Op tour met kensington!

Hoofdstuk 12

Ik zit.. op een klapstoel, wachtend op nieuws.. een bevestiging! Hopend heb ik mijn blik op Niles gericht, maar de tijd tikt weg.. geen resultaat, waarom toch niet? Stil kijk ik op, van Niles naar Eloi.. verslagen staat hij daar, nog steeds naast Niles bed, zijn blik onophoudelijk op hem gericht.. Hij wist het zeker, een beweging! Zijn blik zie ik weer voor me, kippenvel overvalt me meteen.. zijn blik was zo intens. Rillend zit ik op mijn stoel.. Eloi's gezicht op mijn netvlies, lijkbleek was hij.. groot stonden zijn ogen. Een geest, zó keek hij.. 'gast weet je het zeker?' Casper zie ik weer naast hem staan, hoor hem de vraag stellen.. zie Eloi knikken. Overtuigd was hij.. hoop was er, zou het echt? Nee het kon niet, ik zie weer hoe Casper zijn hand op Eloi's schouder legt.. wrijft en steunt. Eloi rilde, allemaal keken we.. naar Niles. Op wat piepjes na was het doodstil in de kamer, de tijd tikte voorbij zonder een beweging van Niles. 'Sorry, Eloi.. maar Niles bewoog niet, het zal je slaapgebrek wel zijn geweest. We moeten afscheid nemen.. het, h-et spijt me' ik keek tegen hun ruggen aan, onmogelijk kon ik hun gezichtsuitdrukkingen zien.. maar het kwam hard binnen. Een klap, de harde waarheid.. afscheid. Het woord, het kon niet.. toch? Ik zag.. hoe het besef doordrong, Eloi's schouders schokten. Zacht gesnik ging door de kamer, de verdediging had hij opgegeven.. troostend wreef Casper met zijn hand over Eloi's rug. Zij aan zij.. Casper, Jan en Eloi.. mijn hart brak bij het beeld.. 'ik..' vragend kijk ik op.. schud mijn gedachten weg, zie Eloi. hoofdschuddend kijkt Eloi achterom 'sorry..' tranen lopen over zijn wangen, het besef is er.. nu ook bij hem. Afscheid, het moet echt! Alleen staat hij daar.. vechtend in zichzelf, zijn gevoel. Eloi zo zien? Gaat niet.. zo alleen als hij daar staat, overtuigd was hij! Zwak kijkt hij om, mij aan.. Ik proef zout, huilend sta ik op omhels hem.. stevig. 'Je hoeft geen sorry te zeggen Eloi, echt niet' de aanraking is sterk.. stevig klemt hij zich vast. ik voel zijn hele lichaam schokken.. zijn haar tegen mijn gezicht en zijn tranen langs mijn shirt. Kalm wrijf ik over zijn rug.. mijn tempo is zacht, voorzichtig gaat mijn hand op en neer. Kalmte voel ik.. sluit mijn ogen, nestel mijn gezicht in Eloi's shirt en voel zijn warmte.. 'ssst.. het is al goed' zacht hoor ik zijn gesnik.. mijn hart breekt, dit gun je niemand! Kou overvalt me.. het leek een eeuwigheid, maar Eloi beëindigd de stevige omhelzing. Tergend langzaam maakt hij zich los.. 'Dankje.. hannah' ik zie.. zijn blik, hoe hij slikt.. zijn tranen wegveegt. Opgelucht lijkt het.. even samen, steun aan elkaar! Dat voelde ik althans.. fijn was het, hem helpen.. of leek dat maar zo? Angstig kijk ik de kamer rond.. tranen vloeien nog bij Bo, die troost zoekt bij Jan en Casper. Denk ik het alleen maar, of voel ik werkelijk iets kriebelen in mijn nek? Ik verstar.. dit is creepy, kippenvel overvalt me. Nee, ik vergis me niet. De aanrakingen zijn teder, heel zacht, maar duidelijk aanwezig! Kleine schokjes voel ik door mijn lichaam gaan.. Eloi. Mijn lijf schokt.. zijn blik, de zachte handen. Shit man..' Casper's stem is abrupt, doet me ontwaken.. beseffen dat het echt zover is!

