Op tour met kensington!

Hoofdstuk 6

Tegen de ochtend word ik wakker van een irritant geluid dat mijn oren binnendringt. 'Hmmf' mompel ik.. moeizaam ga ik overeind zitten. Wrijvend in mijn ogen probeer ik mezelf te focussen. Zacht klinkt er gepraat.. verbaasd kijk ik om me heen, waarom zo vroeg? Met mijn ogen nog half gesloten merk ik dat het bed naast me leeg is.. vreemd. Eloi voelt zich niet zo goed, maar hij zal er vast een verklaring voor hebben. Toch is het raar, ik sta op.. wil een bevestiging, je weet nooit! Eloi's stem dringt mijn oren binnen, hij is aan het bellen.. dat verklaart dus het vervelende gerinkel wat mijn slaap heeft verstoord. Zodra onze blikken kruizen zie ik de ernst, zijn blik zit vol met angst, schrik en pijn. Geschrokken ga ik naast Jan zitten, die aan zijn vermoeide ogen te zien ook net wakker is. 'Hey' ik knik.. een begroeting krijg ik mijn mond niet uit. 'Wat is er aan de hand?' Mompelt Casper die nog half slapend naast me komt staan, ook hij is verstoord in zijn slaap. Ik wil zijn vragende blik beantwoorden, maar ik weet het antwoord niet. Schouderophalend kijk ik hem aan, zijn blik voorspelt niet veel goeds en dat blijkt ook uit Eloi's lichaamstaal. Het gesprek is gestopt.. Zuchtend gaat hij tegenover Bo zitten, zijn handen in zijn haren.. angst. Allemaal kijken we niet wetende wat er aan de hand is richting hem. 'Was dat Niles?' Eloi schud zijn hoofd, terwijl langzaam tot me doordringt dat Niles hier inderdaad niet is. Dat ik gisteravond samen met Eloi en Bo eerder de kroeg verliet dan de rest weet ik nog, maar de rest van de avond is nogal vaag. Dat Niles niet mee terug is gekomen met de rest hoor ik nu dan ook voor het eerst. Een gevoel van onrust overvalt me.. waar is hij dan? Eloi zucht, in spanning wachten we af. Ik zie aan hem dat hij het moeilijk vind om de goede woorden te vinden. Langzaam kijkt hij dan ook op. 'Het was het ziekenhuis, Niles is.. hij is..' de tranen lopen over zijn wangen, maar de laatste woorden krijgt hij zijn mond niet meer uit. Nog nooit heb ik hem zo gezien, de rest lijkt ook aangeslagen. 'Het is foute boel hé?' Casper.. die naar mijn mening behoorlijk koeltjes blijft staart Eloi aan, die zacht knikt en zijn schouders schokten van het huilen. 'H-ij.. hij is in el-kaar geslagen..'  

Dat Eloi's woorden tot ons moesten doordringen was vanzelfsprekend,  het zo ineens te horen krijgen.. niet niks! Allemaal besefte we het dan ook niet.. Niles in het ziekenhuis, hoe dan? 'Het kan niet' ja dat dachten we allemaal.. de hele rit naar het ziekenhuis was het stil geweest, op Casper na dan. 'De.. de fans' ja, tuurlijk.. dat komt er ook nog bij! De shows kunnen niet doorgaan, ook al besefte we nog niet echt waarom.. 'zeg maar af' iets waar Casper druk mee bezig was. Pijn.. straalde hij uit, de fans teleur stellen is een harde klap. Ik keek toe.. niks kon ik doen, ze waren in hun eigen doen. Het besef kwam pas echt toen we het ziekenhuis binnen liepen.. het is dus geen nachtmerrie, Niles ligt er echt! Naast me zag ik Eloi stil.. tranen over zijn wangen, terwijl Casper om het kamernummer vroeg. 

