Op tour met kensington!

Hoofdstuk 3

Een hele beste nacht heb ik niet gehad.. nee, daarom zit ik hier dan ook in mijn eentje buiten. Zwijgend staar ik naar mijn broodje, de moeite nemen om het te eten is iets te veel van het goede. Dat ik hier alleen zit ben ik blij mee.. de rest ligt nog in hun bed en slapen hopelijk nog lang. alleen zijn is wat ik wil, dus nadat ik het zeker wist.. ze slapen ja, toen ging ik hier in de veelste vroege ochtend zitten. Een beetje verward ben ik na gisteravond, vandaar dat ik alleen wil zijn. Moet je nagaan dat ik hier met Eloi had zitten te ontbijten, daaraan denken maakt me al gek. Wat moet hij wel niet van me denken? Dat ik een of ander emotioneel wrak ben? Tja.. dat kan ik ook niet ontkennen, hij heeft alle recht dat te denken na gister. Terwijl ik mezelf gek maak in mijn hoofd, ligt mijn broodje nog onaangeroerd voor me. Ik pak mijn telefoon en zie dat ik een bericht van mijn moeder heb. Snel antwoord ik dat het allemaal goed gaat en dat ik haar en mijn broertjes nu al mis. (zou ze dat echt geloven?) ik zet er niks in over het voorval.. ze denkt immers dat ik alles al jaren geleden heb verwerkt.  Dat ik dat klaarblijkelijk niet heb is me wel duidelijk geworden de afgelopen dagen. Nu ik hier dan ook alleen in de vroege ochtend zit besluit ik om het " verwerkingsproces" zoals Eloi dat zo mooi zei, in werking te zetten. Stil loop ik door de bus, mijn oortjes liggen immers nog naast mijn bed. 'Mmm' verschikt kijk ik naast me, wordt hij wakker? Voor zover ik het kon zien niet.. hij draaide alleen maar.. snel begaf ik me dan ook de bus uit.  Twijfelend staar ik naar mijn oortjes.. moet ik dit wel doen? Ja, waarom ook niet.. het kan geen  kwaad. 

