Verson University: School of Doctors

Chapter 13 - The Cats in the Bag

Chapter 13 – The Cats in the Bag

I was walking really fast as soon as I got out of the laboratory. I untied my hair and threw the gloves on the trashcan. I must not miss an opportunity again.

But isn't it too good to be true? Hindi pa nga kami nag-iisang linggo sa institusyong ito ngunit may natuklasan na kaming isang bagay na maaaring kukumpleto sa gamot. It was as if the stars are aligned for us. Ngunit hindi naman matutuklasan iyon kung walang tao ang nakakaalam sa underground hideout ni dad.

Lumiko ako at napangiti nang makita ko na ang kwarto kung saan sila nananatili. I opened it but I frowned when I saw no one in there. Naalala ko na may mga duties pala silang kailangang gampanan ngayon. Nasaan kaya si Tita Blanche?

"Are you looking for Ate Blanche?"

Napalingon ako sa babaeng nagsalita. It was Miss Altecia dressed in a red off-shoulder dress with her stilettos. May hawak itong mga papel.

"Yes po," sagot ko. I was surprised that she knows I'm specifically looking for tita. "Do you know where she is?"

"You shall not look for her," sabi ni Miss Altecia. Kumunot ang noo ko sa sinabi niya.

"Bakit?"

"She's nowhere to be found," sagot ni Miss Altecia. Itinuro niya ang date na nakasulat sa isang papel na hawak niya. "Kaarawan ni Ate Kathleen ngayon, her treasured dear sister, and death anniversary na rin."

Nagulat ako sa narinig. I've heard about her but I never saw her face in pictures. Ngunit naiisip ko na baka magkamukha sila ni Tita Blanche. I also got sad upon hearing that her life ended on the day she was born.

"Ah, salamat sa impormasyon Miss Altecia," sabi ko. Tumalikod na ako at nagsimulang maglakad palayo.

What now, Samantha? Anong gagawin mo?

I know I shouldn't rush things but I really want to see Tita Blanche. Kung hindi kasi ako kikilos agad ay baka mas lalala ang kalagayan ng mga naapektuhan, especially Tito Ryuteki. He doesn't deserve to suffer lalo na't may mas marami pa siyang maitutulong at matutulungan.

"Samantha?" napalingon ako sa tumawag sa akin. It was Natasha. Ngumiti siya sa akin at niyakap ako. "Grabe, parang months na tayong hindi nagkita."

"Sabay tayong nag-hapunan kagabi, Natasha."

"But I still missed you!" sabi niya. Tumawa ako. "How's the research going?"

"It's still complicated but there's a progress," sagot ko. Tumango naman siya.

"That's good! But are you alright? You seem stressed."

"Who wouldn't be?" I answered. She chuckled.

"If you wanna talk about anything, I'm just one call away," sabi ni Natasha. Tumango naman ako. She's just so sweet. "I still have to check on those kids."

"Sure."

Napagdesisyunan kong puntahan ang rooftop ng Main Building matapos akong iwan ni Natasha. I just need to organize my thoughts and the office won't help. I need to go to a place where no one could disturb me.

Nang buksan ko ang pinto, sumalubong agad sa akin ang malakas na hangin na tumangay sa buhok ko. Isinara ko ang pinto at naglakad.

Maraming nakakalat na mga lata at paintbrushes. Someone attempted to paint the dull rooftop with colors pero sa di malamang dahilan ay hindi niya natapos kaya ang isang sulok lang ng rooftop ang may pintura. Hindi pa nilinis ang mga kalat. May isang lumang bench sa isang gilid kaya pumunta ako doon at umupo.