Op tour met kensington!

Hoofdstuk 24

In de auto is het stil, voorin zit ik.. door de voorruit staar ik naar de weg die onder ons loopt. Bomen zie ik voorbij razen, alles gaat door.. hoe? Mijn gedachte maakt me gek, dit soort momenten.. te veel heb ik de ruimte om na te denken, iets wat ik absoluut niet wil! Een hand voel ik op mijn arm, verschikt kijk ik op.. 'gaat het wel?' mijn blik kruist met die van Eloi.. ik knik, maar lieg glashard in zijn gezicht. Het gaat niet en zien doe ik aan Eloi's houding dat hij mij verreweg van geloof.. gericht is zijn blik op de weg, maar zijn hand wrijft zacht en rustgevend over mijn arm. Een brok voel ik in mijn keel.. een week geleden is het dat mijn moeder voor de 2e keer belde en nu heeft Eloi een verassing geregeld? Mijn hoofd staat er niet naar.. maar dat tegen hem zeggen kon ik niet over mijn hart krijgen vanochtend toen hij mij deed verassen. In bed lag ik te mokken, naar de muren staarde ik weer.. eigenlijk spendeerde ik mijn dagen zó het liefst! Huilend onder de dekens, nadenkend over alles wat fout is in mijn leven en de tranen die daarbij opspelen wegvegen met het dekbed die naar Eloi ruikt. Logeren doe ik bij hem, dit omdat thuis zijn niet gaat in mijn hoofd.. mijn ideaalbeeld? Is nu verre van dichtbij, want in de auto zit ik.. mijn vertrouwde dekbed is ver van mijn vandaan. Vanochtend stond de jongen die nu met een grijns naast me zit plots in de kamer.. Eloi staarde me aan, zijn ogen stonden helder maar vol mysterie! Vegen deed ik snel mijn tranen weg, stomverbaasd keek ik toe hoe hij naast mij ging zitten.. zijn glimlach was geniepig.. 'wat is er aan de hand?' Een kusje volgde op het puntje van mijn neus, genieten kon ik er niet van.. want waarom was hij er weer? Normaal als hij wakker werd ging hij naar beneden en kwam mij niet weer opzoeken tot ik tegen de middag ook eens een keer beneden verscheen.. 'Doe niet zo geheimzinnig, Eloi.. vertel het me!' Lachend pakte hij mijn hand en gooide me een fatsoenlijk shirt toe, die ik met moeite aantrok terwijl hij mij meesleepte richting de auto..

Ongeloof voel ik door mijn hele lichaam, open staat mijn mond.. Eloi? Staar ik stomverbaasd aan.. mijn hoofd schud ik, zijn ogen zie glimmen. Lachend en met een grijns knikt hij.. het is echt! In de verte zie ik ze verschijnen, Eloi's hand voel ik wegvallen.. mijn benen, hard begin ik te rennen. Tranen voel ik opkomen, dit moment doet me zo veel.. man wat heb ik ze ontzettend hard gemist! De omhelzing.. het laat me breken, snikkend hou ik Niles vast.. hij? Schrokt, zacht gekreun klinkt er uit zijn mond.. los maak ik me, zie zijn gezicht! Vol pijn, wit is hij weg getrokken.. maar medelijden overheerst. Wankelend staat hij voor me, snel omhels ik ook Jan, Casper en Bo.. mijn tranen blijven stromen, het besef? Komt nu hard binnen. Hun waren erbij, precies 1 week geleden.. mijn telefoon ging. Mama stond er.. vreemd dacht ik toen, want waarom belde ze nou alweer zo laat? Mijn moeder hoor ik zo weer, aan de telefoon.. verdriet? Hoorbaar in haar stem. 'mam, rustig.. zo versta ik je niet' aan de andere kant van de lijn hoorde ik mijn stief vader.. wat was er toch aan de hand? Een gevoel van onrust overviel me op dat moment.. 'mam.. wat is er?' Mijn stem trilde.. alsof ik het toen al wist, het eerdere telefoontje de vorige dag had al wat geprikkeld. Mis moest iets zijn, dat straalde mijn moeder toen al uit.. hoe erg was het dan dat was de echte vraag! het gekraak aan de andere kant maakte plaats voor een stem 'het gaat om je broertje.. Brian' 'wat is er met hem?!' Mijn stem, het piepte.. ik voelde dat er wat mis was! Een stem die ik niet kende zuchtte.. even was het stil, ik hoorde mijn moeder huilen. 'Hij heeft een dodelijk virus opgelopen, hij vecht voor zijn leven..' In de stilte die volgde nadat Eloi ophing, kreeg ik de tijd om de vreselijke waarheid tot me door te laten dringen. Ik huilde, schreeuwde.. en jammerde, Eloi had dat niet aan gekund. Hij had me vast gepakt en tot kalmte gemaand. Ik keek naar mijn handen die, die van Eloi fijnknepen.. zijn vingers waren wit, al het bloed eruit getrokken. Ik zocht steun.. zag dat Eloi medelijden had. Hij streelde mijn wang.. zacht, troostend 'hoe..' begon Bo, die naast me was komen zitten. 'Hoe heeft hij het gekregen? 'Ze weten het niet.. ' Antwoordde Eloi, voorzichtig zijn hand uit die van mij losmakend. 'mijn kleine broertje..' snotterend staarde ik voor me uit, leegte.. geen gevoel vanbinnen. Om me heen hoorde ik de andere praten, maar het drong niet door.. mijn broertje vechtend voor zijn leven! Een emotionele rollercoaster is het geweest, mijn broertje in het ziekenhuis.. gehoopt, gewild en gesmeekt heb ik de afgelopen dagen dat het niet waar was.. het antwoord? Was helaas mijn ergste nachtmerrie.. de keiharde waarheid. Dit lichtpuntje heb ik echt nodig, gisteravond heb ik het met Eloi er over gehad.. mijn gedachten gingen steeds naar de avond terug, waarom nou toch? In detail weet ik alles nog.. alles ging zo snel! Nederland was voor dat ik het wist weer de grond waar ik op stond.. halsoverkop had Casper die nacht een vlucht voor mij en Eloi geboekt. Langzaam drong tot me door hoe erg ik ze miste.. Jan, Casper en Niles. Nauwelijks had ik in de afgelopen dagen aan ze gedacht, maar ik ben ze echt dankbaar.. dat besefde ik gisteravond.