Op tour met kensington!

hoofdstuk 18

Mijn hart voel ik in mijn borstkas bonzen, geschokt grijp ik om me heen.. houvast? Vind in aan een dekbed, stomverbaasd kijk ik rond.. dit is niet mijn bed! Met mijn hart in mijn keel wrijf ik de slaap uit mijn ogen, verbeeld ik dit nou allemaal? Zacht knijp ik mezelf, voel de pijn door mijn arm schieten.. mijn herinneringen schieten als flitsen door mijn hoofd, besef? Vaag, maar langzaam vullen herinneringen van gisteravond de vraagtekens op.  Zacht, muisstil.. maar boven alles voorzichtig klim ik uit het stapelbed zie en voel de rust die in de kamer hangt, het bed waarin ik wakker werd? Behoord tot Casper's eigendom.. waarom ik daar lag, dat is eenvoudig te raden. Hersenen hoeven daar geen werk voor te verrichten, want knus ligt Casper naast Eloi.. slapend, besef! Voetbal was er op geweest, zo zie ik ze weer zitten.. Casper op mijn kant van het bed en Eloi? Hangend tegen hem aan, zijn ogen gesloten en een zachte ademhaling liet blijken dat hij sliep.. mijn uitzicht nu verraad inderdaad dat Casper ook wegviel, zijn ogen sloten zich vlak na de wedstrijd.. ik? Zie Jan zijn schouders weer ophalen, terwijl hij mijn dekbed goed over Casper legde.. Eloi's pet weglegde en de tv uitzetten. Trots kijk ik, naar Eloi en Casper.. dat ik in Casper's bed moest slapen? Neem ik voor lief, want ze zo zien maakt het weer goed.. de rust, nog even!

Getik drijft me langzaam gek, Eloi lijkt zijn zenuwen niet meer te kunnen controleren.. spanning? Hangt in de wachtkamer, het besef is er.. wachten duurt alleen zó lang! Toe zijn we, aan het moment.. Niles die we in onze armen kunnen sluiten en niet meer los hoeven te laten, wachten? Is ons verteld te doen.. 'Vandaag is een belangrijke dag, kracht heeft jullie vriend nodig.. we wachten daarom tot hij wakker is, kan ik op jullie begrip rekenen?' Vuur zag ik branden in Eloi's ogen.. wat dacht ze wel niet, we wachten al zo lang! Voorzichtig trok ik hem naar achteren, duwde hem naar een stoel.. de plek waar we nu nog zitten. Vernomen hebben we niks meer, onrust neemt daarom ook toe.. is er wat mis? De wachtkamer ken ik ondertussen uit mijn hoofd, toch laat ik mijn blik weer langs de witte muren gaan.. de klok, die je tot waanzin drijft! Een hand voel ik op mijn been, Eloi kijk ik aan.. ik zie dat hij trilt  'nog eventjes..' mijn woorden zijn niet van waarden, natuurlijk niet.. wat weet ik er nou van? Hoofdschuddend zucht Eloi.. 'ik wil hem zien, Hannah' bij die woorden breekt hij, tranen stromen over zijn gezicht.. wachten breekt hem op! Zijn warmte voel ik, gesnik klinkt er in mijn oor.. Eloi's tranen voel ik door mijn shirt heen. 'we gaan hem zo zien' die woorden van hem spoken door mijn hoofd, terwijl ik zacht over zijn rug wrijf.. de glimlach waarmee hij dat vanochtend bij het ontbijt zei is nu ver te zoeken..

Trots kijk ik toe hoe Niles de drempel van de deur overkomt.. pijn? Aanwezig, leunend op Casper en Jan zie ik hem hard op zijn lippen bijten.. desondanks ontsnapt er toch een pijnkreet die door merg en been gaat, tranen? Staan in zijn ogen, iets wat bij mij ook het geval was.. toen we de kamer in liepen. Gebogen zat Niles, aan de rand van zijn bed.. ontbloot was zijn bovenlijf, zijn infuus? Werd eruit getrokken door een verpleegster, iets wat me enorm deed schikken.. tranen sprongen in mijn ogen bij Niles, zó vol pijn zien! Wit weggetrokken was hij, zijn lichaam? donderblauwen paars wisselde zich af.. 'trek je hier ook altijd je shirt uit?' Een glimlach vormde op Niles gezicht.. een teken dat het goed was, hij echt dingen herinnerde! zijn ogen staarde ons moe, maar sprankelend aan.. krachten had hij niet, hulpeloos zat hij daar.. pijn? Was zichtbaar toen Casper hem hielp met zijn shirt aantrekken.. Eloi's hand voel ik weer branden in mijn hand, god wat trilde die! 'ik ben trots op je, Eloi' blik laat me warm worden, zijn ogen? Zó lief.. samen zitten we op de rand van ons bed, kijkend hoe Niles zich door zijn vermoeidheid laat overnemen.. zijn pijn wegduwt er tegen vecht! Blijheid voel ik vanbinnen.. samen zijn we allemaal, Niles is thuis.. besef? Ver weg.. zijn gekreun is hoorbaar, maar toch is het onwerkelijk..

