MESAJ ARKADAŞIM

13. Hastahane

Madeleine'nin Ağzından

Harry Poter izledikten sonra uykum geldi.

"Uyuyalım mı?"

"Tamam."

Aynı anda esnedik.

"Benim yatağım nerede?"

"Burada." dedim bir oda göstererek.

"Tamam." dedi.

Odasına geçti ve gülümsedi.

"İyi akşamlar."

"İyi akşamlar."

Yanağımdan öptü ve kapıyı kapattım. Kızarmıştım.

Yatağıma geçtim.

2 SAAT SONRA

Öksürükler içinde uyandım. Çok kötü öksürüyordum.

Egemen hızla odama girdi.

"İyi misin?"

Kafamı hayır anlamında salladım çok kötü öksürüyordum.

"Hastalığın mı var iyi misin?"

"A... As.. Astı.... Astım."

"Hastahaneye gitmemiz gerekiyor." dedi.

Kafamı hayır anlamında salladım.

"Olmaz!" dedi.

Kucağına aldı beni.

"Anahtar nerede? Arabanın anahtarı."

Elimle işaret ettim. Hala öksürüyordum.

Anahtarı aldı ve çıktık. Arabada yanına bindirdi.

Sürmeye başladı. Öksürüğüm dinmişti.

"Şimdi iyi misin?"

"Evet."

Biraz daha iyiydim. Hastahaneye varmıştık. İlacımı ağzıma bir kaç kez sıkmıştım.

Yürümeye başlamıştım.

Direk doktor odasına girdik.

Durumu anlatmıştım. Egemen kapının önünde bekliyordu.

Dışarı çıktığımda Egemen telefonu ile uğraşıyordu.

"İlaç verdi."

"Tamam gidebiliriz."

"Tamam."

Arabaya binmiştik. Egemen uykuluydu. Hemde çok uykuluydu.

"Uykun mu var?"

"Ha? Evet. Biraz."

"Özür dil-"

"Hayır! Özür dileme! Sonuçta hastaydın gelmemiz lazımdı."

"Peki." deyip başımı eğdim.

Onu uykusundan etmiştim. Bu çok kötü bir duygu olmalı ve yarın gidecekti.

TÜRKİYEYE GİDECEKTİ BU ONU SON GÖRÜŞÜMDÜ.

"Yarın kesin gideceksin değil mi?" kısık sesle sormuştum.

"Evet." dedi kısık bir sesle.

Gözlerimi devirdim.

Eve varmıştık. Anahtarla evin kapısını açtım ve içeri girdik. Egemenin gözlerinden uyku akıyordu resmen.

Odamıza girdik.

Tam uyuyacakken kapıdan bir ses geldi.

"Uyudun mu?"

"Hayır." dedim yataktan kalkıp.

"Nasılsın?" dedi yatağıma oturup.

"İyiyim."

"Bu gece yanındayım! Herhangi bir hastalıkta yanında bulunacağım." dedi.

Afallamıştım.

"Nasıl yani?"

"Yani bu gece bu odada burada birlikteyiz."

"Tamam." dedim.