Op tour met kensington!

Hoofdstuk 22

Langzaam open ik mijn ogen.. wil het niet beseffen, geloven of zien! Toch gebeurt het, licht zie ik door de gordijnen komen, zon.. het besef? De ochtend is nu toch echt aangebroken, geen enkele ontkenning is er meer bij het zien van die eerste stralen.. verlicht wordt de kamer en compleet door. Staren doe ik naar de klok, elk uur heb ik voorbij zien komen.. maar zó definitief is het nu klaar met de slaap bij het zien van de eerste zonnestralen. Verlicht wordt de kamer door de spleet tussen de gordijnen door, het licht dat ik zo goed ken van deze nacht.. nu is het alleen van de zon en niet van de lantarenpaal buiten. Een zucht ontsnapt er uit mijn mond, vast zit ik.. gemompel? Klinkt er ook ontevreden naast me vandaan.. bewegen lukt niet, het enige resultaat wat ik boek is een Eloi die zacht kreunt en steunt. Stoppen doe ik even met proberen, kijken doe ik.. zie hoe Eloi mijn weg tot vrijheid blokkeert. Ik volg zijn arm, die stevig om mij heen is geslagen.. 'mmmfh' Zijn gekreun klinkt er als zacht gemompel naast me vandaan, wanneer ik toch harder probeer mijzelf van hem vrij te trekken.. met succes dit keer! Onvrede volgt vanuit de jongen naast me, Eloi draait zich om en zijn rug wordt zichtbaar.. gemompel? Houdt even aan vanuit zijn kant, lachend trek ik zijn dekbed recht.. voel een rilling door zijn lijf gaan bij het aanraken daarvan. Genieten doe ik even van het moment in rust, tot het besef er weer is.. toch ben ik blij de hele nacht heb ik lopen malen in mijn hoofd, gedacht aan alle mogelijke scenario's waarom mijn moeder me belde en waarom ze zó niet zichzelf klonk aan de telefoon.. eruit? Kwam ik maar niet in mijn gedachte.. paniekerig was mijn moeder geweest aan de telefoon, haar stem? Vrijwel niet herkenbaar, alsof ik een vreemde aan de lijn had.. zó apart klonk het en kwam het binnen. Zeggen wilde ze niet wat de rede was dat ze belde en waarom ze zó raar klonk.. 'ik hou van je, Hannah' die woorden heeft ze tig keer tegen mij gezegd, bijna om eng van te worden was het hoe vaak ze het herhaalde.. angst? Voelde ik meteen opspelen in mijn hele lichaam, een onaangenaam gevoel kreeg ik bij het gesprek. Mis moest er iets zijn.. want waarom belde ze dan? Mij spreken in alle hectiek, spanning en onwetendheid was haar verklaring die ik na lang zeuren uit haar mond kreeg.. natuurlijk klonk haar beredenering logisch, maar absoluut niet uit haar mond! Ik zou juist degene moeten zijn geweest die vanuit die intentie moest bellen.. angst, paniek en haar willen spreken over alle chaos rondom Niles.. mijn moeder? Had 1 enkele keer geappt hoe het met hem ging, duidelijk was het dus voor mij dat de hectiek, spanning en onwetendheid niet over hem ging.. maar welke spanning heerste er dan bij hun? ophangen deed ze vrijwel direct na haar antwoord, mij liet ze achter met vraagtekens in mijn hoofd. Terug zag ik ze bij Eloi.. de rest, ineens overal en nergens zo leek. Zwijgend ben ik weer gaan liggen, knikte meerdere keren dat het goed ging op de vragen van iedereen.. maar voelde vanbinnen iets heel anders! Bijtend op mijn lippen voelde ik hoe Eloi mijn haar, arm en rug streelde.. dat moment voel ik zo weer. Staren doe ik naar Eloi.. hem had ik het moeten vertellen, bespaard? Had hij al mijn gepieker deze nacht.. zacht ga ik met mijn hand door zijn haar, kus hem op zijn achterhoofd en zie zijn gezicht ontwaken.