Ik voel Eloi's hand op mijn hand branden, zijn blik is gericht op zijn bord.. eten? Staat onaangeroerd voor hem, zijn gedachte is ergens anders.. tranen zie ik in zijn ogen staan. Ik breng mijn hand naar zijn gezicht, glimlach naar hem.. de tranen? Blijven maar komen en zijn ogen kijken somber.. voor zich uit, duidelijk. Hij wil ergens anders zijn, maar dit is beter voor hem!  Weg uit de hotelkamer, dat moest hij van mij.. Eloi werd daar gek! Meteen was het me al duidelijk.. de opluchting die wij allemaal hadden was bij hem niet aanwezig, toch ging vertrekken uit de hotelkamer gepaard met flink wat moeite.. tranen? Geschrokken was ik, plots voelde ik die landen op mijn arm.. gesnik drong mijn oren binnen. Zacht klonk het.. in mijn hoofd wist ik wie, maar besef? Was er nog niet. De tranen bleven vallen, ritmisch leek wel.. helemaal uit mijn doen tilde ik mijn hoofd op, Eloi? Zijn ogen stonden somber..  'Huil je nou?' Een antwoord volgde niet, maar zijn blik sprak genoeg. Vol stonden zijn ogen ermee.. tranen, die zacht over zijn gezicht liepen.. langs zijn lippen om vervolgens hun weg naar beneden te vallen. Oogcontact volgde, voorzichtig ging ik met mijn hand naar zijn gezicht, veegde met mijn duim zijn tranen weg.. praten? Wilde hij er niet over, zijn emoties waren van hem.. behoefte? Hij duwde me weg, creëerde een gat.. zolang hij in zijn vertrouwde omgeving was bleef hij dat doen, Eloi en zijn handleiding kende ik.. mee nam ik hem dan ook naar dit restaurant.. nu? 'je moet er over praten Eloi' proberen doet hij dat..  tranen blijven alleen stromen, zacht veeg ik ze weg.. baad heeft het dit keer alleen niet.

Eloi's haar glijdt door mijn vingers, zacht voelt het aan.. het is bijna rustgevend hem zo te zien. Volledig ontspannen, naast me in bed.. het dekbed? Tot aan zijn kin opgetrokken, een rilling zie ik toch door zijn lichaam gaan bij mijn aanrakingen. Hij was kapot, maar zichtbaar opgelucht na ons gesprek.. 'dankjewel, Hannah' het waren de enige woorden die hij op weg naar het hotel uitsprak, de wind raasde langs.. kou? Voel ik zo weer langs mijn lichaam omhoog kruipen. Kippenvel staat weer op mijn armen, Eloi zó kwetsbaar zien? Deed me veel.. praten begon hij nadat zijn tranen op waren, door zijn gesnotter heen kwamen zijn woorden.. 'Alles is gewoon zó veel, controle had ik niet meer.. het was gewoon, het moment kwam zo uit' Eloi's woorden spoken door mijn hoofd, zijn emoties waren een opbouw geweest.. Niles hier bij ons, aan hadden we het zien komen.. toch was het voor Eloi een enorme klap! Zijn uitstraling had dat ook al verraden, iets speelde.. dat had ik al vernomen. Een glimlach van oor tot oor zie ik weer voor me, Eloi die samen met mij de hotelkamer weer binnenkwam, zijn ogen groot, waarom? Niles sliep.. een last voelde ik letterlijk van zijn schouders afvallen. Hij was zó op geweest, maar toch lag zijn prioriteit bij Niles.. 'ik besefte het me ineens, wat voor geluk we hebben dat Niles er nog is.. dat is heel bijzonder Hannah' die woorden dringen me nu weer binnen, als een mes snijdt het door mijn gedachte.. wat is Eloi toch wijs! Ik kijk hoe zijn krulletjes opspringen.. snel veeg ik mijn opgesleepte tranen weg, kijk de kamer rond.. besef, wat een rijkdom! Allemaal samen zijn we..

Ik breng mijn vork naar mijn mond, het gaat vanzelf.. echt honger? Is bij mij niet aanwezig, automatisch gebeurd het gewoon.. eten. Steeds dezelfde beweging, ritmisch gaat mijn hand naar mijn mond.. maar mijn blik? Wordt getrokken door de zwakste plek in de hotelkamer. Onrustig ligt hij, in zijn bed te woelen.. 'doet het pijn als je eet?' Die vraag van Eloi spookt door mijn hoofd, echt een antwoord kreeg hij niet.. maar duidelijk was het. Pijn was aanwezig.. dingen gingen in zijn hoofd om, rustig? Was hij allesbehalve.. over zijn hele lichaam trilde hij, zijn ogen stonden moe en zijn hoofd hing verloren naar beneden.. in bed is het niet echt minder, spierwit is Niles. Kleurend is hij bij het dekbed, die Casper liefdevol over hem heen heeft gelegd.. gesloten? Zijn zijn ogen nu, maar de pijn onderdrukt hij zichtbaar.. zó wil ik hem niet herinneren! Niles is een vechter, mijn blik wend in van hem af.. onrust heerst in mijn lichaam, eten? verslagen glijdt mijn blik rond de tafel.. het is stil, trek lijkt bij iedereen als sneeuw voor de zon verdwenen.. het besef is er, alles begint nu pas echt!

Hoofdstuk 18! 🙏🏼Steeds meer moeite heb ik met schrijven.. niet omdat ik het niet meer leuk vind, maar door tijd tekort! Door die rede komt er volgende week dan ook geen hoofdstuk, dus ik zie jullie over 2 weken!⭐️ -Romée