MESAJ ARKADAŞIM

15. Sevinçli Haber

"Gitmem gerek." dedi. Mavi gözleri yeşillere bakıyordu.

Yakınlaştık. Ardından son anons yapıldı.

"Hoşçakal." dedi.

Sarıldım.

"Hoşçakal."

Çok sıkıntılı geçecekti onsuz günler.

Uçağa bindi. Gözlerim dolmuştu. Son kez görmüştüm onu.

Ardından telefonuma mesaj geldi.

Kimden: Elena Kraliçe

Canım biz evdeyiz ama sen yoksun?

Kime: Elena Kraliçe

Geliyorum.

Mesaj annemden gelmişti.

Uçak kalkmıştı. Son kez el salladım.

Arabamın olduğu yöne ilerledim. Anahtarı taktım. Eve gidiyordum.

Eve varmıştım. Anahtarla kapıyı açtım. Annemle babam konuşuyorlardı yanlarına gittim.

"Hey siz iyi misiniz?"

"Evet canım. Neredeydin?"

"Marcel ile buluşmuştuk."

"Peki." dedi annem.

"Siz erken dönmüşsünüz hayırdır?"

"Evet. Sana bir haberimiz var. Hemde çok sevineceğin bir haber." dedi babam.

"Neymiş?" dedim gülerek.

"Şimdi değil. Akşam yemeğinde söyleyeceğiz."

"Of. PEKİİ."

Deyip odama gittim. Yatağıma yattım ve telefonumu açtım.

Egemene mesaj attım.

Kime: Egemen

Vardın mı?

Kimden: Egemen

Hayır. Birkaç saat sonra varacağım.

Kime: Egemen

Tamam. Bu arada sen bana havaalanında ne diyecektin.

Kimden: Egemen

Boşver ya.

Kime: Egemen

Hadi ya. Söyle..

Kimden: Egemen

Bir daha ki buluşmamızda.

Kime: Egemen

Peki.. Ama ne zaman buluşacağız.

Kimden: Egemen

Sen İzmire gelince.

Dediği hoşuma gitmişti nedensizce. Biraz uyukladıktan sonra bilgisayarımdan interneti açtım. Ardından Egemen ile tanıştığımız o siteye...

Egemen açık değildi. Ona mesaj attım.

Şimdiden seni özledim...

Cevabın gelmesini çok istiyordum ama yok... Açık değildi.

Akşam yemeği için sabırsızlanıyordum.

Annemin yanına gittim.

"Nasılsın?" dedim.

"İyiyim." dedi.

Suratı asık gibiydi. Nedenini çözemedim.

"Anne..."

"Efendim?"

"Neden üzgünsün."

"Akşam yemeğinde söyleyeceğiz. Sabırsızlanma hemen!"

"Peki." yüzüm asılmıştı. Annemin üzgün olduğunu görmek beni de üzüyordu.

En sonunda akşam yemeği saati gelmişti.

Sofraya oturduktan sonra konuşmaya başladım.

"Neymiş haberiniz merak ettim doğrusu."

"Kızım..." diye söze başladı babam.

"Evet?"

"Senin en sevdiğin ülkelerden biri olan Türkiyeye taşınıyoruz." babamın yüzü asıktı ama ben çok sevinmiştim aynı zamanda afallamıştım.

"Nasıl? İnanmıyorum. Oley." ayağa kalkıp dans etmeye başladım.

"Hahahah. Bu kadar sevineceğini hiç tahmin etmemiştik." dedi babam.

"Peki. Bir dakika. Hangi iline taşınacağız?" diye sordum.

"İzmir. ............ Kolejine seni bu sabah yazdırdık."

İzmir mi? Ayrıca bu kolej... Bu kolej Egemenin gittiği kolejdi.

"NE?!" bir an duraksamıştım.

Şaşırmıştım da.

"Sevineceğini düşünmüştük." dedi annem. Bu söz beynimde yankılanıyordu.