Op tour met kensington!

Hoofdstuk 7

Na het verschrikkelijke nieuws over Niles van gisteren is slapen niet gelukt.. ik kon het niet vatten, net als Casper. Zwijgend zat hij tegenover me.. starend naar buiten, de nacht in. Zijn telefoon in zijn hand geklemd, ja voor het geval dat. Het ziekenhuis kon bellen, maar dat deden ze niet.. het was stil. De twinkeling van een enkele lantarenpaal zag ik in Casper's ogen, maar zijn blik zat vol verdriet.. leegte. 'Blijf jij ook maar denken?' Even keek hij me aan, knikte zacht.. geen woord sprak hij uit. Ik keek naar hem, wilde hem helpen.. praten, maar Casper leek het niet te kunnen.. het was nog té vers! Besef van Niles was er pas net, de pijn die Casper uitstraalde deed me dan ook echt verdriet. Ik kon hem niet langer aankijken, het was stil.. we zwegen. De tijd tikte weg..  'wtf' geschrokken keken we beide richting het slaap gedeelte, geluid? Stil luisterde we.. het was rond middernacht, super eng! Ik merkte dat ik trilde.. ook Casper leek niet op zijn gemak. Angstig keek hij achterom, de deur ging open.. 'Jezus.. Eloi' opluchting was te horen in Casper's stem, Eloi kwam in dekens gewikkeld aan strompelen, hij was spierwit.. zijn rode ogen trokken mijn aandacht. Hij zag er slecht uit.. ik keek toe hoe hij een glaasje water pakte en afstand nam. 'Mmm' Eloi kreunde.. ging bij ons vandaan zitten. Ik zag Casper toekijken, maar ook hij deed niks.. want wil Eloi dat wel? 'Mmhh' het gekreun werd erger.. Casper's blik zat vol bezorgdheid, Eloi overdreef niet. 'Gaat het wel goed met je, Eloi?' Voorzichtig keek hij onze kant op, schudde zwak zijn hoofd 'Ik voel me slap, zwak.. misselijk' zijn ogen keken somber, om hulp vragend.. over zijn hele lichaam trilde hij. Zijn deken klampte hij om zich heen.. zijn knokkels zagen wit van het knijpen, ik kon het niet aan zien. Casper duidelijk ook niet, voorzichtig ging hij naast Eloi zitten.. legde een hand op zijn been. 'Ga maar slapen, ik blijf bij je' ontroerd keek ik toe.. het was zo mooi om te zien! De hoop dat Eloi er weer snel overheen zou komen was nog aanwezig, want ja.. een zieke Eloi is niet echt iets waar we op zaten te wachten. Glimlachend aanschouwde ik dan ook hoe hij zijn ogen sloot, vlak na zijn dankbare blik richting Casper. 'Mmmf' vaag kijk ik om me heen.. uit gedachte ben ik gehaald door Eloi, die nog steeds naast Casper zit. Mijn beeld is nu.. heel wat uren later niet echt veranderd. Moe, ja dat stralen we uit.. niet gek natuurlijk! 'mmh' onrustig woelt Eloi.. hij slaapt nog, hij was redelijk snel naar dromenland vertrokken. Opgelucht waren we.. hij had rust! Aan Casper's blik te zien is de opluchting nu ver te zoeken, Eloi lijkt te dromen.. en niet fijn. Kalmerend heeft Casper zijn hand op Eloi's hoofd gelegd, maar het gewenste effect bereikt het niet. 'mmm' ik kijk naar Eloi.. hoe hij tegen Casper aan ligt,  ja lang zal Eloi dit niet volhouden.. 

