Op tour met kensington!

Hoofdstuk 26

In alle haast ren ik naar boven, opdracht om het "boekje" te vinden.. van het bestaan? Wist ik niet, of dat aan mijn oplettendheid heeft gelegen is een grote mogelijkheid.. voor mijn hoofd kan ik me dan ook slaan, want geen idee heb ik hoe dat ding er van Niles uit ziet.. 'hij ligt ergens in zijn kamer' met die woorden in mijn achterhoofd ga ik op zoek, stress is er volkomen want over een paar minuten moeten we weg.. de afspraak? was al naar de achtergrond vervaagd in onze hoofden.. verslapen hebben we ons dan ook compleet! Verreweg van wakker ben ik dan ook, want ons bed komen we net uit.. gewekt werd ik door een vervelend geluid. De telefoon ging, Casper belde om ons eraan te herinneren dat Niles een afspraak had in het ziekenhuis.. op zie ik Eloi weer springen uit zijn bed 'we hebben nog 10 minuten!' Hoe we ons zo snel hebben klaargemaakt en Niles aan zijn ontbijt aan de tafel hebben gekregen is een raadsel.. wat dat ook is, is het bestaan van 'het' boekje voor mij. Een ongeluk zoek ik mij, waarom heb ik hem er nooit in zien schrijven.. dan was dit zoeken een stuk makkelijker geweest! Een kreet van opluchting ontsnapt uit mijn mond, gevonden heb ik hem.. kijken doe ik naar het rode boekje die verstopt ligt ik zijn kamer. Verteld heeft Eloi mij in alle haast dat Niles er alles in schrijft wat hij voelt en hoe het gaat, nu ik hem zo in mijn handen heb? Herinner ik het me weer.. ooit heeft hij er over verteld, dat hij dat moest van zijn arts.. 'kom je!' Verschrikt sla ik het boekje dicht, zonder dat ik het door had deed ik hem open.. was ik aan het bladeren geweest, nieuwsgierig? Ben ik en zal ik ook nog blijven naar de inhoud..

Staan zie ik hem daar, wachtend aan het begin van de afdeling.. een glimlach? Zie ik op zijn gezicht, omhelzen doe ik Eloi.. 'hoe ging het?' die vraag had ik al verwacht.. hij geeft om mij en normaal is zijn interesse dan ook, antwoorden? Vind ik echter lastig.. van mijn broertje kom ik namelijk, een bliksem bezoek was het die helaas niet zoals verwacht heeft uitgepakt.. dat over mijn mond krijgen lijkt niet te lukken tegenover Eloi. Hij heeft hem gisteren vrolijk gezien, een klik was er.. de glimlach van hem zie ik telkens voor me en gaat waarschijnlijk nooit meer van mijn netvlies af! Vandaag vroeg hij telkens om Eloi, iets wat zwaar op mijn dak viel.. ontelbare keren heb ik hem namelijk moeten vertellen dat hij ergens anders moest zijn en ik even snel voor de afspraak langs kwam bij hem.. begrijpen? Leek hij dat echt niet te doen.. woeden aanvallen waren er weer als vanouds, iets waar ik blij om zou moeten zijn.. want zó kende ik hem! Toch voelde het als een steek in mijn hart, voor hem zat ik daar en dan kreeg ik een norse blik en een broertje die zich gewoon wegdraaide.. 'het was verschrikkelijk.. Eloi'

Toe kijk ik hoe ze praten, het gezellig hebben en Niles officiële ontslag van een ziekenhuis te vieren! Taart staat voor mijn neus, een hap door mijn keel krijgen lukt alleen niet.. denken? Deed ik telkens en stoppen kan ik er niet mee, de gedachte die in het kamertje met de arts in mij op kwamen gaan niet weg uit mijn hoofd! Dat we weer in een wit kamertje voor Niles zaten kwam plots als een harde klap binnen.. ernstig? om die rede dit keer niet, absurd voelde het alsnog.. 'zin om wat te gaan drinken?' Met die woorden haalde Eloi mij uit het gepieker, maar lang? Heeft het niet geduurd.. nu, hier aan de tafel met drinken en taart zijn mijn gedachte weer terug! Om mij heen kijk ik.. naar de kale muren, de tafels met patiënten en hun bezoekers.. thuis begin ik mij langzaam te voelen. Bizar, dat gevoel is niet te bevatten.. net als het besef dat ik vandaag voor 2 mensen hier ben. Het ziekenhuis, oké voor goed nieuws van de een.. maar met een enorm slecht gevoel van de ander..

