Last Wish

Chapter 41: Hera

Hera's POV

I opened my eyes only to find out that I am in a dark room. I roamed my eyes around but I can't really see anything through the darkness. Pinilit kong gumalaw pero napaawang na lang ang labi ko nang mapagtanto na may tali ang kamay at paa ko. I looked at myself and even if it's too dark, I still managed to see myself being tied on a chair.

N-Nasaan ba ako? Anong ginagawa ko sa lugar na 'to? Bakit ako nandito?

Nagsimulang manginig ang mga kamay ko pero tinatagan ko ang loob ko. I don't know what the hell is happening but I need to get out of here.

Sinubukan kong alisin ang pagkakagapos ng mga kamay ko pero napatigil ako kaagad nang maramdaman ang pagkirot ng sugat ko sa tiyan. I just cursed when I remembered that I got shot in that part. Napailing-iling na lang ako at sinubukang alisin ang tali sa kamay ko but just like the first time, ako lang ang nasaktan.

After my few attempts, tumigil na ako at ramdam ko din ang pagdugo ng sugat ko sa tiyan. I just ignored it and and took a deep breath.

"P-Pakawalan niyo ako dito!" I yelled while using some of my remaining energy. Sumigaw ako ng sumigaw at kulang na lang siguro ay maputol na ang mga ugat ko sa lalamunan.

I stopped for a bit when I my breathing became heavy. Napayuko ako at napapikit nang maramdamang ang mas lalong pagsakit ng sugat ko. But my eyes shot open when I heard footsteps approaching this place where I am now.

Napapikit ako nang bumukas ang pinto at may sumalubong sa aking liwanag. Nakarinig ako ng yakap ng mga tao na pumasok sa loob at mukhang hindi lang nag-iisang tao ang pumasok. When I felt that they turned the lights on, my eyes popped open.

Dahil nakayuko ako, una kong nakita ang katawan ko. Ang puti kong damit ay naging pula na dahil sa dami ng dugo na lumalabas sa sugat ko. But I just ignored it and raised my head.

The moment I saw the people standing in front of me, I almost stopped breathing. Natulala ako sa kanilang apat na ngayon ay nakatingin sa akin gamit ang mga walang emosyon nilang mga mata. I tried to ask but my throat didn't cooperate. My lips stayed parted while I am staring at them, puzzled why they are just standing in front of me and not getting these ropes out of my body.

Or maybe, t-they did this to me?

Napatingin naman ako kay Senji nang ilabas niya sa likuran niya ang isang bagay. Binato niya iyon sa paanan ko at napakuyom na lang ang mga kamao ko. Nakaramdam ako ng inis sa ginawa niya pero kaagad din iyong mawala nang makita ang diadem sa hawakan ng katana ko.

"Remember the Mafia Diadem Tita Yvonne mentioned two months ago?" Owen seriously asked so I looked at him. "Every member of that mafia should have that certain symbol in their weapons. And since your katana has the same symbol, does that mean you belong to that mafia?"

Sa sinabi ni Owen, bahagyang kumunot ang noo ko. I looked at my weapon and some realization hit me. Is that why Tita Carol told me to wrap the hilt with a cloth? It's because she knew that they will immediately recognize that symbol once they saw it.

Pero si Mama ang nagbigay sa akin ng weapon na 'yan at meron ng diadem 'yan. W-Wait...Rhea Lincoln was a member of Mafia Diadem. Anak siya ni Alturo Alva na kaapelyido ni Mama.

I bit my lower lip. Naisip ko na ang ilan sa mga possibilities na naiisip ko ngayon. But I still need more confirmation.

I gasped for air. After that, I tried to speak. "I-I don't k-know..." I trailed off when my breathing became heavier.

"Ibahin na lang natin 'yung tanong," sabi naman ni Senji kaya pinilit kong tumingin sa kanya. Napasulyap din ako kay Abby at kahit na seryoso ang mukha niya, I still noticed her worried eyes. "Sino si Hera?"