Na het liedje van mijn vader een paar keer te hebben geluisterd.. met toch wel wat veel tranen, doe ik mijn oortjes opgelucht uit. Trots.. ik heb het gewoon gedaan! Terwijl ik mijn oortjes aan de kant leg hoor ik geritsel. Shit, er komt iemand de bus uit. Geschokken kijk ik achterom en dan kijk ik er recht in.. zijn bruine ogen. Ik kijk, zodra tot me doordringt dat Eloi het is meteen weg (Zo flatteus zie ik er niet uit..) Ik merk dat hij naast me gaat zitten, maar hij zegt geen woord. Ik begin me er langzaam ongemakkelijk bij te voelen. Hij met zijn warrige net-uit-bed haar en ik.. ja dat zegt al genoeg. Dat hij er, terwijl hij net uit zijn bed is gerold er zo.. goed uit ziet is gewoon jaloersmakend. Ik schuif het dan ook daar maar op af dat mijn blik steeds afdwaalt naar hem. Ik merk dat hij dit,  in tegenstelling tot mij  helemaal niet ongemakkelijk lijkt te vinden. Vol bewondering kijkt hij naar de opkomende zon. Ik zie de twinkeling in zijn ogen.. maar ik kan alleen maar denken aan mezelf. Waarom kan ik er niet van genieten? Ik merk dat ik iets wil zeggen, maar de juiste woorden kan ik niet vinden. Plot zie ik dat hij me aankijkt, iets wat me onzeker maakt.. zijn blik ontwijk ik dan ook. Geen behoefde heb ik.. praten is niks voor mij. Gevoelens kan ik niet delen.. het is van mij en niemand mag er bij in de buurt komen. Vanuit mijn ooghoek zie ik hem kijken.. die blik, niet in te schatten! Zijn ogen blijven maar op mij gericht.. 'Als je wil dan..' 'kan ik er over praten, ja dat weet ik' Eloi lijkt verbaasd van mijn snelle antwoord, maar herpakt zich snel. Even keek hij weg, een stilte valt. Een pluk van zijn haar beweegt in de wind, half voor zijn bruine ogen.. de twinkeling was er weer. Vertrouwen.. was voor mij lastig, hij leek me te willen helpen, naar me te willen luisteren. ' Hmm' kreunde hij, terwijl hij zich uitrekte, waarna zijn haar volgde. Met een hand probeerde hij het te fatsoeneren, weer die krulletjes die speels op een neer stuiterde. Er viel geen model in te krijgen.. het werd me duidelijk, al die petjes. Betrapt voel ik me, als hij me recht aankijkt. Ik voel me blozen, zijn glimlach maakt me bang. Volgends mij wil je me nog wat vertellen' ik slik. Gewoontegetrouw zou ik nu meteen iets ontwijkends zeggen, maar hij heeft gelijk. Hij verdient mijn verhaal.. mijn geschiedenis. Aandachtig luisterde hij.. zijn bruinen ogen vol schaduw. 'Het spijt me dat je zo ongelukkig bent geweest' ik knik.. nogsteeds ben ik zo ongelukkig, maar hij.. hij leek zo oprecht geïnteresseerd, zonder me te onderbreken zweeg hij mijn hele verhaal. Ik durfde hem dan ook niet aan te kijken toen ik klaar was.. bang voor een oordeel. Geruisloze tranen vielen op de picknicktafel, ook Eloi merkte dat op. De warmte van zijn omhelzing en de  'het is al goed' maakte me tot breken. Zacht, troostend wreef hij met zijn hand over mijn rug. Een zacht tempo, maar het hielp.. kalmerend. Ruim een half uur hebben we zo gezeten tot hij zich voorzichtig los maakte. 'S-orry' snotter ik. Hij lacht 'doe niet zo gek, huilen lucht op' met een duim veegt hij de tranen van mijn wang. Zijn gezicht is vlakbij.. té dichtbij, ik kijk hem dan ook niet aan. Nu hij mijn gevoelens weet ben ik kwetsbaar, iets waar ik bang voor ben. Toch is er ook opluchting.. kennelijk vind iets in mij het fijn dat ik het met hem gedeeld heb, ook al voel ik dat nu niet zo. Nog nooit heb ik zo gesproken over mijn vader tegen vreemde.. meestal ontweek ik dat gesprek. Bo was tot een uurtje geleden de enige waartegen ik mijn gevoel erover had verteld. Ja wat je denkt is waar.. mijn moeder weet niks van mijn gevoel, emoties en pijn.. allemaal niets. Ze denkt dat ik het al heb verwerkt, dat wil ik ook zo houden.. ze heeft het er al moeilijk zat mee gehad. Naast me neuriet Eloi zacht, het is fijn.. rustgevend. Hij is echt anders..

Een paar uurtjes later is iedereen wakker, uitgeslapen en wel. Ik die, na het gesprek met Eloi moest nadenken zag ze allemaal nog half slapend aanschuiven. Dat het ontbijt voor sommige bijna lunch was, maakte dat Eloi en ik in alle rust de zonsopgang hebben kunnen bekijken.  Hij was stil geweest na mijn verhaal.. zichtbaar moest hij het even laten inwerken. Hij begon pas weer met praten toen Jan wakker was, ruim een half uur na ons onderonsje. Gelukkig voor mij volgde Bo ook snel.. ja dat mannengelul over niks, past mij niet. Verder zal ik geen namen noemen over de uitslapers.. *kuch* Casper en Niles Ja.. nog half slapend zijn ze na lang gezeur tegenover me gaan zitten. Aan hun kleine oogjes is te zien dat het gisteravond behoorlijk laat is geworden. 'Ach het was maar 1 glaasje, hé?' Een lach kon er niet vanaf bij Casper, maar Eloi zelf vond het wel grappig. Hij sloeg Casper en Niles steunen op hun schouder 'jullie kunnen dit!' Ik keek met een glimlach op mijn gezicht toe, tja het is hun eigen schuld.. maar er in de ochtend over klagen is zwak, dus we hebben ze gewoon gewekt! Iets wat ze niet echt konden waarderen.. maar het tour leven gaat gewoon door, dus Hup Hup!