Zijn hand voel ik in de mijne, knijpen doet hij zacht.. zijn verdriet? Is net zo snel als het kwam weer verdwenen. Op kijk ik, zie zijn gezicht.. een voorzichtige glimlach staat erop geplakt. Lachend nestel ik me tegen hem aan, voel hoe Eloi's warmte de koude wind die langs mijn gezicht waait verdrijft. Staren doe ik naar de winkels die er op de vroege ochtend nog leeg en verlaten uitzien, struilen doen we door de straten.. weg? bewust deed ik het ergens, Eloi net wakker maken.. praten moest ik gewoon van iets in mijn lichaam met hem over al mijn getwijfeld, gepieker en grote onzekerheid over het telefoontje van mijn moeder gisteren. Zwijgend luisterde hij en al snel merkte ik dat hem ook wat dwars zat, in de vroege ochtend lieten we daarom dan ook de rust in de hotelkamer achter.. op zoek naar de rust in onze hoofden! Lang hebben we gezwegen.. praten voelde gewoon even niet goed, lopen is wat we dan ook deden door de ochtend heen. Zijn gesnik hoorde ik plots, terwijl we zwijgend door de straten liepen.. verbaasd? Was ik natuurlijk niet.. aan voelde ik het al, Eloi's emoties kwamen eruit.. iets wat eens moest gebeuren! Al Eloi's opgehoopte emotie kwam eruit..  de tijd dat hij het niet toonde, deed alsof hij het niet meer kende en eruitzag alsof hij van steen was leek vanaf dat moment achter ons, samen?  Hebben we een eeuwigheid in een omhelzing midden op de weg gestaan, het gesnik maakte langzaam plaats voor stilte.. de wind die zacht langs raasde. Ik focus me daar nu weer op, voel dat we dit nodig hadden.. nestel mij nog wat dieper tegen hem aan.

Gelachen wordt er hard, luidruchtig is het in de kamer.. gezelligheid? Is niet weg te slaan. Een glimlach zie ik bij iedereen, aanstekelijk is het.. mijn gezicht vormt hem automatisch ook zo lijkt bij het zien van het plezier bij de anderen! Echt geen idee heb ik wat ze precies aan het doen zijn, maar wat ik wel zeker weet is dat het vanaf de zijlijn ook heel leuk is.. plezier? Stralen ze met gelach, maar toch ook veel kabaal uit. Medelijden heb ik dan ook met de man naast mij in bed, Eloi.. met zijn gesloten ogen ligt hij opgekruld naast mij. Een beetje is zijn mond geopend, zijn haar hangt gedeeltelijk voor zijn ogen.. sneu? vind ik het voor hem, want slapen met zó veel rumoer om je heen.. dan moet je wel zo ontzettend moe zijn. Verantwoordelijk voel ik mij daar toch wel een beetje voor.. vroeg heb ik hem immers gewekt vanochtend, omdat ik zó nodig wilde praten! Schattig vind ik hem toch, slapend is hij zó lief.. vanbinnen lach ik dus toch wel een beetje bij het zien van hem. Hoe hij zacht zijn haar wegblaast bij elke ademhaling, uren zou ik naar hem kunnen staren.. wat anders? Doe ik toch. Eloi's haar voel ik langs mijn arm kriebelen zodra ik mijn telefoon pak om toch nog even te checken of mijn moeder toevallig iets van zich heeft laten horen. Teleurstelling voel ik ergens steken.. maar al snel druk ik dat gevoel zo ver mogelijk weg, want misschien is er ook wel niks en maak ik mijzelf druk om niks. Eloi's woorden waren dat onder anderen vanochtend, zó druk maakte ik mij om alles.. weg wilde hij dat nemen, zo lief! Zacht wrijf ik over zijn arm, die door het dragen van een t-shirt is blootgesteld aan mijn liefde voor hem. Zacht gemompel klinkt er door het gejuich en geschreeuw heen, bijna is het niet te horen.. opmerken? Doe ik het toch, uit duizenden ken ik Eloi ondertussen.. iets waar vanochtend ook zeker aan heeft bijgedragen. Toen we terugkwamen deden we muisstil, vroeg was het namelijk nog steeds en onze verwachting? Kwam uit.. slapen is wat iedereen nog deed, Bo in de armen van Niles en Jan en Casper in hun vertrouwde stapelbed. Een glimlach voel ik zo weer verschijnen op mijn gezicht.. de rust, kalmte maar boven alles het gevoel deed ons goed! Hoop was er weer, Eloi leek dat ook te voelen.. kijken zie ik hem zo weer naar Niles, emotie? Bespeurde ik toch ergens.. ons gesprek had hem zijn gevoel weer teruggegeven, zijn besef was er weer. Alles wat we hadden meegemaakt, niet niks was het.. terecht is het om emotie te tonen! Nu glimlach ik bij het zien van hem en de apenkooi aan de keukentafel, zacht wrijf ik met mijn hand door Eloi's haren en zie hoe Niles zijn best doet om de pijn te verschuilen bij het keihard juichen, opgeven? Doet hij net als zijn verlies en pijn toegeven nooit.. spelletjes vallen dus ook in dan rijtje, een doorzetter is het! Zien doe ik hoe hij wint met het geen-idee-wat-dafuq-het-spel-is-spel.. het is de zoveelste keer dat ik specifiek hem hoor, de winst is dus kennelijk aan zijn kant vandaag! Merkbaar is dat ook zeker, goed gaat het met hem..  toch blijven we desondanks dat op onze hoede, want angst blijft aanwezig na alles wat we hebben meegemaakt. Hij kan zich goed voordoen zoals nu, maar in 1 klap kan het omslaan.. weten? Doen we dat allemaal diep in ons hart, net als dat Eloi en ik alleen weten van vanochtend.. ons geheimpje, voor altijd!

