Op tour met kensington!

Hoofdstuk 27

Op de bank zit ik bij Eloi, rust hangt in het huis.. het enige geluid in de kamer? Komt van de tv vandaan.. zacht staat hij en aan de afstandsbediening op Eloi's been is te zien dat hij hem net heeft aangedaan. Tegen hem aan ben ik gekropen, vertrouwd voelde het.. vanzelf ging het dan ook! Gewend ben ik aan hem.. leeg voelde ik mij dan ook zonder hem toen ik nog in bed lag, mijn besluit? Kwam dan ook al snel om naar beneden te gaan en hem op te zoeken.. de hele nacht heb ik namelijk ook tegen hem aan gelegen, zijn hand voel ik zo weer door mijn haar gaan in een poging mij te laten slapen. Wat eeuwig voelde werkte kennelijk, geslapen heb ik en wakker werd ik zonder Eloi.. dicht bij me? Heb ik hem nu weer.. ik voel de warmte van mijn thee in mijn handen, zie en voel Eloi naast mij zitten.. man wat lekker vertrouwd! Aandacht heeft hij echter niet vóór mij.. gericht is zijn blik naar de tv, volledig lijkt hij in het ochtendnieuws te zitten.. via zijn ogen krijg ik alles mee wat er gebeurt Weerspiegelen doen ze het beeld, zien doe ik al snel iets wat mij enorm verrast.. Niles? Een foto van hem staat in beeld, gevolgd door die van de gehele band.. de mededeling dat ze weer gaan optreden galmt door de kamer. Super raar vind ik het om dit te zien, het besef is er ineens.. ik heb met de zanger van Kensington! Kijken doe ik naar hem.. niks lijkt het hem gedaan te hebben, gewend is hij er vast aan zichzelf zó voorbij te zien komen om de tv..

Het nieuws is het.. de reacties stromen dan ook binnen, scrollen doe ik en man wat zijn het er veel! Hartverwarmend vind ik het dat het gemis zó groot was en dat iedereen enorm blij en opgewonden is dat ze terug zijn.. 1 voor 1 lees ik alles , kijken? Zie ik de jongen die het niet boeide toch mee over mijn schouder, een twinkeling zie ik in zijn ogen.. het besef dat ze echt weer gaan optreden lijkt steeds meer te dalen! Het besluit om dat weer te doen, optreden.. een enorme stap? Leek het voor iedereen, iets wat wij ook niet konden beslissen.. waar Niles dan ook helemaal zelf mee aan kwam zetten. Hij begon er over, een glimlach van oor tot oor zie ik zo weer op Eloi's gezicht.. Niles was terug! Echter voordat het statement naar buiten werd gebracht moest er nog iets worden afgehandeld, iets wat Niles per sé wilde.. voor zijn ultieme herstel? Had hij de vrouw gebeld die hem had gevonden.. ons gesprek en samen het boekje door lezen een  paar dagen geleden had bij hem iets geraakt! Herinneringen die hij toch echt had weggestopt, bedoeld of onbedoeld kwamen naar boven.. de vrouw? Daar wist hij echter niks meer van, steken deed dat hem en besloten had hij dat het boek dicht moest.. alleen dat gedeelte moest hij dan nog wel afsluiten. De jongens zie ik weer aan de keukentafel zitten, gisteren was Niles er klaar voor.. althans? Toen het er op aan kwam bespeurde ik toch enige zenuwen bij hem! Bang was hij, wat als de vrouw er geen behoefte aan had.. ze het eindelijk een beetje vergeten was? Voor haar was het vast ook enorm eng geweest, misschien heeft ze er ook wel wakker van gelegen.. 'Je kan dit Nilla..' Jan sprak die woorden uit, alsof hij het gepieker kon horen! Vanuit de keuken keek ik gespannen toe.. het nummer werd ingetoetst en de ringtoon ging over, gevolg? De vrouw, die zijn leven had gered.. zichzelf helemaal geen held vond! 'Ik loop daar altijd met de hond' had ze bescheiden gezegd, angst? Had ze er ook niet aan over gehouden, wel de vraag hoe het met de onbekende bebloede jongen die ze op het asfalt had aangetroffen was afgelopen.. trots? Ben ik nu op Niles, het gaat de goede kant op.. zien doe ik hoe hij ook helemaal in zijn telefoon zit! Nadat Eloi hem had geroepen dat het op het nieuws was geweest was ook hij enorm benieuwd naar de reacties.. glunderen doet hij nu en Eloi? Heeft zelfs mijn telefoon afgepakt om alles te lezen.. klaar zijn ze er voor en dit keer echt!

Een briesje voel ik langs mijn gezicht blazen, koud begint het langzaam te worden.. staren? Doe ik naar de bomen die kaal beginnen te worden, de bladeren die de kleuren van de herfst hebben.. diep kruip ik in een jas van Eloi die aan de kapstok ging. Een jas waar ik in verdwijn, maar die mij oh-zo warm houdt.. want helemaal lekker? Gaat het in tegenstelling tot de mensen om mij heen niet met mij, ziek ben ik.. iets wat nadat ik net wakker werd op de schoot van Eloi door de deurbel echt merkte! Bouwvakkers leken een nieuw huis aan het bouwen te zijn in mijn hoofd.. nauwelijks kon ik overeind komen zonder te duizelen en zwart te zien, het bezoek kwam dan ook niet echt gelegen voor mij. Open deed Niles gelukkig, die inderdaad ook nog bij 'ons', oftewel Eloi logeerde. Zo zwak voelde ik mij dat ik niet eens mee kreeg wie het waren.. afsluiten deed ik mij, maar nu heb heb ik met het ziek zijn vrede! Met alle liefde ben ik ziek, zodat ik het tafereel altijd kan zien vlak voor mijn neus.. gel
ach klinkt er in mijn oren. Glimlachend haal ik mijn neus op, zwaai naar mijn broertje die daar samen met Niles, Casper en wat buurjongetje aan het voetballen is! Van harte gaat het verreweg niet, toch heb ik ondanks Eloi's smeekgebeden besloten dat ik het wilde zien.. de kou? Trotseer ik daar natuurlijk voor, met beide handen pak ik het ziek zijn aan.. naast mij zie ik Bo glunderen. Ze ziet er zó gelukkig uit en vast al helemaal naast mij met mijn zieke, belabberde hoofd.. glimlachend kijk ik naar de toekomst, wetende dat het goed gaat met mijn omgeving..

