" vraagt ze voorzichtig. "Ongeveer twee en een halve week geleden. Net voor hij vertrok. Hoezo?" Mijn vraag is nogal naïef en ik heb al door wat ze bedoelt. Maar... dat kan toch niet?

Woensdag 15:18

Ik leg mijn hoofd op mijn opgetrokken knieën, met mijn ogen stijf dichtgeknepen, om Bee, Liv en Lou maar niet aan te hoeven kijken. Lou had de meiden gebeld en ze - ja, serieus - een zwangerschapstest laten halen. Twee streepjes. Positief.

"Jade, het komt wel goed," hoor ik Bee zeggen.

"Het komt niet goed!" wil ik schreeuwen. Dat hoor ik zo vaak. Maar dit keer komt het niet goed. Maar in plaats daarvan knik ik zwakjes met mijn hoofd.

"Hoe ga ik dit vertellen?"

"Zullen we het Tim en Daniel anders vanavond al vertellen? Dan heb je dat gehad. Je oud... vader en Sandra komen later wel." Ik knik. Ze zouden me waarschijnlijk het huis uit schoppen, dus daar kan ik beter mee wachten.

Afwachtend kijken ze me aan, nog onwetend. Ze hebben geen idee wat ze te wachten staat.

"Jullie worden oom," zeg ik, zo zachtjes dat het niet hoorbaar is.

Tim staat op, neemt me in zijn armen en trekt me stevig tegen zich aan. Daniel staat nog steeds op dezelfde plek en zegt herhaaldelijk: "Holy shit."

"Ze vermoorden me," fluister ik.

Tim schudt zijn hoofd: "Dat zal wel meevallen."

Ik kruip onder de dekens dicht tegen Daniel aan. Aan mijn andere kant ligt Liv, daarnaast Tim en Bee en naast Daniel ligt Lou. We hebben alle matrassen die we konden vinden naast elkaar gelegd, samen met heel veel dekens en kussens.

"Nu heb je toch nog een stukje Eddy bij je," fluistert hij in mijn oor.

Ik zucht: "Ja, maar of ik daar blij mee moet zijn...?"