De verbazing, zijn grote ogen.. direct schiet hij overeind in zijn bed.. 'Eloi, wow!' Lachend steekt hij zijn gitaar de lucht in.. 'je zus zei dat je nog wel wat wilde horen' heftig knikt mijn broertje, kan zijn enthousiasme niet weerhouden.. aankijken? Doet hij mij, dankbaarheid straalt hij uit.. ik knipoog naar hem als teken dat het goed is en ik niet boos op hem ben, ondanks dat ik ontzettend kwaad ben geweest en mij compleet heb opgevreten vanbinnen in dat kamertje van de arts! Opgelucht lijkt hij, kennelijk leek hij ook ingezien te hebben dat hij behoorlijk onredelijk was geweest.. hem zien zoeken naar woorden? Laat duidelijk blijken hoe dankbaar hij is, zijn vergiffenis hoef ik dan ook niet uit zijn mond meer te horen.. 'laat maar wat horen Eloi!' Roep ik enthousiast, klim naast mijn broertje in bed en omhels hem stevig! Lachen zie ik Eloi doen.. 'Hannah, niet cool' mompelt mijn broertje, man wat heb ik dit gemist.. hem zó pesten alsof er niks is gebeurt! Gezien had Eloi meteen.. na het bezoek aan mijn broertje zat me iets dwars en hij moest en zou weten wat dat was.. irritant? Is dat behoorlijk als hij zo is, maar zodra ik mijn hart had gelucht was ik hem dankbaar.. hij is zo slim! Direct weet hij wat te doen als ik ergens mee zit, een oplossing had hij ook meteen weer..

Met wat lekkers, Eloi's pannenkoeken.. ben ik op weg naar boven. Oppassen moet ik om niet vol onderuit te gaan, elke trede wordt dan ook met de nodige concentratie genomen.. vallen? Doe ik in dit huis op die oh-zo stijle trap van Eloi dagelijks, althans op een haartje na.. 'Niles, ben je wakker?' Kloppen gaat lastig met een dienblad vol eten, met mijn oor tegen de deur wacht ik op reactie.. op kan ik maken dat hij nog diep slaapt. Het blijft stil aan de andere kant.. raar, nu hij geen medicijnen meer slik zou je denken dat de pijn heftig is! Stil blijft echter toch, na een paar keer is de reactie hetzelfde.. niets, toch ga ik naar binnen.. Eloi heeft niet voor niets zijn lekkere pannenkoeken gemaakt! Veel moeite en wat geknoei kost het, lachend kijk ik.. dat ruim ik straks wel op. Voorzichtig duw ik met mijn voet de deur open.. tot mijn verbazing zit Niles overeind in bed, zijn ogen kijken me vermoeid aan.. 'heb ik je wakker gemaakt?' Hij schud zijn hoofd en wenkt dat ik naast hem mag komen zitten op de rand van zijn logeerbed..

