ATEŞ ÇUKURU

A.Ç:9

Gökyüzü tek sığınağın olur bazen. Gündüzü masken olur, gecesi hüznün...

"Misafirlerimiz var abi."

Koray'ın sesiyle ön camdan dışarıyı izledim.Neler oluyordu allah aşkına.
Sonra yanımda sinirden kaskatı kesilmiş Karan'a döndüm.

"Neler oluyor burda?"
Benim sesimle sanki transtan çıkmış gibi bana baktı ve konuşmaya başladı.

"Sakın arabadan ineyim deme."dedi işaret parmağını kaldırarak.
Ona sadece kaşlarımı çatarak baktım.
Kahve tonu gözlerini gözlerime sabitleyerek tekrar etti.

"Sakınnn."
Bana son kez bakıp kendi kapısını açarak arabadan indi.Onun inmesiyle arkasından Koray da indi.

Onların inmesiyle bende dışarıya kitledim bir süre bakışlarımı.En ufak ayrıntıyı kaçırmak istemiyordum çünkü.Anlam verememiştim.Güpe gündüz yolumuz kesilmişti.Doğrusu düşününce bu normal bile gelmişti.Yanında bulunduğum adam normal değildi ki yaşadığım olay normal olsun yani.

Dışarıya uzunca baktığımda Karanın bir adamla konuşup orta kısımda kalan arabaya doğru ilerledi ve arka kapısını açarak bindi.Lanet olsun camlar filmli olduğu için içerisi görünmüyordu.Doğrusu şuan kimsede aynı durumdan beni göremiyordu.

Uzunca bir süre oturmaktan sıkılmıştım.Ve Karan da o arabadan inmek bilmemişti.Biraz daha beklediğimde Karanın arabadan indiğini gördüm.Ve bu tarafa doğru yaklaştığını.Nedense Koray sadece beklemişti dışarda.Kafam karma karışıktı şu an.

Oturduğum yerde dikleşecek arabaya binen Karana baktım.Yine her zamanki gibi burnundan soluyordu.
Aynadan Koray'a işaret vererek araba hareket etmeye başladı.
Tabi ben sessiz kalırmıyım hemen konuşmaya başladım.

"Onlarda kimdi?"
Sesimle başını bana çevirdi.

"Sırası değil Neyran."dedi dişlerini gıcırdatarak.
Kaşlarımı çatarak konuşmaya başladı.

"Ne demek değil.Neler dönüyor burda.?"
Doğrusu bu kadar neden tepki verdiğimi bende anlamamıştım.Bu adam benimde dengelerimi bozdu iyimi.

"Arabayı durdur Koray."
Koray arabayı sağa çekerek durdurdu.
Bana bakmadan konuşmaya başladı.

"Neyran Hanımı malikaneye götür."
Dedikten sonra arabadan indi.

"Ama.."
Diye başladığım sözümü bitirememiştim.Zaten o ara hızlı bir şekilde arabadan indi.
Arkasından söylenmeye başladım.

"Dengesiz herif ne olacak.İnsan nezaketinden de olsa cevap verir.Bu adamda fikir anlayış nerde."
Bir anda kafama dank etti.Kafamı kaldırmamla Koray'ın bana baktığını gördüm.Sırıtıyor muydu o.Rezil oldum iyimi.Ben içimden homurdandığımı sanıyordum demek ki değilmiş.

"Şey..Ben."
Diye açıklama yapmaya çalışırken o konuşmaya başladı.

"Sıkıntı değil.Abim bu aralar fazla gergin.Ve konuşmayı pek sevmez.Hatta hesap bile vermez.Adımlarınıza dikkat edin lütfen yoksa siz zararlı çıkarsınız Neyran Hanım."
Kafamı anladım diye salladım.Ve camdan geçtiğimiz yolları izlemeye başladım.

Geldiğimiz yere baktığımda gerçekten çok büyük bir malikaneydi.Allah aşkına bu kocaman evde bu adam tek başınamı yaşıyordu.Etrafı incelerken oturduğum kapı açıldı.