A Love Under The Red Moon

Chapter 3

My Fault

'I was a human before.'

Pag katapos ng nangyari kahapon ay umalis siya at hindi pa rin bumabalik. For some reasons I feel lonely. Napaupo na lang ako at napangalubaba sa lamesa. Nag luto ako para sa dalawang tao pero ito ako nag iisa.

"Eunice." Napatingin naman ako sa nagsalita. Gumihit naman ang ngiti sa labi ko ng makita siya. Nagbago naman ang ekspresyon ko ng mapansin na may makasama itong lalaki na nakapormal na sout.

"My lady..." Sabi nito. Nakaramdam naman ako ng hilo ng marinig ang boses niya. I know him. He's my loyal servant.

"Fredrick." Pagkasabi ko non ay lumapit ito at lumuhod sa harap ko.

"Salamat naman at nakakaala na kayo." Sabi nito at tumayo muli. "Agad akong nag tungo dito ng malaman na naalala na kayo."

"Nakakaalala na ko... pero hindi pa lahat." Hindi ko naman mapigilan mapangiti ng mapait.

"Kain muna kayo." Sabay tayo ko para kumuha ng plato.

"Wag na po. Bawal po akong sabayan ka kumain." Sabi nito.

"Ano ka ba? Pumunta ka dito tapos hindi kita papakain? Ang sama ko naman non." Pagkasabi ko non ay pumunta na ako sa kusina.

Pag balik ko naman ay nakaupo na sila. Inabot ko naman ang plato, kutsara at tinidor kay Fredrick.

"Simula po nakatulog kayo ay nag kagulo na." Malungkot na kwento sakin ni Fredrick at hindi pa rin ginalaw ang pagkain. "Wala ng sinunod na batas simula ng nakatulog kayo. Isa lang ang sinusunod nila. Yun ang mabuhay ng sikreto bilang tao."

"Saka na natin to pag usapan. Kumain na muna tayo." Pagkatapos namin kumain ay kinuha ko ang kani kanilang plato.

"Ako na po." Sabay agaw sa nililigpit ko. "Mag pahinga na lang po kayo."

Pagkasabi niya noon ay umakyat na ko. Hindi ko alam pero nahihiya akong kausapin si Luther.

"Babae." Nagulat naman ako ng may nag salita mula sa likod. Hindi ko na lang siya pinansin at tumuloy na lang sa kwarto ko.

"Iniiwasan mo ba ko?" Tanong niya ng makapasok ako sa kwarto.

"Ikaw tong nawala bigla tapos tatanongin mo ko kung iniiwasan kita?" Sabi ko sabay higa sa kama.

"Sorry." Sabi nito at umupo sa gilid ng kama ko.

"Luther." Tawag ko sa kaniya. It's now or never.

"Hmm?"

"You're a human. Paano?"

"Not anymore." Napaupo naman ako sa sinabi niya.

He's not a human anymore? What does he mean by that?

"Tell me." Pagkasabi ko non ay humarap siya sakin. Nakita ko naman ang luha sa gilid ng mata nito.

"It hurts me everytime I remember the night you jumped of that cliff."

Napatitig naman ako sa mata nito. His blue eyes are mesmerising. But still I can see pain through his eyes.

"Nung tumalon ka nakatulog ka for how many years. Ako naman ay naparusahan. Ako ang dahilan kung bakit ka tumalon."

No it wasn't his fault. Naparusahan siya dahil sa pagkakamali ko. I can't help myself to feel guilty for him.

"They gave me immortality. They would torture me everyday. Isang araw nalang nagsawa sila at binigay ako sa dapat na ipapakasal nila sayo. Pinag eksperimentuhan niya ko. He turned me into a monster."

Hindi ko mapigilan ma luha. It was because of me. Dahil sakin hindi siya nagkaron ng buhay na normal. Dinamay ko pa siya sa katangahan ko. Edi sana may pamilya na siya ngayon.

"Buti na lang at tinulungan ako ni Fredrick. Yung servant mo. Nag kanda gulo gulo na ng hindi ka gumising pagkatapos ng isang dekada. Tinakas din ni Fredrick ang katawan mo at dinala ka sa hospital. We waited for you to wake up." Lumapit ito sakin at hinawakan ang pisnge ko. "This tears of mine aren't tears of pain. They are tears of joy."

"Im sorry." Yinakap ko siya. Kasalanan ko ang lahat.

"Don't be." Sabi nito. "Im just happy. Gising ka na at yakap yakap ako." Hinigpitan ko naman ang pagkayakap ko sa kaniya.

"Gaano ako katagal natulog?" Tanong ko.

"One hundred twenty five years." Muli naman ako napaluha sa sinabi niya. "I've waited for you for years. My waiting has finally been paid off."

"How can you love me?" Kumalas ako at tinginan siya sa mata. "Dahil sakin hindi ka namuhay ng normal. Dahil sakin naparusahan ka. Dahil sakin wala kang pamilya."

"Eunice—"

"It's my fault. Why do you love me? You should hate me." Umiiyak kong sabi.

"Nung bata pa ko niligtas mo kami ng pamilya ko sa kauri mo. At a very young age I fell inlove." Pinunasan niya ang mga luha ko gamit ang palad niya. Kinuha niya ang kamay ko at nilagay sa pisnge niya. "Then you save me again when I was hunting food for my family. You showed me the other side of vampires."

"Kala ko unang kita ko sayo papatayin mo ko. Hindi mo ko pinatay at tinulungan mo ko. Ever since then tatakas ako at pupuntahan kita. You showed me a kind and loving vampire... and that made me fall for you seven more. You have save me lot.

"It doesn't change the fact na dahil sakin pinahirapan ka. Dapat may asawa't anak ka na pero dahil sakin hindi ka nag karoon." Tumulo na naman ang luha ko.

"Mukhang hindi mo pa naalala." Lumapit ito sakin at yinakap ako. "Kahit noong tao pa ko gusto ko na mag karoon ng asawa't anak." Para naman winasak ang puso ko ng marinig iyon sa kaniya. .

"Ikaw ang gusto kong maging asawa at maging ina ng mga anak ko." Kumalas naman ako at tumingin sa kaniya. Im lucky to be love by this guy.

"Una pa lang ay plano ko na magkaron ng pamilya kasama ka."