Een windvlaag voel ik over mij neerstrijken.. openen doe ik mijn ogen, zien? Doe ik Eloi, die in de deuropening staat.. zijn vragende blik is duidelijk te onderscheiden! Zijn blik is niet op mij gericht, langs mij heen kijkt hij.. Eloi's mond zie ik bewegen. Vragend kijkt hij mij aan.. snel trek ik mijn oortjes uit mijn oren en wil overeind komen, razendsnel schiet Eloi naar voren, duwen? Doet hij mij op mijn plek.. wijzen doet hij naast mij, Niles reageert op mijn bewegingen. Onrustig gemompel klinkt er uit zijn mond, draaien is wat hij doet..  een zucht van opluchting ontsnapt er uit Eloi's mond, Niles ogen blijven gesloten. Weten doe ik het weer.. gepraat hebben we lang, ook over hoe het bij mijn broertje was.. weten? Wilde hij het maar al te graag weten hoe het was gegaan, kennelijk had Eloi zijn idee met de boys besproken.. allemaal hadden ze in het conplot gezeten! Niles interesse was dan ook terecht.. verteld had ik hem dan ook hoe Eloi omgaat met mijn broertje en dat zijn herstel de afgelopen dagen ook echt zó veel sneller gegaan en dat ik ze zo ontzettend leuk vind samen. Hoe Eloi hem meeneemt in het gitaar spelen, hem opvrolijkt en hem een onvergetelijke dag bezorgd.. 'zo ken ik Eloi' hoor ik hem nog zo weer zeggen, voordat hij begon aan zijn pannenkoeken. Weg wilde ik gaan, hem alleen laten.. absoluut was hij daar tegen! Gesmeekt had hij mij bijna te blijven, hopend op meer geluk met slaap.. zijn idee? Is dus gelukt, hij ligt vredig naast mij.. lachend sta ik op en kijk nog een keer naar Niles voordat ik de deur sluit..

Bij Eloi lig ik op de bank, malen doe ik in mijn hoofd.. vertellen? Moet ik het hem doen.. 'ik heb van Niles zijn boekje mogen lezen' verstarren voel ik Eloi, zijn lichaam staat strak.. geschrokken kijkt hij mij aan. Het geluid van de tv vervaagt naar de achtergrond, zijn blik is raar.. bijna eng! Door mijn hoofd schieten vragen, waarom reageert hij zo paniekerig.. ik wist tot vanochtend niet eens van het bestaan.. 'Ik begon er over..' schudden doet hij zijn hoofd, bijna lijkt het alsof hij het niet wil horen! Schuldig voel ik mij, waarom weet ik echter niet.. verkeerd heb ik toch niks gedaan? Eloi's ogen staan zó eng dat het haast voelt alsof dat wel zo is, dat ik te ver ben gegaan.. 'w..wat stond er in?' Onzeker klinkt hij, zijn stem klinkt plots door de kamer.. zijn ogen staan ineens somber en zie ik nou tranen? Medelijden begin ik te voelen, waarom is hij zó onzeker over zichzelf.. weten doe ik dat hij denk dat er dingen over hem in stonden. Mijn hoofd schud ik, pak zijn hand en kijk hem aan.. 'hij heeft zich echt heel alleen gevoeld, vol pijn en niet begrepen..' Slikken zie ik Eloi, zijn tranen weg.. hij wis het! 'Ik had er meer voor hem m..oeten zijn' gebroken klinkt hij, aanhoren kan ik het niet want de waarheid is het niet.. met mijn hand? Pak ik zijn kin, laat hem mij aankijken met zijn tranen in zijn ogen.. 'Eloi, zeg dat niet.. hij heeft ontzettend veel aan je gehad!' Vragend kijkt hij me aan.. 'laat me de volgende keer alsjeblieft uitpraten Eloi, er stond enorm vaak ik hoe hij is geholpen door ons, jou!'

Naar bed zijn we gegaan, zacht ga ik met mijn hand door Eloi's haren.. zijn blik? Voor me zie ik hem telkens, zó bang was hij al die tijd geweest en toen hij hoorde dat ik het had gelezen werd hij gek! Praten deed Niles niet veel over zijn gevoel en gedacht had Eloi vaak dat het aan hem lag.. iets wat totaal niet waar bleek, daarom ook het boekje van de arts zodat hij wel ergens zijn gevoel kon uitten. Het gevoel, de opluchting dat hij eindelijk weet hoe Niles zich echt al die tijd heeft gevoeld en dat hij er niet te weinig voor hem was lijkt het goed te doen.. als een blok viel hij in slaap! Het kussen raakte zijn hoofd net.. tijd was het om te dromen over de toekomst, de betere tijden die voor ons liggen.

Hoofdstuk 26! Het verhaal komt bijna tot een eind.. ik ben hem aan het afronden omdat ik in mijn hoofd een nieuw idee heb😁 Ik ga in de tijd dat we vrij zijn (ik althans vanwege Corona) beginnen met schrijven, wanneer ik het eerste deel plaats kan ik niet beloven🙈 zie jullie de volgende keer!💕