SİYAH KAR

❄ 7.bölüm "Beklenmedik sürprizler"❄

Hey ben geldim ^.^ Medyada süprizin yapıldığı yerin temsili görüntüsü var. Multide de mükemmel bir şarkı var. Keyifi okumalar :D

✖✖✖✖✖✖✖✖✖✖✖✖✖✖✖✖✖✖

Beklemek aşkın vazgeçilmez kurallarındandır. Sevdiğinin seni sevmesini beklersin, sana güvenmesini ve alışmasını beklersin. Uzaklara gider; aşkla, hasretle geri dönmesini beklersin. Peki ya gelmesi imkansızsa, imkansızı bekler misin? Asla dönmeyecek birini bekler misin? Bekliyor işte insan. Sevmeyeceğini bile bile nasıl seviyorsa, dönmeyeceğini bile bile bekliyor. Yılmadan, usanmadan, hep bir umutla bekliyor. Ah şu umut.. Ne kadar masum gibi görünen bir duygu olsa da insanın içine zehirli tohumlarını yerleştirdiğinde acı yanı ortaya çıkıyor. Beklemekle geçiyor birkaç yılın. Bir süre sonra fark ediyorsun ki hayatın Onsuz da devam ediyor. Bir yanın hep eksik kalıyor ama yarım yaşamayı öğreniyorsun. Aslında hala kahrolası küçük bir umutla dönmesini bekliyorsun, tam o sıra da kader, hayatın bu kirli oyununa dahil olup karşına hiç beklemediğin birini çıkarıyor. İstediğin kişi değil ama sen zaten imkansızı istediğini biliyorsun. Vazgeçme zamanının geldiğini düşünüyorsun. Ama bilmiyorsun ki, çıkmaya çalıştığın dağın zirvesinde istediğin seni bekliyor.

✖✖✖✖✖✖✖✖✖✖✖✖✖✖✖✖✖✖

Yavuz Bey sadece bir iki kere tanık olduğum kahkahalarıyla gülüyordu. Yeni ortağımız Soner Bey babamın çocukluk arkadaşı çıkmıştı. Eski anılarını yad ederek koyu bir sohbet kurmuşlardı. Kızına bir hiç gibi davranan adamın, eski arkadaşına bu kadar samimi davranması gözlerimi yaşarttı. Ruhu varmış çok şükür. Oysa ben Yavuz Bey'in ruhunu kaybettiğini düşünüyordum. Kafamı kaldırıp karşıma baktığımda safir mavisi gözlerin beni dikkatle izlediğini gördüm. Kerim'i masada ilk gördüğümde şaşkınlığımdan kolayca sıyrılamamıştım ama o şaşırmamış, aksine keyifle benim bu halimi izlemişti. Ortak olacağımızı başından beri bildiği halde bana söylememesi canımı sıksa da ona hesap soramazdım. Aslında niye bu kadar şaşırdığımı bende bilmiyorum. Soner Bey hakkında bilgilendirilirken soyadlarından anlamam gerekirdi.

Adımın geçmesiyle konuşmaya dikkatimi verdim.

" Yavuz sence de Kerim ve Elisa yakışmıyor mu? Oğlumun güvendiğim iyi bir aile kızıyla evlenmesini isterim." Ben mi iyi aile kızıydım? Benim hiçbir zaman ailem olmamıştı ki iyi bir kız olayım. Ama Soner Bey'in bunları bilmemesi gayet normal. Çünkü medyada mutlu bir aile pozu veriyorduk. Hatta örnek aile bile seçilmiştik. İnsanlar rol yaptığımızı nasıl anlamadılar bende bilmiyordum. Bence davranışlarımızda yapış yapış yapmacıklık vardı.

"Bende kızımın iyi bir çocukla evlenmesini isterim." Rolümüzü o kadar çok oynamıştık ki yaptığımız her şey doğal gözüküyordu. Babama bu dalda Oscar verilmeliydi. Bu konuşmalar gittikçe canımı sıkıyordu ama yüzümdeki gülümseme beni ele vermiyordu. Kerim ise bu konuşulanlardan bayağı bir keyif almış olacak ki gülümsemesi derinleşti.

"Elisa gibi birini yakalayınca bırakmamak gerekiyor. Eşsiz bir kişiliği var. Ayrıca dans ve mankenliği bir arada götürmesi de çok takdir edilmesi gereken bir davranış." Kerim bana sanki dünyanın en harika insanıymışım gibi bakması kanımın kaynamasını sağladı. Ben ilgiye aç bir insandım ve böyle yakışıklı birinin benimle ilgilenmesi elbette beni mutlu ediyordu. Ama bu ilgi onu kalbime alacağım anlamına gelmiyordu.

"Bir saniye, bir saniye. Kerim senin son birkaç aydır ağzından düşürmediğin muhteşem dansçı aynı zamanda ünlü manken olan kız, Elisa mıydı? Yavuz bizim bir şey yapmamıza gerek kalmamış ki. " Babam ve Soner Bey imalı imalı gülerken Kerim'in yüzünde gevşek bir gülümseme vardı ama babasının onu ifşa etmesinden duyduğu rahatsızlığı görebiliyordum. Demek evde de benden bahsediyordu. Bu beni o kadar etkilemedi. Beni asıl etkileyen Soner Bey'in oğluyla ilgili konulara dikkat etmesiydi. Eğer onlarda bizim gibi iyi rol yapmıyorlarsa gerçekten iyi bir baba-oğul iletişimine sahiptiler. Beni her zaman etkileyen aile sevgisini onların arasında gerçekten hissetmiştim. Kerim gerçekten şanslı biriydi.