Op tour met kensington!

hoofdstuk 15

Opgelucht hang ik op, zie Eloi's blik.. 'ben trots op je, Hannah' dankbaar omhels ik hem, hoe had ik dit ooit zonder hem moeten doen?  Gisteravond toen we bij de bus kwamen waren we allemaal kapot, goed nieuws hadden we gehad.. met Niles ging het goed komen! Reden genoeg om te slapen zou je denken.. voor mij? Er zat nog wat dwars.. mijn moeder, hoe ik haar had behandeld aan de telefoon een paar dagen geleden was niet goed. Boos was ik geweest, woedend.. maar ik had nooit zomaar mogen ophangen! 'ik heb spijt' was mijn antwoord op Eloi's vraag hoe het ging, alleen zat ik voorin de bus.. hij? Klaar om te gaan slapen. Bezorgd ging hij naast me zetten, praatte.. tot ik me goed voelde. Vanochtend werd ik wakker naast hem, in bed? Nee, mijn hoofd lag op zijn schouder.. toen ik hem optilde zag ik dat hij wakker was. Stijf was mijn nek, pijn deed het bewegen.. een stoel is niet echt comfortabel, Eloi's houding straalde dat ook uit. Geslapen had hij niet, althans niet echt.. 'ik bleef maar denken, Hannah.. over je moeder, maar je moet bellen. Gisteravond was het te laat, maar nu is het moment' half slapend drong het tot me door, mijn moeder. De hele avond.. gepraat, maar blijkbaar toch in slaap gevallen! Ik staarde voor me uit, zag mijn telefoon.. ik moest het doen! Aanmoedigend, maar vooral heel moe stonden Eloi's ogen.. ik hou van hem, maar hij werkte zo op mijn zenuwen! Zijn vingers tikte op de tafel 'Kom op hannah, doe het..' twijfelend keek ik hem aan, zijn ogen stonden groot.. Bellen moest ik, mijn spijt.. 'met mam'

Tevreden, loop ik naast Eloi.. Niles was wakker, praatte! helder was hij echter niet.. slecht zag hij er uit, dingen herinneren? Ging nog niet echt lekker. Eloi lijkt daar erg mee te zitten, somber loopt hij naast me.. 'ben je moe?' Zijn blik kruist de mijne, mijn vraag was overbodig.. het antwoord is te zien. Hij zit echt ergens mee.. 'nilla!' Op het eerste gezicht was het de opluchting was overheerste, Niles zat rechtop in bed.. kleine oogjes staarde onze kant op, verward keek hij op.. praten? hij wilde het zo graag, zijn mond zag ik bewegen, maar een stem volgde niet.. teleurstelling was zichtbaar in zijn ogen. Proberen kostte hem moeite, maar opgeven? Nee, dat stond niet in zijn woordenboek.. lachend zag ik Eloi kijken. Hij straalde, helemaal blij werd ik om iedereen zo te zien! 'Je bent wakker, nilla' een lichtelijke emotie was te horen.. Casper's stem was zacht, breekbaar. Tranen voelde ik ook in mijn ogen, het besef.. 'Je gaat gewoon niet dood hé' grof kwam het eruit, maar ik lachte.. uit kritieke was is Niles zeker, maar snel veranderende mijn gevoel.. hoe gaan we dit doen? Uitspreken deed ik het natuurlijk niet, maar aan Eloi's lichaamshouding zag ik hetzelfde.. Niles was zó zwak! Echt slecht zag hij er uit.. dingen herinneren? Alles kwijt.. zijn hersenen hebben zo'n zware klap gehad, opnieuw moet alles.. Eloi's gedrag nu snap ik volledig, boos op hem worden? Zou nergens op slaan. Hij had gewoon verwachtingen, wilde de oude Niles zien.. maar kan gewoon niet beseffen dat hij niet meer zo is. Zijn geheugen is nou eenmaal niet het oude, iets wat met name Eloi veel lijkt te doen. 'Wow.. gefelicit-eerd!' Heldere momenten waren er wel, zijn reactie op het nieuws over Eloi en mij.. super! Toch deden de medicijnen rare dingen, duf was hij.. praten maakte dat lastig. Ik zie hem zo weer denken.. 'kens-ington' uit zijn mond klonk het raar, alsof hij er nog nooit van had gehoord!

Ik voel Eloi's spieren, mijn vingertoppen glijden erlangs, omhoog naar zijn nek en duw mijn duimen voorzichtig in zijn vel. 'Hij is een goeie, wees zuinig op hem' mijn moeders woorden van vanochtend spoken door mijn hoofd, gelijk heeft ze.. hij is magisch! Eloi kreunt zacht.. bijna niet hoorbaar, zijn hoofd laat hij hangen.. mijn gedachte gaat terug, het zit hem echt niet lekker! Samen zijn we neergestreken, in het restaurantje van het ziekenhuis zin om te gaan? Nee dat was er nog niet.. waar jan, Casper en Bo zich bevonden was ook een raadsel.. 'mmh' vermoeid kijkt Eloi uit zijn ogen, zacht laat ik mijn handen over zijn rug gaan.. voel hem ontspannen. In een raam vang ik het beeld op, Eloi lijkt net een kat als die gekroeld wordt, hij heeft net zo'n gelukzalige uitdrukking op zijn gezicht, diezelfde licht omhoog krullende lippen. Ik blijf hem strelen, kneden.. zie dat hij dit echt nodig heeft! Zijn hoofd ligt in zijn nek als ik 4 mensen zie komen aanlopen.. ik verstar, zie Eloi me vragend aankijken 'wat is er aan de hand?' Mijn stem klinkt zacht, schor.. Eloi's ogen schieten heen en weer, oh nee! Casper, Jan, Bo en een arts.. waarom zien ze er niet paniekerig uit? Casper maant ons rustig 'er is niks, althans het is niet erg' vragen had ik, hoezo stond de arts dan voor ons? Nog niet echt gerustgesteld kijk ik, hoe de arts zich klaarmaakt wat te zeggen.. 'Niles ontwikkeling is positief, als hij zo doorgaat zit er een kans in om naar huis te gaan' verbaasd liet hij mij en met name Eloi achter! Verbetering zagen wij niet.. 'Hoe.. hij, Niles..' sussend zit Casper naast hem, het is toch echt zo! 'Ik snap je,  Niles is Niles niet.. je herkent hem niet, toch zit er verbetering in' mijn hand voel ik op Eloi's been, zacht knijp ik.. 'naar huis..' mijn besef is er nu ook, Eloi's woorden.. we hebben geen huis. Rust is het belangrijkste, een tourbus heeft niet echt comfort.. 'dit kan helemaal niet!'