'Hier is het' zegt Casper zacht. 'Niles' fluistert Eloi schor, terwijl we de kamer in lopen. De angstige ondertoon is goed te horen.. geschrokken ben ik ook bij het zien van Niles. Versteend kijk ik naar hem.. zó klein en wit in het ziekenhuisbed. Uit zijn mond en neus steken twee slangen. Zuurstof.. de slangen gaan naar een apparaat, die hetzelfde ritme heeft als het laken die op en neer gaat. Opeens heb ik het zo verschrikkelijk warm, mijn shirt voelt verstikkend. Rustig.. denk ik, in de hoop dat het werkt. Mijn ademhaling kalmeert langzaam, terwijl ik naast me kijk. Ik zie dat Eloi naar hem toe wil lopen, maar zijn benen bewegen niet. 'Jullie mogen hem best aanraken hoor' zegt een stem in gebrekkig engels achter ons. Verschikt kijk ik achterom. In de deuropening staat een verpleegster, märe zie ik op haar naambordje. ze ziet er vriendelijk uit.. een glimlach op haar gezicht. 'Zijn jullie zijn vrienden?' 'Ja' antwoord Jan. 'We spelen ook samen in een band.. hij is de drummer' 'oh wat leuk, gezellig dat jullie even langskomen' met een blik alsof ze gek is staart Eloi haar aan, stiekem moet ik lachen.. wat denkt ze wel niet? Ik probeer me te focussen, maar het is lastig.. Een zware hersenschudding, een zwelling, gebroken ribben.. van alles gekneusd,  nog meer.. maar dat heb ik niet verstaan. Ik kijk naar Niles die ondanks alle slangen en piepende apparaten doodstil op dat bed ligt. Hij ziet er vredig uit, maar dat is natuurlijk allemaal bedrog. Bo schraapt haar keel 'kan hij ons horen?' 'Dat is een interessante vraag' zegt ze. 'Ik denk dat hij er zeker wat van oppikt. 'Kan hij zijn ogen ineens open doen? Vraagt Eloi zacht.. hoop lijkt hij al niet te hebben, iets wat aan de uitdrukking van Märe's gezicht wordt bevestigd. 'Reken daar maar niet op. We zien maar zelden dat een patiënt hun ogen uit het niets opent en doet alsof er niks aan de hand is'  'Het komt.. toch wel goed met Niles?' Vraagt Eloi zacht.. ik zie de tranen in zijn ogen staan. 'Het spijt me, maar daar kan ik niks over zeggen' ze loopt naar de deur. 'Ik laat jullie alleen met hem' met een vriendelijk knikje verdwijnt ze de gang op. Zwijgend kijk ik om me heen.. Eloi gaat verslagen naast het bed van Niles zitten. 'Jezus gast' is het enige wat hij uit kan brengen terwijl hij voorzichtig Niles hand pakt waar de geruisloze tranen van Eloi op terechtkomen. Het infuus bedekt enigszins de blauwe plekken en het opgedroogde bloed bij de wondjes, maar de schade is duidelijk te zien. De schrik en het ongeloof zijn voelbaar. 'Hi-j heeft zichzelf gepro..beerd te verdedi-ge..n..' ik knik en probeer net als de rest Eloi's blik te ontwijken, hij heeft zich omgedraaid en kijkt onze kant op.  De tranen lijken steeds sneller over zijn wangen te lopen dit is het.. ik kan hier niet meer tegen. In tranen omhels ik Casper die per toeval naast me stond, ik voel dat zijn lijf ook begint te schokken. Hij breekt, net als ik..  