Aankijken doet hij mij alsof ik gek ben.. zijn blik is vol vragen, maar weg kijk ik naar de grond.. horen doe ik hem weer en staan zie ik hem weer zonder jas buiten! De bezorgde blik was zó lief en de dwingende stem van Eloi laat me glimlachen als ik eraan terug denk.. kijken deed iedereen voor mijn gevoel, de aandacht had Eloi behoorlijk getrokken. Zwaaien deed ik naar de rest, langzaam begon het spel weer op gang te komen en Bo's gezelschap werd vervangen door die van Eloi.. zijn arm? Sloeg hij om mij heen.. samen liepen we terug naar zijn huis, zwijgen is wat we beide deden. De schrik van Eloi was dan ook aanzienlijk, de tranen liepen ineens over mijn wangen.. zien doe ik zó de schrik op Eloi's gezicht weer, zijn hand voel ik de opgespeelde tranen weer uit mijn gezicht wegvegen.. de weg? Leek hij totaal kwijt met mij, vraagtekens zag ik door zijn ogen gaan.. zijn arm voelde ik al snel, naar zich toe trekken deed hij mij.. in een rustgevende tempo wreef hij over mijn rug. Kalmeren deed hij mij, stomverbaasd stond ik daar, op straat.. met de man waar ik van hield! Lachen begon ik te doen, iets wat nog meer vragen bij Eloi leek op te roepen..

Leeg staart hij voor zich uit, alsof hij het niet snapt, het niet tot hem doordringt.. naast hem zit ik op de bank. De andere kant kijk ik op, probeer zijn blik te vermijden.. uitgelegd? Heb ik hem mijn reactie, het huilen was geen verdriet.. hoe ik ze samen zag voetballen, alsof er niks was gebeurd! sterk waren ze en zó ineens was het voor mij allemaal te veel en te mooi, tranen? Voelde ik dan ook ineens onophoudelijk over mijn wangen lopen, terwijl ik daar met Eloi naar zijn huis liep.. alles kwam ineens samen van de afgelopen weken.. de stress, angst, spanning, paniek.. opluchting? Was er bij mij ook.. hoe ze daar allemaal met elkaar aan het voetballen waren deed me beseffen dat het een goede afloop is.. het lachen na het huilen was die conclusie! wegduwen en uitleggen aan Eloi wat er aan de hand was had ik op het moment zelf dan ook gewild en misschien ook wel moeten doen.. mijn lichaam? Deed alleen niets, het negeerde alles wat ik vanbinnen wilde en liet Eloi mij troosten.. verbaasd was ik ergens in mij, want zag hij niet dat het vreugde en verwarring was wat eruit kwam! Overvallen werd ik door Eloi's omhelzing, het troosten.. de waarheid dat het huilen een teken van blijdschap was kon ik op dat moment gewoon niet uitbrengen. Nu lijk ik het verkloot te hebben, zijn vertrouwen heb ik beschaamd.. gebruikt heb ik hem gewoon! Vol schaamte zit ik naast hem.. wordt volledig verast door hem, hij trekt me naar zich toe en recht kijk ik hem aan. Stotteren is wat ik doe, een verontschuldiging komt er niet van.. hij kust me!

Bij hem lig ik weer, ingepakt onder dekens en een trui van hem.. zijn hand? Voel ik door mijn haren gaan.. 'er is meer gebeurd, waardoor je echt brak hè net, van blijdschap dan?' Die vraag zag ik al aankomen en ontkennen kon en wil ik het niet eens! Blozen doe ik volgends mij ook, zó blij ben ik vanbinnen.. 'Niles heeft Bo weer verkering gevraagd' een glimlach zie ik op Eloi's gezicht verschijnen, maar ook angst lijkt wat terug.. allemaal? Weten we sinds kort weer wat er de vorige keer gebeurde toen Niles het vroeg, de herinnering bij Niles zelf is sinds kort ook terug! hij wist ineens weer dat Bo toen ze werd gevraagd door hem wegrende naar mij en Eloi, het nieuws wilde ze aan ons vertellen en natuurlijk nadenken.. een antwoord? Is er nooit gekomen op de vraag van hem, want ja.. het ongeluk van Niles en dat hij in elkaar werd geslagen kwam ertussen. Het plan van Niles om het opnieuw te vragen had hij met niemand overlegd, uit het niets kwam het dan ook net.. 'zei ze, ja?' Vol vraag staar ik Eloi aan, vraagt hij dat nou serieus? Lachen en vol overtuiging knik ik, nestel me tegen hem aan en denk.. na alle shit heb ik vrienden, geleerd over mijn verleden te praten en heb ik hem! Eloi.. alles is goed besef ik mij op dit moment en het griepje, daar kom ik met de hulp van mijn vrienden zeker overheen, samen kunnen we alles.. dat hebben we wel bewezen. Deze vriendschap is ijzersterk en zal voor altijd bestaan.. wij samen voor altijd!

Hoofdstuk 27! Misschien is het een beetje een rommelig hoofdstuk, maar zelf vind ik hem heel leuk 🙃 -Romée