'Mmhf..' ik kijk op van mijn telefoon, Eloi kijkt me aan.. somber, moe maar ook een boze ondertoon in zijn blik. Ik heb medelijden met hem.. net heeft hij te horen gekregen dat hij niet mee mag naar Niles, te ziek is hij! Eloi is echt aangeslagen.. het is nieuws wat hem echt lijkt te raken. Hij wil mee, vecht dan ook tegen zijn slaap.. maar dat heeft natuurlijk geen zin. 'De kans dat je hem besmet is heel groot, dat snap je toch wel?' Zacht knikte Eloi, maar hij gaf geen antwoord.. staarde kwaad het raam uit. We snappen hem.. hij wil Niles steunen, hem helpen! 'Dit is niet onze keus, maar van het ziekenhuis.. het spijt me echt Eloi' de blik van Eloi die volgde was niet te begrijpen.. het was boos, kwaad maar er zat ook verdriet en begrip in. Zacht legt Casper zijn hand op Eloi's arm 'je moet rust nemen, dan ben je zo weer beter.. kan je weer mee' Eloi knikte, leek er vrede mee te hebben.. protesten ging toch niet werken, dat begreep hij ook. Een hotel zou nu fijn zijn.. ja, daar hadden we ook kunnen zitten. Het aanbod van het ziekenhuis hebben we alleen afgewezen.. 'ik wil niet' Ja.. Eloi was duidelijk, ook al leek het ons verder het beste. 'Het zal wel aan het idee liggen.. deze bus doet hem denken aan Niles, alsof hij hier zo weer de bus binnenstapt' Jan's woorden leken te kloppen, Eloi houdt zich er aan vast.. het is zijn troost. Ik kijk naar hem.. hoe hij steeds meer begint te woelen 'mmmh' ik wil hem helpen.. hij zit zo alleen, Casper is na Eloi's korte rust opgestaan.. weg bij Eloi. Gek.. ja dat werd hij van hem, logisch.. maar sneu. Eloi moet gaan slapen, rust pakken en echt lang.. dan kunnen ze naar Niles. Slapen.. nee dat is alleen not done, Eloi weet dat als hij slaapt ze weg gaan.. 'Mmfh' ik kijk hem aan, waarom pakt hij zijn rust nou niet? Ik wil hem helpen.. hij wordt zieker, maar woorden komen mijn mond niet uit. *pling* Ik schik me rot, mijn telefoon.. het is Bo. Ik kijk haar aan, ze zit tegenover me.. waarom appt ze me dan? Geniepig kijkt ze me aan.. ik open het berichtje Ga naast hem zitten! Lachend schud ik mijn hoofd, nee.. dan geef ik een verkeerd bedoeld signaal af. Ik ben niet verliefd op hem, althans.. dat denk ik. Toch laat Bo me denken.. zou het echt raar zijn? 'Mmh' Eloi lijkt zich er niet mee bezig te houden, hij masseert zijn hoofd terwijl hij af en toe kreunt en steunt. Hij voelt zich echt kut, maar is te eigenwijs het toe te geven. Ik snap de ergernissen van de andere boys wel, ze properen hem te helpen, maar Eloi luistert niet. 'Mmmm..' klinkt er nogmaals, steeds zieker lijkt hij te worden.. ik moet iets doen, langer kan ik dit niet aanzien! Twijfelend ga ik dan ook naast Eloi zitten.. die me raar, maar toch doordringend aankijkt. 'Wil je meeluisteren?' Mijn stem trilt.. ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan, waarom kan ik niet normaal doen? Lachend knikt Eloi, blozend geef ik hem een oortje.. die hij met een knipoog aanpakt. Zijn blik.. waarom kijkt hij me telkens zo aan? Doordringend, maar dat zal hij altijd wel doen.. Eloi zal zo wel zijn. Een zucht.. naast me sluit Eloi zijn ogen, in mijn ooghoek zie ik Casper verbaasd mijn kant op kijken. Ik haal mijn schouders op.. hoe ik dit voor elkaar heb gekregen weet ik namelijk zelf ook niet.

Het is ruim een uur later en terwijl de middag aanbreekt zit ik alleen voorin de bus. Eloi zat niet lekker in zijn vel, dus er moest iemand bij hem blijven.. ik bood mezelf maar al te graag aan. Ja, de rest wil naar Niles.. zij liever dan ik. Een ziekenhuis doet toch meer met me dan verwacht, maar dat vertel ik ze natuurlijk niet. 'Ik ga een ander keertje wel' zei ik om de toch argwanende blikken te beantwoorden. Casper knikte dankbaar, terwijl hij over Eloi een dekentje legde 'Succes met hem' ik lachte, dat zal wel goed komen.. toch? Ik keek naar Eloi, zijn ogen gesloten en zijn rustige ademhaling.. 'Eloi is een makkie' Casper knikte glimlachend, 'als hij slaapt is hij inderdaad wel te doen ja' Jan bevestigde dat, waarna ze vertrokken. Alleen Bo bleef nog even staan, ze had me natuurlijk door. 'Het ziekenhuis doet je denken aan je vader hé' ik knikte zacht, een ziekenhuis met al die geuren en verplegers doen me inderdaad denken aan mijn vader. Ik was zo jong, maar het toen nog zo indrukwekkende gebouw herinner ik me nog. 'Gaat het wel?' Ik knikte en slikte mijn tranen weg. 'Ga maar snel, voordat de andere ongerust worden.'

