MESAJ ARKADAŞIM

23. Kaybetmek!

Ayağa kalktım. Öğretmen daha gelmemişti. Kapıya doğru yürümeye başladım.

Savaş kolumdan tuttu. Çok sertti. Kolum kesinlikle morarmıştı.

"Nereye gidiyorsun?" dedi.

"Bırak kolumu! Bu seni ilgilendirmez." 

Bütün sınıf başımıza toplanmıştı. Kolumu daha sert tutuyordu.

Çığlık attım. Nöbetçi öğretmen yanımıza geldi.

"Savaş! Bırak kızın kolunu!" diye bağırdı öğretmen. Savaş bıraktı.

Nöbetçi öğretmen de gittikten sonra çantamı alıp hızla koşmaya başladım. Arabamın anahtarı cebimdeydi ama araba ile gidemezdim.

Güvenliklere yakalanmadan kaçmayı becerdim ve telefonumu açıp Egemene mesaj attım.

Kime: Masmavimsi

Saat kaçta geleceğim?

Cevap yazmadığı için onların evine doğru yürümeye başladım. Evleri biraz uzak olsa da bir taksiye binip gitmiştim.

Kapının ziline bastım. Seçil açtı. Üstünde bir erkek tişörtü ve pantolon vardı. 

Hep başka biri mi açmak zorundaydı bu kapıyı.

Arkadan Egemen bağırdı.

"Kim gelmiş?!" 

"Madeleine!" diye bağırdı. Ölümcül bakışlar atıp Egemen geldiğinde yapmacık gülümsemelerle bana baktı. Egemen kapının önünde dikiliyordu.

"Ne işin var?"

"Bana akşam gel demiştin!"

"Hava karardı mı hayır?" der demez kapıyı kapattı fakat kapıyı tek elimle zıt yöne ittim.

Seçil yukarı Egemenin odasına çıkıyordu. 

"Gider misin?" dedi Egemen. 

Gözümden 1 damla yaş aktı. Astım krizinin başlamaması için dua ettim.

"Peki." dedim elimle gözyaşını silerek. 

Neden hep birinin önünde küçük düşürülüyorum? Neden en olmadık zamanda ağlamaya başlıyorum?

Bunların hiçbirinin cevabı yoktu çünkü ben hiçbir insan gibi değilim. BEN APTALIM!

Egemen beni geri ittikçe yaklaşıyordum. Ondan uzak durmalıydım.

Savaş haklıydı. Onlar beni kullanıyorlardı. 

Okula geri dönemezdim fakat ne yapacağımı da bilmiyordum.

Birden bir gözyaşı ve bir gözyaşı daha düştü. Tekrar, tekrar ve tekrar.

Okula gidemeyeceğim için bende eve gittim. Odama çantamı bıraktım fakat günlüğüm... O hala Egemendeydi...

Akşam gidip alacaktım fakat artık almamayı düşünüyorum. Beni kovan birinden ne beklenir ki?

Artık onu tam anlamıyla kaybetmiştim!