In bed lig ik na een lange avond.. moe ben ik ontzettend, maar slapen? Daar geef ik nog even niet aan toe, want een boek heb ik voor mijn neus.. interesse is echter ver te zoeken bij mij. Een lezer ben ik nooit geweest, afgeleid wordt ik dan ook door letterlijk alles! Terug denk ik steeds aan de vanavond, een glimlach verschijnt er zo weer van op mijn gezicht bij het plezier wat we hebben gehad. Gegeten werd er, naast Eloi en Bo zat ik en tegenover mij zat de rest.. samen waren we eindelijk compleet na alle chaos en stress, vieren? Dat is iets waar we ons eigenlijk niet goed bij voelde na alles wat we hadden meegemaakt, daarom besloten we het klein te houden en naar ene restaurantje om de hoek te gaan. De sfeer was zó goed vandaag, laten konden we het gewoon niet niet.. want het kon toch niet nog weer een mis gaan met Niles? Misschien waren we iets te positief, snel gingen we ook.. maar in ons achterhoofd hielden we dat als Niles zich ook maar een beetje beroerder voelde we meteen vertrokken. Verdacht goed bleef het gaan, piepen deed Niles niet.. nu? Dwaalt mijn blik af.. schreeuwen doen duizenden stemmen in mijn hoofd dat het verkeerd is, lezen moet ik, focus zal ik ergens vandaan moeten halen, lukken? Wil het niet, naar Eloi kijk ik.. verlies voel ik als ik mijn boek dicht sla. Aankijken durf ik Eloi niet, zijn idee was het om te lezen zodat ik rust zou krijgen in mijn hoofd.. laten stikken heb ik hem in dat idee! Ontwijken doe ik hem, wegleggen is wat ik met het boek doe.. sluiten doe ik mijn ogen, warmte? Voel ik plots.. een arm is om mij heen geslagen, zacht klinkt Eloi's stem. Schuldig moet ik mij niet voelen.. 'je bent gewoon wie je bent, aanpassen is niet nodig.. Hannah' tranen voel ik in mijn ogen, terug denk ik aan Eloi's woorden tijdens het etentje.. tranen vloeide toen ook, recht sprak hij uit zijn hard. Nu.. doet hij het weer, man wat hou ik van die jongen!

Hoofdstuk 22! Ik hoop dat jullie het nog steeds leuk vinden🙈 zelf heb ik nog super veel inspiratie, dus bereid je voor op een enorme verandering in dit verhaal! Natuurlijk ga ik daar nog niks over vertellen.. zie jullie de volgende keer weer⭐️🙋🏼‍♀️ -Romée