De minuten die volgde duurde lang.. twijfelend keken we elkaar aan, wat zeg je als laatste woorden? Ik kijk naar Niles, zijn ogen gesloten.. zacht gestamel klinkt er naast me. Huilend, trillend en in tranen perst Eloi iets wat op woorden moest lijken zijn mond uit. Het kostte hem veel moeite.. zie ik, toch aan zijn blik te zien was het precies wat hij wilde zeggen.. onverstaanbaar was het, althans.. 'omg' stamelt Casper.. vragend kijk ik hem aan, volg zijn blik.. Niles! Dit.. het kan niet, maar zijn ogen trillen toch écht. Kleine bewegingen, maar ik droom niet.. hij opent zijn ogen! Trillend staar ik hem aan, ongeloof is voelbaar..  hallucineren we? Het moet.. alles wordt ons te veel, dat kan niet anders. Overtuigd ben ik.. het is niet echt, knipperend met mijn ogen schrik ik toch. Kippenvel overvalt me.. Niles kijkt ons aan 'Wi-e zijn.. jull-ie?'

Een uur, ruim een uur hebben ze ons laten wachten! Emotie, stress, angst.. de minuten leken eeuwen te duren, zou er wat mis zijn? Dat 1 zinnetje zo veel in werking kon zetten had ik nooit gedacht! 1 keer knipperde ik.. overal waar ik keek zag ik witte jassen, Niles? Verdwenen.. de kamer stond vol, in een waas ging het voorbij.. een hand voel ik weer op mijn schouder, binnen een mum van tijd stond ik buiten.. overdonderd, want wat was er gebeurd? H-hij weet toch nog wel wie we zij-n?' Voorzichtig keek ik op, zag Eloi.. hoe Jan zijn schouders op trok, het verdriet! Ik wilde zeggen dat het goed kwam, hij beter zou worden.. maar waarom waren er dan zo veel mensen in witte jassen? Ik voel weer.. hoe ik zenuwachtig werd, Bo.. wanhopig liep ze de gang op en neer. Iemand.. een verpleegster, vragend.. hopend op nieuws! 'Please.. please' Haar blik, het deed me zo veel.. ze probeerde alles, maar voor niks.. 'Bo..' suf staarde ze me aan, zo.. zo leeg.. 'je moet hoop houden' mijn woorden klonken hard.. dom, want hoe hou je nou hoop? Zacht trok ik haar mee.. voel haar zachte huid weer. 'Ga zitten, ze vertellen je toch niks.' Zwijgend zaten we daar.. emotioneel, kapot! Stil veegde ik Bo's tranen weg.. hoe? De kracht.. diep vanbinnen had ik het, blijkbaar.. 'Whaaaaah' in mijn ooghoek zag ik Eloi, volledig overstuur.. zich losrukken van Jan. 'Neeee.. nee, Niles' snikkend nam Eloi plaats.. letterlijk voor mijn neus, stortte hij in! Woede.. zijn ogen, hij was kwaad.. 'dit kan nie-t..' bam, zijn emotie sloeg weer om.. hoopvol keek hij Casper aan die wegkeek, slikte. Zijn tranen weg.. oneerlijk was het! Zacht wreef hij, over Eloi's been.. zijn tranen inhoudend. 'Mmhf..' Vragend kijk ik op, naast me heeft Eloi zijn ogen gesloten.. ligt, steunend tegen Casper aan.  Ritmisch, gaat zijn hand nog steeds op en neer.. zacht over Eloi's been. Ik kijk naar de klok, echt.. een uur! Opluchting.. de deur.. eindelijk, zou het dan?

