Głos, za którym idę

18. »Razem na zawsze«

ponieważ jestem taka kochana i w ogóle (no dobra, głównie dlatego, że ten jest krótszy niż zwykle) wrzucam Wam dwa rozdzialiki na raz ♥ enjoy!

— Oszukujesz! Odpadasz, Gabriels!

Spuściłam wzrok, czując się osaczona spojrzeniem wpatrującego się we mnie Maxa. Prawdopodobnie dlatego, że biła od niego niespotykana złośliwość. Chociaż wiedziałam, że to co mówił, było zupełnie bezpodstawne, w takich sytuacjach jak ta władzę nade mną zawsze przejmowała panika. Dopiero po wszystkim przychodziła mi do głowy jakaś złota riposta...

Może to głupie, ale wieczorami, w ramach autoterapii, odtwarzałam zaistniałą sytuację w głowie, wyobrażając sobie, że odpowiadałam zupełnie inaczej.

— Przecież nie oszukiwałam... — udało mi się zdobyć na ledwie słyszalną odpowiedź.

Cóż, zawsze jakiś postęp.

— Odpadasz, głucha jesteś? Każdy widział, że skoczyłaś za daleko!

Moje stojące obok domniemane koleżanki spoglądały po sobie z taką samą dezorientacją jak ja. Nie przeszkadzało im to jednak w pozostaniu cicho.

Zagryzłam nerwowo usta. Dlaczego żadna z nich nie przyznała mi racji? Przecież wszystko dokładnie widziały! Widziały, że niczego nie zrobiłam...

— Koleś, czy ty jesteś zdrowy na umyśle?

Niemal podskoczyłam, słysząc za sobą głos, który kojarzyłam piąte przez dziesiąte. Obejrzałam się przez ramię, zdając sobie sprawę, kto odważył się wkroczyć wprost w pole walki. To przecież Ona. Nowa, która przeniosła się do naszej klasy zaledwie tydzień temu, a już zrobiła wokół siebie więcej szumu, niż byłby to w stanie zrobić każdy przeciętny jedenastolatek. Jedno było pewne — zawsze tam gdzie się pojawiała, pojawiały się również kłopoty.

Przez dłuższą chwilę mierzyła zaniepokojonego Maxa pełnym wyższości spojrzeniem. Zaciągnęła się trzymanym w ręku soczkiem pomarańczowym w kartoniku ze słomką (z którego większość z nas wyrosła już w zeszłym roku) i przestąpiła z nogi na nogę.

— Kto oszukuje w grze w klasy? Chyba tylko ty! Po prostu chcesz wygrać na okrętkę, bo jesteś w tym beznadziejny — ciągnęła, po przełknięciu dużego łyka. — Przestań się kompromitować, Johny. Zabieraj swój oszukańczy zadek i odbęcskakuj od niej.

W tym momencie Faith poklepała mnie po ramieniu, jakbyśmy były starymi kumpelami. Zaśmiałam się nerwowo, ale prawdę mówiąc, nie zamieniłam z nią prawie żadnego słowa od chwili, kiedy pożyczyłam jej na matematyce swój ulubiony długopis, a ona oddała mi go dwa dni później z pogryzioną skuwką. Wtedy wywiązał się między nami mniej więcej taki dialog:
Faith: Sorry, Lexy, jakoś nie ogarnęłam, kiedy ci go pogryzłam.
Ja: Mam na imię Lacey...
Faith: Wiem, Lucy, tylko dlaczego mamy ograniczać się do stałych imion? To nudne. Możesz mi dzisiaj mówić Virginia, okej?

— Świruska z ciebie, Fall — odpowiedział poczerwieniały na pulchnych policzkach Max. Od jakiegoś czasu miał fazę na nazywanie wszystkich po nazwisku. Ale to chyba i tak lepsze od dziwacznej dolegliwości Faith — w końcu ona nazywała każdego pierwszym imieniem, jakie wpadło jej do głowy.

— Dzięki, Roger, ale to nie pora na komplementy. Odbęcskakuj się od Lacey, bo moja pięść pobęcskakuje do twojej twarzy.

No tak... Używała też dość dziwnych, wymyślonych przez siebie słów.