GÜLİN

2.Bölüm

(MULTİMEDİA) : GÜLİN 

Geçmişimden silmek istediğim tek kişi babam olacak insan insan demeye bile bin şahit ister o kişi şuan karşımda duruyordu. Babam dediğime bakmayın gerçek babam değil kendileri 'yok artık senin kaç tane baban var ' dediğinizi duyar gibiyim. O benim gerçek üvey babam yani öz annemin kocası. Uzaktan biraz karışık göründüğünün farkındayım. Kısaca özetlemek gerekirse;

Ben hiçbir zaman gerçek babamı tanımadım,kendimi bildim bileli HİLMİ vardı yani bu adam.. Ben daha doğmadan önce annem bu adamla evlenmiş. Nedenini hiç bir zaman öğrenemedim. Ben ona hep baba gözüyle bakarken o bana hep evdeki fazlalık gözüyle bakardı. Neredeyse her gün onun işkencelerine maruz kalırdım. Annemin ise bu duruma hiç sesini çıkartmamasına akıl sır erdiremezdim. Hilmi ne zaman bana GÜLİN diye gür bir sesle bağırsa muhakkak bir şey olduğunu anlardım. Onun yanına gittiğim an her zamanki o bilindik yüzünü ne zaman görsem elim ayağım boşalır korkudan tir tir titrerdim.

Harbiden onun burada ne işi vardı? Yıllar önce sırf para uğruna beni bu aileye satmamışmıydı peki ya şimdi neden buraya gelmişti?Ben içimden bunları geçirirken Hilmi'nin o bilindik gür sesi villanin salonunda yankılandı. 

'Bu evdekiler yaptığımız anlaşmayı unuttu galiba' diye bağıran Hilmi'nin sesi daveti birbirine katmaya yetmişti. O an sadece kasılıp kaldım, ne yapmam gerektiğini bilemedim. Şok olmuş bir şekilde duruyordum peki ya şimdi ne olacaktı?kurtulmak istediğim kabusum geri dönmüştü. Sadece Acar'ın elini tuttum elimi asla bırakmasın istedim. O benim sığınacağım tek limandı..

Sonra aniden Hilmi'nin söylediklerini düşündüm. NE DEMEK YAPTIĞIMIZ ANLAŞMA? Hemen başımı babamın olduğu yöne çevirdim o ise sadece bakmakla yetindi. Olanlara bir türlü anlam veremiyordum. Kendime çeki düzen verdim. Hayır ya hiç birşey eskisi gibi değildi Hilminin karşısında o 10 sene evvelki Gülin yoktu. Beni yanına öyle kolay kolay alamazdı. Hem artık ben nişanlı bir kızdım,Acar beni asla bırakmazdı. Annemin yanımdaki varlığını hissetmem beni bu düşüncelerimden sıyırdı. Ani bir hareketle koluma girip beni odama doğru sürüklemeye başladı.

Odama girdiğimiz an anneme sıkıca sarılıp ağlamaya başladım. 'Anne ne olur beni o adamla geri göndermeyin' diyerek ağlamamı sürdürdüm. Annem sessizliğini sürdürürken birden merak edip kafamı kaldırarak gözlerine baktığımda gözlerinde anlam veremediğim bir duygu hakimdi. Sahi bu çaresizlik miydi? Annem birden 'Gülin benim sana söylemem gerekenler var' diyerek beni içimdeki sessizliğimden çıkardı. 'Gülin biz seni evlat edindiğimiz gün Hilmi denen herif bir anlaşma öne sürdü.Anlaşmaya göre Hilmi istediği zaman seni alıp götürebilecek ve hiç bir şekilde senin evlenme işlerine karışamayacaktık.' 

'Kim böyle bir anlaşmayı öne sürüp böyle bir maddeyi kabul edebilir ki' diye çıkıştım. 'Bebeğim o zamanlar ailenin maddi durumu iyi olmadığı için seni bize vermek zorunda olduklarını düşünmüştük.Üvey babanın yaptıklarından haberimiz yoktu. Seni istediği zaman alabilme maddesini ön koşul olarak öne sürmüştü biz de seni çok istiyorduk ve bu yüzden bizde kabul ettik. Bize seni kendi elleriyle evlendirmek istediğini söylemişti.' 

Duyduklarıma inanmak istemesemde dinlemeyi sürdürdüm o an aklıma Acar gelmişti. Peki ya o ona ne olacaktı? Eğer ben İstanbul'a gitmeye mecbur kalırsam o burada yani İzmir'de ne yapacaktı bensiz, aşkım beni yalnız bırakmazdı değil mi? Hesaba katmadıkları bir durum vardı artık hayatımda biri vardı. Doğru Acar vardı Acarım vardı. Onu bırakıp hiçbir yere gitmem gidemem...

Biz konuşmaya dalmışken aklıma babam ve Hilmi geldi. Sahi şuan ne durumdalardı.? Tekrar şuanki zamana geri döndüm ve hızlıca merdivenleri indim. Aşağıya indiğim de misafirlerin korku içinde sinmiş bir şekilde olup biteni izlediğine sahip oldum. Hilmi ise babamla tartışıp bağırmayı sürdürüyordu. Hayırr olamaz ben o aşağılık o şerefsizle hiçbir yere gidemem gitmek istemiyorum. O zor o lanet o berbat hayatıma geri dönmek istemiyorum. Boğazım yırtılırcasına bağırmaya başladım.

'Babaaa Anneee ne olur yardım edin gitmek istemiyorumm.' Gözyaşlarım bardaktan boşalırcasına akmaya devam ediyordu. Ne ben gözyaşlarımı durdurabiliyordum ne de çevremizdekiler bizi durdurabiliyordu. Hakikaten neden kimse müdahale etmiyordu? Neden herkes sus pus olmuştu. Ya Acar Acarım ... Gözlerim bian ACARla buluştu. Ne olur yardım et sevgilim dercesine ona baktım adeta yalvardım ama o benim yalvarışımı farketmedi farketmek ne kelime sadece yüzüme bakmakla yetindi.

'Ne olur biri bana yardım etsin ne olurr..' diye son kez boğazımı yırtarcasına bağırdım. Bu sefer kesinlikle yırtıldığını hissetmiştim sesim kısılmaya başlamıştı ama bunu umursamıyordum.

Bu benim son çırpınışlarımdı, biliyordum artık çaresizdim,sonum gene o eski çöplük olacaktı hem de SONSUZA KADAR...