'Als hij dit niet overleeft vergeef ik dat mezelf nooit' ik knikt instemmend, ook al ken ik ze pas kort.. volledig ben ik het met Casper eens. Dat we al geruime tijd zwijgzaam op een rijtje in de wachtkamer zitten beseft hij nog niet helemaal. Ik daar in tegen wel, maar al te goed weet ik in wat voor een shit we zijn beland. Dit alles is iets wat ik mijn hele leven bij me zal dragen, maar hopelijk wel met een goede afloop. Rooskleurig ziet het er echter niet uit voor hem. Hij is vaak op zijn hoofd geraakt, dus hersenschade kunnen ze nu nog niet uitsluiten. Op straat is hij hulpeloos en alleen aangetroffen door een oud vrouwtje die gelukkig voor Niles op dat tijdstip haar hond ging uitlaten. Vreselijk was ze geschrokken, zomaar een gast met overal bloed is ook niet niks natuurlijk. Dat Niles niet antwoordde op haar vragen maakte haar onrust niet minder, meteen belde ze 112.. tot opluchting van ons. Volgends de artsen had ze niet veel later moeten zijn, al enige tijd had hij daar buiten bewustzijn op het koude asfalt gelegen. 'Als ze er niet was geweest dan..' verder wilde en kon ik niet denken op dat moment. De woorden bleven dan ook steken in mijn keel, ook al denk ik dat de rest het maar al te goed begreep. Het was volgends omstanders zeker 5 tegen 1 geweest 'lafaards' wist Eloi nog uit te brengen tussen zijn gesnik door. In het begin kon hij zich goed verweren, wat niet zo gek is als je een drummer bent met behoorlijk wat kracht in je. Toch werd het met de klappen die hij naar zijn hoofd kreeg onmogelijk.. toen hij eenmaal knock-out was zijn de daders er, na nog een paar trappen tegen zijn hoofd te hebben uitgedeeld er vandoor gegaan. 'hij gaat niet dood toch?' was het eerste wat Bo kon uitbrengen, dat de verpleegster geen antwoord op gaf was duidelijk. Verbijsterd liet ze ons achter tot een andere verpleegster ons vriendelijk maar toch dringend wegstuurde. '2 mensen per keer' bracht ze in gebrekkig Engels uit. Wachtend op iets van nieuws hebben we dan ook plaats genomen in de wachtkamer. Eloi en Jan die nog bij hem zijn houden ons op de hoogte, maar wachten duurt lang.. heel lang. 

Dat we in het ziekenhuis niks anders konden doen dan zitten en wachten op iets van nieuws was slopend, de spanning van het wachten begon zijn tol te eisen. Eloi die sinds we in het ziekenhuis nog geen seconde van Niles zij zij was geweken moest er toch echt aan geloven. 'We gaan kom je mee?' Natuurlijk schudde hij hevig zijn hoofd en negeerde hij ons nog het komende halfuur, maar na zich hevig verzet te hebben liep Eloi dan toch met steun van Casper het ziekenhuis uit. 'Ik wil niet gaan..' jammerde hij telkens, dat hij bij Niles wilde blijven is logisch maar echt geen optie. Eloi voelde zich al een beetje ziekjes en we waren er al de hele dag.. tijd om echt te gaan dus, Niles moet immers niet ziek worden. Dat Eloi daar, terwijl wij aan het wachten waren nog even naast het bed van Niles ging zitten brak me bijna weer..  toch kon ik de tranen nog net inslikken net als Jan die naast me in de deuropening stond. De woorden die Eloi tussen zijn tranen door zei waren krachtig, drongen tot ons allemaal diep binnen. 

Niemand die naar bed wil en dus zitten we maar buiten naar de ondergaande zon te kijken. Toch missen we 1 iemand, Eloi. Hij zat er echt doorheen en is dan ook rechtstreeks zijn bed in gekropen. Met zijn rug ligt hij naar me toe, en de rustige ademhaling doet denken dat hij slaapt, ook al weet ik wel beter. Ik wil mijn bed ik kruipen, maar bedenk me dan 1 ding. 'slaap lekker' fluister ik terwijl ik voorzichtig  met mijn hand door zijn haar ga. Geen reactie.. tot mijn teleurstelling, ik weet hoe fijn ik dit vond toen hij dit bij mij deed.. elke avond opnieuw, toen ik er een paar dagen geleden nog echt doorheen zat. Teleurgesteld ga ik dan ook met gebogen hoofd op de rand van mijn bed zitten. 'Bedankt' klinkt er zacht, het duurt even voor het tot me doordringt.. Eloi! Tot mijn schik kijk ik recht in zijn waterige ogen. Hij heeft zich omgedraaid en kijkt me nu doordringend aan. 'Ik wist het' mompelt hij zacht, waarna ik verlegen begin te lachen. 'Ik heb mezelf verraden hé?' Hij knikt. Nu is het inderdaad wel duidelijk dat ik, telkens als hij dit bij mij deed wakker was.. ach lachend staarde ik hem aan, waarna hij knipoogde. 'Slaap lekker'

Hoofdstuk 6! Ja, daar is de twist.. Niles in het ziekenhuis🙈 Hopelijk vinden jullie het leuk, nouja dit deel dan.. niet Niles in het ziekenhuis😉 Wat vinden jullie trouwens van What lies ahead? Super nummer toch, echte kensington sound💕 hopelijk zie ik jullie bij het volgende deel! ⭐️ -Romée