'Welkom, goed jullie te zien' Hoopvol waren we.. blij, maar boven alles opgelucht toen we de arts zagen. Neutraal keek hij, is dat goed? Na ruim een uur in de een emotionele rollercoaster is alles vaag.. focussen is onmogelijk! Trillend, bang.. Vol angst luister ik.. 'Jullie zullen vol emotie zitten' driftig knikt Eloi naast me, stevig klemt hij zich vast.. start met open mond de arts aan. 'Dit is iets wat we niet vaak meemaken, jullie vriend is sterk.. vol wilskracht. Hij was duidelijk nog niet klaar voor een afscheid' voorzichtig glimlach ik.. 'een echte drummer hé' breekbaar klinkt Eloi's stem, maar de hoop is er weer! Sprankeling zie ik.. zijn ogen, terwijl ik hem aankijk. 'Komt het goe-d met hem?' 'De operatie lijkt zijn werk te hebben gedaan, maar zijn toestand is zeker nog niet stabiel' terwijl ik de woorden nog in mijn hoofd aan het vertalen was antwoorde Casper razendsnel in het Duits 'mogen we bij hem?' Afkeuring.. de blik van de arts is wazig, nee.. het kan niet anders toch? 'Alsjeblieft' zijn blik.. Eloi's ogen.. zacht knikt de arts 'eventjes dan, maar niet te lang, hij heeft rust nodig!' Duidelijk was het.. de kamer zag somber, voelde kil. Benauwd.. de gordijnen zijn gesloten net als Niles zijn ogen. 'Nilla, je gaat niet weg.. we blijven samen, toch?' Stevig.. Eloi's handen trekken wit weg, Niles hand houdt hij vast! Schrik, maar boven alles opluchting.. een lappenpop is Niles, slap. Samen.. ik merk dat ik tril, Eloi is echt bijzonder.. 'Hij wordt er nogal duf van' mijn hoofd maalt, wat? Oh.. ze zag mijn blik, de medicatie. Begrijpelijk knik ik, staat van de medicatie naar Niles.. zou hij diep slapen?

Wachtend op Eloi staan we bij de balie, informerend naar hoop. Eloi smeekte.. tranen vloeide, hij wilde niet weg! Nee, dat was duidelijk.. 'hij heeft rust nodig' we werden kortaf weggestuurd, begrijpelijk.. maar in Eloi's hoofd niet. Zo veel vragen.. allemaal zag je het, hij had ze in zijn hoofd! 'Ik bl-ijf..' jammerend hoor ik zijn stem weer in mijn hoofd, op zijn eigen manier doei zeggen is iets waar hij veel waarde aan hecht.. hoe hij het voor elkaar heeft gekregen? Een groot raadsel.. alleen is hij nu, bij Niles.. 'hij is wakker!' Verschikt kijken we allemaal om, het is Eloi... met grote ogen staart hij ons aan 'hij zei mijn naam!' Ik keek naar de rest, duidelijk was dat ze hetzelfde dachten als ik.. tuurlijk Eloi het zal wel. Casper die naar hem toe is gelopen slaat een arm om hem heen 'het was een lange dag, kom we gaan' verbaasd kijkt Eloi Casper aan, een vleugje woede zie ik in zijn blik. Als een paal in de grond blijft hij dan ook staan 'het is echt zo!' Schreeuwde hij woes, waarna hij boos richting Niles kamer loopt. 'Eloi nee.. doe nou niet' het was te laat, Eloi stormde voorbij de verpleegsters en sloot de deur.

Ik kijk, zie hoe de snelweg achter Eloi voorbij raast.. een glimlach voel ik op mijn gezicht. Hij heeft zijn ogen gesloten, ligt tegen het raam aan.. rust. Stil is het, niemand praat.. zacht hoor ik de ademhaling van Eloi.. rustig, rustgevend! 'Omg.. dit, wtf' de verbazing zie ik weer voor me, voel de opluchting.. de angst weet van mijn schouders vallen. Eloi had gelijk, Niles.. zijn ogen waren open! 'J-jong-ens..' mijn tranen slikte ik tevergeefst weg, hij.. de sprankeling ik zijn ogen, herkende hij ons echt? Zwak zag hij er uit.. breekbaar, doodmoe, maar zijn ogen spraken duizenden.. 'je herkent ons écht?' Verbazing was hoorbaar, Eloi had gelijk.. verontwaardigd en met open mond zie ik Casper weer voor me. Glimlachend kijk ik je raam uit, hij weet wie we zijn!

Hoofdstuk 12! 🙋🏼‍♀️Oké, de spanning is weg.. hopelijk zijn jullie blij met de uitkomst, maar als ik de reacties zag denk ik het wel😉 ik plaats dit hoofdstuk nu (zondagavond), omdat ik morgen heel vroeg met school naar Londen vertrek en dit dus beter uitkomt🙈 (denk dat jullie het niet erg vinden)☺️ ik zie jullie volgende week maandag weer⭐️ -Romée