MESAJ ARKADAŞIM

14. Elveda

Yanımda oturmuş bana bakıyordu.

"Uyumayacak mısın?" diye sordum tereddütle.

"Hayır." dedi sert bir ses tonuyla.

Anlaşılan başımdan gitmeyecekti. Çok uykum vardı.

"Hadi ama.. Git uyu."

"Olmaz."

Gözlerimi kapatmıştım. O kadar uykum vardı ki hiç uğraşamazdım.

Uyumaya başlamıştım.

Birden gözlerimi açtım. Egemen kitaplarımdan birini almış sandalyeye oturmuş okuyordu.

"Hala uyanık mısın?"

"Evet. Sen rahatça uyu."

"İyi bakalım."

Uyumaya başladım tekrar.

Gözlerimi tekrar açtığımda sabah olmuştu. Egemen uyanıktı.

"Günaydın."

Yanımda uzanmıştı.

Kalktım.

"Günaydın."

"Ben... Birazdan gideceğim."

Gözlerim dolmuştu. İkimizde ayaktaydık. Yanına gidip sarıldım.

Ağlamaya başladım.

"Gitme. Lütfen sana ihtiyacım var."

Derin bir nefes aldı.

"Gitmem gerek."

Çok kötü ağlıyordum ve astımıma kesinlikle iyi gelmiyordu. Öksürmeye başladım.

Çekilip hemen ilacı aldı. Ağzıma sıktı.

"İyi misin?"

"Hayır. Gitme lütfen gitme."

Sarılmıştık.

O sırada Egemenin telefonuna mesaj geldi.

Okudu ve telefonu yatağıma fırlattı.

"Ne oldu?" diye sordum.

"Boşver." dedi.

Gözlerimin içine bakıyordu. Bende onunkine.

"Gitme. Sana çok çok ihtiyacım var."

Gözlerimden çıkan yaşlar ile bir su deposu kurulbilirdi.

"Ağlama... Ağlama lütfen."

Hala ağlıyordum.

Ağlamayı kestim ve konuşmaya başladım hemde çok hızlı.

ÇOK HIZLI!

"Ya gitme. Gitme bak gidersen çok ihtiyacım olacak. Lütfen gitme. Sonra ben sana 1-2 ay sonra yine bilet alırım. Hem bak burda daha güvenlisin. Hadi Egemen. Lütf-"

Ağzımı eliyle kapadı.

"Bence bu kadar yeter." dedi sırıtıp.

Kahvaltımızı yemeye gittik. Üstümdeki pijamaları çıkartıp birer renkli şort ve üstüme de kolsuz tişörtlerden giydim.

Egemenin yanına mutfağa gittim.

Buzdolabından gevrekleri çıkartıp hazırladım.

Yedikten sonra Egemen bavulunu aldı.

"Çıkabiliriz Madeleine."

"Tamam."

Mavi gözleri ışıldıyordu.

Arabanın anahtarını aldıktan sonra arabaya bindik. Anahtarı Egemene verdim.

"Noldu? Neden bana verdin?" dedi gülümseyerek.

"İyi şoförsün. Al bakalım." dedim gülümseyip.

Arabama bindikten sonra havaalanına doğru gittik.

"Gitmek zorunda mısın?"

Egemen kahkahalara boğuldu.

"Noldu neden güldün?" dedim sırıtıp.

"Boşver." dedi.

Havaalanına varmıştık.

Anons yapıldı Egemen hareketlendi.

"Seni seni çok seviyorum Madeleine."

"Bende... Bende seni."

"Sana izin verirsen bir şey demek istiyorum."

"Tabii."

"Ben...Ben..."

Tekrar anons yapıldı uçağı kalkıyordu.

"Benim gitmem gerek. Hoşçakal." dedi üzülüp.

"Dur!" dedim. Uçağın önüne gelmiştik.

"Elveda." dedi.

Kolundan yakaladım.

Geri dönmüştü.

Aramızda çok az bir mesafe vardı.

"Gidemezsin." dedim kısık bir sesle.