Na de soundcheck ging iedereen wat voor zichzelf  gaan doen. Ik zie dat Casper het zich comfortabel heeft gemaakt. languit ligt hij op de bank in de kleedkamer te slapen..  ja die heeft de strijd dus opgegeven. Heel gezellig was hij dus niet.. dan maar op zoek naar de rest. Ik begroet de crew die bezig zijn met de laatste dingen in de zaal en loop door naar buiten. Daar tref ik de rest aan.. of toch niet. 'Waar is Eloi?' Hoor ik mezelf vragen. 'ik heb geen idee.. vast ergens verstopt in het gebouw, hoezo? 'Ik.. ehh niks.. vroeg ik me af' Niles knikt te moe om door te vragen.. snel gaat zijn blik weer naar zijn telefoon.  Jan vraagt nog iets, maar ik hoor hem niet. Ik zie Bo bezorgd mijn kant op kijken, waarna ze opstaat 'meidendingetje' zegt ze terwijl ze me naar binnen duwt. 'Je ziet er slecht uit, gaat het wel goed met je?' Ik knikt. 'Gewoon een beetje moe..' 'nog steeds?' 'Ja slechte nacht.. heeft iedereen wel eens, toch?' 'Ja, zeker.. wil je niet liever terug naar de bus?'  'Nee joh! Ik red me prima' Bo kijkt me onderzoekend aan, maar gaat er  verder niet op in. Ze zoekt er niks achter wat ik snap.. maar toch jammer vind. Ik had haar gewoon moeten vertellen van Eloi.. dat hij me helpt, ondersteund en troost wanneer nodig.  Nee ik ben een sukkel.. ze is mijn beste vriendin, maar ik zei niks. Ze vertrouwde me.. ik liep dan ook weg  'moe' wat een kut smoes.. waarom lieg ik tegen haar?

Nadat we met z'n alle pizza hebben gegeten is de zaal vol gelopen met mensen. Ik kijk vol verbazing toe.. hoe kunnen hun niet zenuwachtig zijn, al die mensen! Dat ik vanuit achterin de zaal kan toekijken komt door Eloi. Hij zat op het dak, toen ik hem uiteindelijk vond. 'Gaat het?' Zo lief.. meteen wilde hij helpen. Hoofdschuddend ging ik dan ook naast hem zitten. Nadat hij naar me had geluisterd, getroost en wat dan nog meer besloot hij dat helpen er niet in zat. 'Je doet vandaag niks, dat regel ik wel' ja zo gezegd zo gedaan. Ik voelde me niet lekker, dat was de rede die de rest begreep. Hij heeft niet gezegd hoe het echt zit.. iets wat ik erg waardeer. Hij geeft mij de ruimte om alle shit waar ik nu in zit voor mezelf op een rijtje te zetten, en dat zonder me te pushen. Ik praat erover wanneer ik wil en dan luistert hij aandachtig, iets wat ik eng vind want ja.. hoe lang ken ik hem eigenlijk? Lang kan ik niet over dit alles piekeren, want de show is begonnen. Overvallen werd ik door het geluid, maar zeker op een goede manier. Ik zie Eloi's blik af en toe mijn kant op gaan en lach dan terug. Het lijkt hem ook goed te doen, de glimlach die hij me wenkt is van oor tot oor.  Ik weet niet hoe maar hij zorgde er samen met Niles, Jan en Casper voor dat ik me even niet kut voel. Bo had al die tijd gelijk. Dit is de eerste keer dat ik ze live zie, maar jezus.. love it! De hele avond heb ik me laten gaan. hun muziek en zijn stem.. een en al magic. 

Hoofdstuk 3! Het verhaal begint een beetje te lopen, ik hoop dan ook dat jullie het net zo leuk gaan vinden als ik! 😊 zie jullie (hopelijk) bij de volgende delen, waar nog veel meer in gaat gebeuren🙈⭐️ -Romée