trwałe kości z marmuru
dygoczą osobno od ciała
dygoczą osobno od ciała
w makabrycznym rytmie
w makabrycznym rytmie
strzelamy w chmury jak wieża - gotykiem
strzelamy w chmury jak wieża - gotykiem
wśród romańskiego grubiaństwa
wśród romańskiego grubiaństwa
nie podpisujemy swoich ciał
nie podpisujemy swoich ciał
ku większej chwale człowieka
ku większej chwale człowieka
ku większej chwale uniwersalizmu
ku większej chwale uniwersalizmu
spójrz - to świat o tej porze
spójrz - to świat o tej porze
przesypia renesans
przesypia renesans
trwałe kości z marmuru
CZYTASZ
***
PoesiaUchylam przed Tobą wrota mojego wewnętrznego muzeum, gdzie staję się rzeźbiarzem pieczołowicie nadającym kształt mglistym, zmierzwionym myślom, zamieniając je w posągi zlepione z najtrwalszej gliny - słów. Praca bierze udział w Konkursie literackim...