De tijd tikte voorbij.. eenzaam, zo begon ik me te voelen. Praten, daar had ik behoefde aan.. Eloi, was alleen echt geen optie! Mijn gevoel delen gaat ver, ik verlang dan ook plots naar huis, thuis zijn.. ik miste het. Even twijfelde ik.. starend naar mijn telefoon luisterde ik naar Eloi's ademhaling. Het was rustgevend, ik wist het ineens! 'Mam, neem op' Nee, dat gebeurde niet.. ik begon moedeloos te worden, waarom nu? Smekend in mijn hoofd probeer ik het nu, na 100x nog eens.. 'Hey Hann, sorry ik heb het echt te druk. Bel me later maar terug, tot snel liefie!' Stomverbaasd staar ik naar mijn telefoon.. ze heeft echt opgehangen, voordat ik iets kon zeggen! Ik voel een traan lang mijn wang lopen.. ik kijk hoe hij op de tafel voor mij uit elkaar spat, wat moet ik nu? Ik heb haar nodig, precies nu is ze er niet voor me.. de tranen nemen toe 'hannah?' De krakende stem van Eloi dringt mijn oren binnen, verschikt kijk ik hem aan.. slaperig staart hij me aan. Ik zie er niet uit.. snel veeg ik mijn tranen af, maar dat is natuurlijk te laat. Verlegen kijk ik hem aan 'ik dacht dat je sliep' Hij wrijft ik zijn ogen en staart me doordringend aan 'Ik dacht dat het
goed ging met je Hannah' 'Dat gaat het ook..' Eloi pakt mijn handen vast en schud zijn hoofd. 'Je hoeft je voor mij niet groot te houden, ik zie toch dat er iets is.' Ik slik en kijk naar de grond, bedenkend wat ik moest zeggen. Te laat, zijn stem drong mijn oren binnen.. mijn vaders liedje. Droog kon ik het niet houden, het was zo mooi! Verlegen staart hij me aan 'wow Eloi' mijn stem klinkt hakkelig, hij heeft me ontroerd.. zelfs nu hij ziek is! Ik wil zeggen hoe mooi ik het vond, maar kan hem alleen maar aan staren. Hij kijkt me doordringend aan, wil me troosten.. 'nee, Eloi doe het niet' de vraagtekens zie ik in zijn ogen, ik doe raar.. wat moet hij wel niet denken? Zijn vragende blik beantwoord ik zacht.. stotterend. 'ik zou jou juist moeten troosten, je helpen.. met je praten' de opluchting is te zien in Eloi's blik.. hij zucht en schuift naar me toe. 'Je hoeft niets te doen.. ik red me wel' Nee, dat is niet waar.. Eloi voelt zich kut, snel schud ik mijn hoofd dan ook. 'Je zit er mee, ik zie je balen.. je verdriet!' Eloi zweeg.. keek me aan, de pijn was terug in zijn ogen. 'Ik heb gelijk hé?' Hij knikt, schuift dichter naar me toe 'Eloi.. missch..'  Zijn vinger drukt hij op mijn lip 'sstt, stil' ik voel zijn hardslag.. het doet me rusten. Met een vinger veegt hij mijn tranen weg 'we moeten elkaar er doorheen helpen' ik knik, wil Eloi aankijken.. maar hij is weer in zijn schulp geschoten. 

Ik ging vroeg mijn bed in.. moe, was ik. De rest merkte bij Eloi geen verschil, hij was afwezig.. verdrietig tijdens het eten. 'Mmm' glimlachend kijk ik naast me, hij is al vertrokken.. gelukkig! Zijn gemompel dringt mijn oren binnen, terwijl ik nog even WhatsApp check. Van buiten klinkt wat geluid.. gelach, waarover? Verstaan kan ik het niet.. mijn ogen zijn zwaar. Ik hoor nog iemand de bus in komen, maar vertrok al naar dromeland. 

Hoofdstuk 7! Begin steeds blijer te worden met dit verhaal, het begint nu echt te lopen🙈 hoop jullie volgende week weer te zien⭐️ -Romée